Xmas

Hooggespannen zijn de verwachtingen. Mijn oudste verwacht dat de Kerstdagen dagen van liefde, geborgenheid en samenzijn zijn. Dagen waarin we samen één zijn, zonder onhebbelijke eigenschappen die de rest van het jaar het bloed onder je nagels wegpeuteren.

Maar ook op Kerst kan ik op twee gesprekken tegelijk reageren, waardoor zij denk dat ik haar niet serieus neem. Ook zijn de Kerstdagen die dagen waarop mijn jongste 12 uur per dag met haar mondiaal verspreid wonende vrienden en vriendinnen typt en lol maakt. Van die lol zien wij maar één kant en dat maakt het vaak tot een vaag spektakel.

Ook zijn het die dagen waarop mijn partner keer op keer met zijn nieuwe kindje (onze hond) zal gaan wandelen omdat ‘zij zo nodig moet’. De dagen waarop het ‘kind’ verwend wordt met tafelresten die er niet om liegen (talapiafilet en biefstuk). Gebakken in extra vierge olijfolie en zonder zout.

De bungalow is groot genoeg en voldoende voorzien van faciliteiten om bezig te blijven. Twee lcd tv’s, een harde schijf met films en series, twee laps met iets van internet en een doos films. Dan een bad, douche, sauna en zonnebank. Alle bedden zijn van het merk Hästens. Er is een elektrische oven en een magnetron. En we hebben afbakbroodjes opgehaald dus er is altijd vers brood te maken.

Toch vind ik één ding het meest fijne aan de Kerstdagen. Het samenzijn. Niks moet en alles kan. Twee weken in het jaar waarin we doelloos door de omgeving banjeren op zoek naar niks. Waarin we samen echt helemaal niks uitvoeren, zonder planning what so ever. Niet vooruit kijken naar wat geregeld moet worden en niet achterom kijken naar wat geregeld had moeten worden.

Gewoon een familie samenzijn ergens in Nederland. Steeds ergens anders en steeds voorzien van zoveel mogelijk fijne dingen. Maar uiteindelijke gewoon zoveel mogelijk samen. Zolang we dat nog kunnen doen zullen we het doen. Hoe oud we ook worden.

Middle of nowhere

Dinsdag gaan we op de fiets op weg naar Hilvarenbeek. Via Baarschot en Diessen is het een vrij simpele weg zo op de kaart. Een kilometertje of 8 en dan zijn we er.

Het is min meer dan 8 als we op de fiets stappen. Gelukkig geen sneeuw of andere ellende maar de kou op zich is al voldoende. Bovendien waait het flink en natuurlijk is dat tegenwind. Zoekend op met sneeuw en modder bedekte fietspaden en wegen vervolgen we onze weg.

Na wat een eeuwigheid lijkt fietsen we Hilvarenbeek binnen. Al snel spotten we een Aldi, maar we vervolgen onze weg naar een C1000. Met veel geslinger en ware doodsverachting do0r de vele sneeuw op de wegen komen we ook daar uiteindelijk aan. Binnen is het warm en we zoeken onze weg door de stellingen. Drinken halen we op het park zelf dus het gaat voornamelijk om lekkere dingen en avondeten.

Gisteren hebben we in de snackbar wat opgehaald en dat hoeven we voorlopig niet nog een keer. Je kunt een heel  menu bestellen en dat dan thuis laten bezorgen. Soort van uit eten maar dan zonder de uit. Liever maken we ons eigen eten, dus we zoeken en laden in.

In de loop van de jaren hebben we een ruime ervaring in wat er allemaal achter op een fiets kan. Ook onze inpakvaardigheden zijn ruim op orde.

Met een flink volle klapkrat achterop fiets 1 gaan we terug richting de Aldi. Daar halen we afbakbroodjes in veel soorten en vis. Een flinke boodschappentas (zo’n beter voor het milieu variant waar je een halve winkel in kwijt kunt) gaat achterop fiets 2. Nadat we de krat met een spin muurvast hebben gezet omdat de snelbinders niet passen, gaan we op weg naar huis.

We weten nu beter hoe we moeten rijden, dus we kleppen er wat op los. Veel onderwerpen verder rijden we Middelbeers binnen…. Middelbeers ?! Da’s niet geheel volgens verwachting.

Bij de plaatselijke snackbar die we na nog een stukje verder doorrijden vinden, vragen we na. We moet een stukje terug tot we een geheel in Kerstsfeer getooid huis zien aan de rechterkant. Daar moeten we dan links de Toekomstweg in (what’s in a name) en dan alsmaar rechtuit. Dan rijden we zo tegen ons park aan.

Op de kaart in rood de weg heen, in blauw de verkeerde weg terug en in geel de uiteindelijke weg naar het park.

Als we veel later dan verwacht uiteindelijk in het huisje aankomen voelt het alsof veel delen niet meer verbonden zijn. Uitstekende onderdelen als tenen en oren zijn lijkt het wel afgevallen. Tot de kamertemperatuur inslaat en dan voelen we de onderdelen weer, pijnlijk aanwezig.

Gelukkig kunnen we via sauna, bad en zonnebank de temperatuur wel weer in orde krijgen, maar leuk is anders. Zo kom je trouwens ook lekker van langdurende verkoudheid af.

Reizen tijdens de ijstijd

Vanaf maandag heel vroeg monitoren we het transport. Waar ontstaan de knelpunten en welk plan past bij dat plaatje. We hebben Nederland in sectoren ingedeeld en voor ieder deel bedacht wat de mogelijkheden zijn.

Er ligt in onze wijk een giga hoeveelheid sneeuw, onverstoord, te wachten op de wielen van onze koffers. Na overleg besluiten we de eerste horde via een taxi te overbruggen. We overleggen met de taxicentrale en komen tot een overeenkomst. We wordt om kwart voor tien opgehaald.

De eerste bestemming is Zwolle. Geheel volgens planning komen we daar ook aan. De omroeper verzoekt ons allemaal naar huis te gaan en vooral niet te reizen. We lopen volgens hem de kans onderweg te stranden.

We hadden bedacht Utrecht te omzeilen, maar een wissel werkt niet mee. Blijkbaar zijn alle wissels al ingesteld in een bepaalde richting want deze wil geen andere kant meer op. We moeten dus toch via Utrecht als we nog ergens willen komen. Alle treinen rijden als stoptrein dus we zien een mooi stukje Nederland voorbij glijden.

Via Amersfoort en Utrecht vervolgen we de reis. Als verpakt vee verzuchten we ons geluk in de eerste klas. Een gigakoffer tussen mijn knieën en die van mijn buurman. In de vrije beenruimte naast de koffer staat een andere koffer en een grote reistas gestapeld. Ook daar past eigenlijk niet veel mensen. Het spreekt de aanwezige reizigers niet aan en dat is voor een plek in de eerste klas aan de raamkant toch bijzonder. Zeker als het gangpad compleet vol staat. Ondertussen prikt een laptoptas in mijn rug alsof hij wel aan de raamkant wil zitten.

Aan de andere kant van het gangpad is nog een set bankjes. Daar zit de rest van ons gezelschap. Een hond, koffer, twee mensen en ook daar een laptoptas zit verborgen in een veel te klein tweepersoonsplekje. Het is een mooie nieuwe trein en we reizen eerste klas, maar qua comfort merk je er helemaal niks van. De kofferruimte is zeer beperkt; boven het hoofd is geen bagagerek meer. Tussen de zitbanken is een kleine overkapping waar een kleine koffer kan staan. Die van ons passen er niet meer. Bovendien is die ruimte beperkt en onze koffer is toch wat te groot.

We mogen verder naar Tilburg zegt de omroepmeneer. Massaal ploeteren we over met sneeuw bedekte perrons en door gigantische mensenmassa’s die besluiteloos lijken te wachten op een wonder. Na wat handen-, voeten- maar voornamelijk ellebogenwerk vinden we ook hier een plek. Volgens de omroepborden onze laatste trein.

We kabbelen voorbij de leukste plaatsjes totdat we bij Den Bosch gaan aankomen. Daar roept de conducteur om dat we niet verder gaan en dat we massaal de trein mogen verlaten. Graag wel met medenemen van onze bagage. Die heeft onze verzameling ook gezien.

Op zoek naar de volgende trein. Omdat bekend is gemaakt dat ongeveer een kwart van de treinen in gebruik is, hebben we een kennis via de telefoon gevraagd op de planner van de NS te kijken waar we naar toe moeten.

Zo langzamerhand zijn we het zat aan het worden. We zijn flink wat gewend als doorgewinterde treinreizigers, maar dit slaat ook voor ons alles.

Totaal verkleumd komen we aan in Tilburg. Op pad naar de eerste van twee bussen. We reizen naar Hilvarenbeek. Daar staat op het Vrijthof een Brabantse variant van het glazen huis. In afwachting van onze aansluiting die over niet al te lange tijd zou moeten komen luisteren we naar een lokale gedoofde ster die volslagen valszingend over de speakers klinkt. Uit mededogen voor onze oren zetten de omroepers de boxen een tandje lager. Waarvoor onze hartelijke dank.

Het is stikkekoud en op het plein gaan we van de bushalte naar de vuurkorven en terug. Na een half uur komen we tot het besef dat onze bus niet meer langs komt. De laatste hebben we gemist. Via inlichtingennummers bellen we met onwillige taxibedrijven. Uit pure luiheid bel ik het park met het verzoek een taxi voor me te regelen die ons van het Vrijthof naar het park wil brengen. Na een kwartier belt ze met de gelukbrengende boodschap dat een taxibus onderweg is.

Hij brengt ons op het park zover de bus kan komen. Het is hopen dat we een beetje in de buurt van de receptie zijn ondergebracht. Zo te zien is er hier geen sneeuwschuiver geweest en ligt alle sneeuw nog op de verbindingswegen.

De receptie sluit haar deuren terwijl wij er naar toe lopen. Via een zijdeur gaan we naar binnen en halen de sleutels op. Het valt inderdaad mee, zo ver weg zitten we niet. Maar iedere meter is een aanslag op de wielen van de koffers. Onze voeten zijn zo stijf bevroren dat we ons afvragen hoe we die ooit weer goed gaan krijgen. En als onze voeten als zo voelen, hoe moet het dan met de voeten van ons hondje zijn? Die heeft in haar vacht een meter pekel en een kilo blubber. Haar pootjes moeten nog erger zeer doen dan die van ons.

Veel en veel te laat komen we in het huisje aan. Onze planning zonder sneeuw was drie uur aankomen. Het werd uiteindelijk pas na zes uur dat we binnenkwamen.

Gelukkig wordt in dit park al veel gedaan. Er staan al wat basis boodschapjes op ons te wachten. De bedden zijn opgemaakt en de inrichting is geweldig. We gaan eens nadenken wat we moeten eten, wat zou er nog open en bereikbaar zijn.

it´s a long and winding road

Ergens wist ik het natuurlijk al wel, geen vooruitgang zonder tegenslag.

De eerste regel van Kabbala zegt het al: weerstand leidt tot meer succes. Het pad van de meeste weerstand brengt het leven op een hoger plan. De ware betekenis van falen is een stap voorwaarts. De wereld is zo ontworpen dat er geen vooruitgang is zonder eerst een stap achterwaarts. Breek het omhulsel; kraak de noot en u vindt de beste vruchten in het leven.

Dat is mooi, betekent dat het allemaal toch nog ergens toe zal leiden. Een leraar vertelt over het progressief falen.  
Er zijn twee manieren om te klimmen: stap voor stap naar boven; of bukken en springen.
Alles is een stap voorwaarts, omdat alles een betekenis heeft. Falen is het bukken vóór de sprong, het weg breken met het verleden zodat we in de toekomst kunnen springen. De wereld is zo ontworpen dat er geen vooruitgang is zonder eerst een stap achterwaarts. Nacht komt voor de dag, pijn voor plezier, verwarring voor wijsheid.

Tot nu toe ging ik er maar gemakshalve van uit dat alles dat je doet bij je terugkomt. In religies die uitgang van reïncarnatie (denk aan boeddhisme) bestrijkt het begrip karma zowel het huidige als alle vroegere en latere levens. Het resultaat van de daden die men nú doet, kan in dít leven óf in een volgend leven terugkomen. Hetgeen ons overkomt is het resultaat van een actie die we in het huidige of een vorig leven uitgevoerd hebben. We zijn in staat om nieuwe daden te verrichten die het resultaat van oude daden beïnvloedt. Ieder individu is door zijn daden zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven, vreugde en pijn. Soms vraag ik me af wat ik in vorige levens allemaal moet hebben misdaan. Soms ben ik dankbaar voor datgene dat ik blijkbaar heb uitgespookt.

Toch zoeken we allemaal naar een levensdoel. We zijn op zoek naar richting, dat vinden waar we goed in zijn, gelukkig van worden wanneer we het doen en het liefst is dat meteen ook iets waar we anderen mee helpen en als het mogelijk is daar ook de rekeningen van betalen.

Hele volzin. Ik heb van alles gedaan in mijn leven maar ik denk dat voor deze levensfase de dingen die ik nu doe wel redelijk in dat laatste vakje passen. Nu is mijn leven een bont patroon van invloeden van buitenaf als ik zo terugkijk. Er was altijd wel een externe reden om een bepaalde weg in te slaan.

Aangekomen op het pad waarop ik me nu bevind ben ik alvast heel nieuwsgierig naar de stenen op de weg die ik nog ga volgen. De mensen waarmee ik me nu op dit stuk weg begeef bevallen me in ieder geval een stuk beter.

The future is yet to come!

boel baby buik

De baby komt steeds dichterbij. Moeders zelf is al niet zo groot en fors dus de verhouding baby/moeder gaat er langzaam wat scheef uitzien. Maar wel mooi:

ugh ugh snif

En ja hoor. Zaterdag begin ik om de twee minuten te niezen. Heel vervelend.

Zaterdagnacht kan ik geen kant meer op. Mijn keel doet zeer en hoesten maakt het er niet beter op. Tot overmaat van ramp krijg ik er koorts bij en de combinatie kost me mijn nachtrust.
Mijn neus liep eerst zonder aankondiging gewoon leeg leek het wel. Nu wil het nergens meer heen en ligt er een dam in diezelfde neus. Geen snufje lucht gaat er meer door.

Het lijkt wel of de hele ziektegeschiedenis zich in één weekend wil uiten. Hondsberoerd ben ik zondag en aan het begin van de nacht lijkt het nog nergens op.

Ik besluit iets meer dan halve dagen te gaan. De training moet afgerond, morgen moeten ze toetsen en woensdag moet ik zelf een training volgen. Maar ik heb besloten donderdag en vrijdag volledig ziek op bed te gaan liggen. Dat moet kunnen. Drie dagen in vier jaar.

Mijn stem is er niet helemaal meer maar als ze goed luisteren :)… dan horen ze wat ik te vertellen heb. We gaan het zien vanavond.

Kroegtijgers

Afgelopen vrijdag een heerlijk avond gehad. Mijn oudste dochter was mee, gezellig! Natuurlijk ook de inmiddels harde kern gezelligheidsmensen. FvdB, HS met partner (gezellige dame vond ik!), NO, CD, EB,.. zoals ik al zei een gezellige bende.

De kroeg is ook helemaal goed. We gaan naar Donovan's en vermaken ons daar prima. Maduro stond nu gelukkig zelf aan de draaitafel en daar wordt het alleen maar beter van. Op de top van de avond kon je niet veel meer dan wat schuifelen omdat het smoordruk was.

Zo af en toe is het nodig om uit te gaan. Dat blijven we ook lekker doen. Januari hebben we al in de agenda gezet. December is een te rare maand om zoiets af te spreken, dus die sla ik over. En met mijn vriendje ga ik ook vaker wat leuks doen.

2010 wordt vast een leuk jaar.

25 weken and counting

Ze is nu 25 weken zwanger en het groeit gestaag.

Krista.

Ze hebben op de echo gezien dat het een meisje kan zijn.  En stiekum onderweg lijkt het ook eerder te gaan komen. Week 10 staat er nu als verwachte datum.

Er zijn al drie bedjes; 1 thuis, 1 bij zijn ouders en er zou er 1 bij ons kunnen komen te staan. Dat is handig voor als ze op visite komen en de kleine wil slapen.

Ze kopen ook al kleding in maat 50 dus dat is vooruitkijken ten top. Hun kamer staat letterlijk vol, dus ik kan me niet voorstellen dat ze daar nog kunnen slapen. Als je naar binnen kijkt dan kun je er niet eens meer lopen. Denk dat de katten er nog wel wonen, maar verder..

We wensen ze alle geluk.

f**cked

Net gebeld met de Belastingdienst. We zijn f*cked.

De toeslagen van volgend jaar zijn verrekend om het saldo te dekken. Zuiver geval van jammer.

Het Bureau dat mij moet helpen in mijn schuldhulpverlening helpt mij inderdaad,.. naar de haaien.

Volgens jaar valt er al een toeslag weg omdat mijn laatste dochter 18 wordt. Scheelt 84 euro per maand en dat kan ik nu net dekken met het budget dat we hebben. Nu hebben ze nog even 222 euro onder me vandaan gesloopt. Dat compenseer ik never nooit.

Ik ga maar eens kijken of ik op mijn knieën bij de belastingdienst nog wat kan versieren. Ik weet dat de kans min 10 is, maar je weet maar nooit.

Wish me luck

gloeiende gloeiende

Ik word er helemaal gestoord van. Ik heb een betalingsregeling, waardeloze regeling maar toch, … een regeling. Daarin hebben we afgesproken dat ik geld beschikbaar stel door al mijn inkomsten over te laten maken aan een bureau voor schuldhulpverlening. Dat bureau verzorgt dan mijn betalingen: vaste lasten, variabele lasten, betalingsregelingen, weekgeld.

Ik zorg dat er geld die kant op gaat. Iets meer dan het totaal bedrag dat nodig is. Dat bureau moet dan alleen de betalingen doen.

En dat hebben ze vorige maand niet gedaan !!! Je las het al eerder, er was iets vreemds aan de hand. We hebben daar over gesproken en kort en goed ben ik gewoon de sjaak zoals je dat kunt noemen. De extra kosten die er nu voor waterlevering werden berekend moet ik maar gewoon betalen. Zoals al die extra kosten die inmiddels toch richting de 2000 euro gaan lopen.

Inmiddels is duidelijk dat de betalingsregeling met de gemeentebelasting en met de rijksbelasting ook niet goed is uitgevoerd (lees: niet is betaald). Einde betalingsregeling, volledig saldo per direct opvraagbaar. Extra kosten worden in rekening gebracht.

Zo kom ik er nooit. Ik geef het maar op. Laat maar voorkomen. Ik ben er zat van. Dit kan ik zelf toch niet winnen?

Het bureau kan het de komende vier dagen nog regelen en anders ben ik zwaar de sjaak. Doe er nog maar een schepje bovenop joh. Kan er ook wel bij.

See if I care

on her own

Tig keer heen en weer van de ene winkel naar de andere. Een plantje, een palm, een kastje. Overal en nergens zijn we geweest. Maar het resultaat mag er zijn.

Met een koelkast, een vriezer, een ladenblokje en een werkblad van 140 bij 65 cm  hebben we een keukenblok gemaakt. Daarop een grill/magnetron (1000/800W) en een kookplaat met 4 pitten, een waterkoker en een Spongebob tostimaker.

De TV is wel heel groot (beeldbuis),  dus ik verwacht dat die over enige tijd vervangen wordt door een LCD. De DVD speler en de WII staan er al, de geluidsinstallatie wordt geïnstalleerd. Het internet is aan geregeld en de laptop speelt muziek.

Tijdens het verhuizen hebben wij klimplantjes opgehangen en een lichtsliert met engeltjes. We hebben geprobeerd om stroom naar boven bij de hoogslaper te brengen. Maar het aansluitpunt dat ik had meegenomen was natuurlijk weer te moeilijk. Daar slapen we nog een nachtje over.

De stationsklok hangt en morgen hangt de brandmelder.

Mijn meisje woont op kamers..

R.I.P. Kirby

Hij is dood. Vrijdagavond heeft hij de geest gegeven.
Kirby de cavia.
Hij is 4 jaar oud geworden.

Mijn meisje is daar flink stuk van. Dode dingen vind ze moeilijk. Diertjes die overlijden nog veel mee. En helaas heeft Kirby nogal wat tijd genomen om te overlijden. Stuiptrekkend ging hij door de avond.

De ervaring leert ons dat dan niks meer helpt. Op zo’n moment is de cavia op z’n eind.

En dat is dus uiteindelijk gebeurt. Hij zal begraven worden in onze tuin. Bij de andere huisdieren van de afgelopen tijd. Er liggen parkieten, agapornissen, een konijn en een cavia.

Dank voor de vriendschap en liefde.

Vaarwel Kirby..

OV: the big adventure

Mijn oudste dochter had kaartjes voor Muse. Het concert is in Rotterdam Ahoy en ze gaan met het OV. In het voorprogramma speelt Biffy Clyro en dat klinkt heel prima. So far so good.

Als alles gaat zoals het gaat dan kunnen ze tot Zwolle komen met de laatste trein. Maar ook zij heeft een issue met karma puntjes. Ze komen tot Amersfoort en zullen daar stranden. Drie concertgangers zonder vervoer.

Ik krijg het bericht en ga op zoek naar een oplossing. Een jeugdherberg, hostel of andere goedkope overnachtingsmogelijkheid voor drie. Eerst in Utrecht omdat ze daar eerst langskomen en dan Amersfoort.

Utrecht is snel gebeld en snel duidelijk. Niet te doen. Dan maar in Amersfoort zoeken. De wereld rondgebeld, bijna plek  in een hostel maar dan blijkt het toch maar voor twee te kunnen.

Het plan verandert, via de telefoon wordt me verzocht uit te zoeken wat een taxirit mag kosten. Ze rekenen dan heen en terug omdat ze niet verwachten een retourrit te krijgen. De kilometerprijs is rond 2 euro dus reken maar uit. Een klein 80 kilometer is het zeker dus 160x2 is ruim 300 euro.

Met een flinke onderhandeling kom ik uit op 150 euro. Verder afdingen heeft geen zin, zo slim ben ik dan ook nog wel. Ik meld het door aan de concertgangers en ze gaan accoord. Best een klauw met geld maar stranden in Amersfoort is ook niet alles.

Je zou daar in een kroeg kunnen gaan hangen, broodje iets eten en wachten op de eerste trein. Maar gezien het gezelschap zie ik dat niet gebeuren. Taxi it is.

We spreken af met de taxicentrale en vanaf dan loopt het goed. Eindelijk. Ze verdient het. Ik hoop dat ze het leuke van de dag weet te behouden.

Verhuizing

Het is nu echt zover; mijn oudste heeft een kamer.

Via een collega kan ze zijn kamer overnemen. Vandaag zijn we gaan kijken en ze mag het overnemen. Hij neemt contact op met de verhuurder en dan kan ze tekenen.

Het regelen is begonnen. Een koelkast tafelmodel en wij hebben wel een vriezer. Een combi grill magnetron bij de Aldi en de waterkoker heeft ze al. Borden en bestek en dat soort spul is er wel. Een bankstel en een salontafel moet er nog bij.

Er zit een vaste hoogslaper in en ze heeft een 2-persoons matras. Een roomdivider is handig en een tv-kast,.. zal ik die kopen of toch maar die eiken hoekkast meenemen.

Haar hoofd loopt over. Volgend weekend kan ze nog niet verhuizen maar het liefst zet ze er nu al stapsgewijs spullen in.

We gaan eerst maar eens rondkijken voor wat spulletjes en wachten op het verlossende telefoontje dat ze kan gaan tekenen.

Hulpverleners aan het blok

Je vraagt om hulp bij je bedrijfsmaatschappelijk werker. Die verwijst naar een bureau ‘waar ze goede ervaringen mee hebben’.

Nou, ik niet.

Schuldhulpverlening betekent in mijn ogen hulp om zo snel mogelijk van je schulden af te komen. Overleg, aanbod, kijken naar mogelijkheden, pingelen. Hier werd een brief verstuurd aan alle betrokkenen om een opgave te doen. Na 5 maanden werd een voorstel verstuurd. Dat voorstel kwam na een maand of 4 afgekeurd terug.  Shit.

Midden in de chaos rond het overlijden van mijn vader hebben we de bmw nog eens gevraagd om hulp vanuit een sociaal fonds. Of ze de schuld van de weigeraar wilde overnemen zodat ik aan het fonds kon terugbetalen.

Dat was niet mogelijk omdat ik niet was ondergebracht bij het bureau waarmee het fonds een samenwerkingsverband had. Come again?!? Je raad me aan om naar bureau A te gaan maar dat is niet het juiste bureau. En bovendien raadt de bmw me dan aan om over te stappen naar die ander. Midden in de onderhandelingen. Met eisers die een goederen en loonbeslag op de plank hebben liggen.

We doen een vijf jaars voorstel voor 100% aflossing. Klinkklare onzin in schuldhulpverleningsland, maar je moet wat. Iedereen gaat accoord. Dus we denken rust te hebben.

En nu zit ik alweer achter de computer. Al maanden kloppen de betalingen niet, vaste lasten betalingen. En de aflossingsbetalingen gaan geheel buiten deze tussenrekening om. Die zie ik helemaal niet. De inkomsten die naar de schuldhulpverleningsrekening gaan niet, de betalingen die daar vandaan gaan ook niet. Zomaar ineens gaat er vanalles mis.

Ik mis inkomsten, 573 euro van de belastingdienst en een deel van mijn loon.
Een deel van de inkomsten zou doorgeboekt worden naar bemiddeling, en van de voortgang op bemiddeling zou ik een maandelijks overzicht krijgen.

Ik mis vaste uitgaven. Wel huur, mobielen, internet doorbetaald maar geen energie, water, verzekeringen, televisie totaal ongeveer 475 dat ik plots aan schuld heb. Het waterbedrijf heeft me al een brief gestuurd met 13 euro extra kosten. De ziektekostenverzekering wil mijn medeverzekerden uit de verzekering zetten en bij mijn werkgever voor mij 40 euro extra incasseren via beslaglegging.
Ik zie extra aflossingen voor de twee eisers die buiten de regeling zijn gehouden maar niet voor de belasting totaal 66.
Ik zie het inkomensbeheer plotseling 5 euro exclusief btw duurder worden terwijl ik me steeds minder beheerd voel.

Al in het begin zijn ze me geld gaan kosten toen om de haverklap mijn mobielen werden afgesloten (iedere keer heraansluitkosten), mijn internet steeds wegens wanbetaling werd afgesloten (heraansluitkosten). Mijn energienota werd keer op keer verhoogd met kosten. Zaken die voor zouden komen bij de rechter werden niet nagebeld met het verzoek om coulance. Dat voorkomen kostte me ruim 600 extra. Heraansluitingen en boete al wel rond 150 tot 200 euro extra kosten. Per maand 60 euro beheerskosten is nu na 15 maanden ook 900 euro. Kleine 2000 euro waarmee ik meer had kunnen aflossen.

Ik ben er meer dan zat van. Maar het bureau zal wel denken, ze kunnen toch nergens anders heen. Het contract met de eisers is gemaakt onder het voorbehoud dat bemiddeling via hen loopt. Vijf volle jaren lang.

Dit hou ik zo niet vol, dat weet ik wel. Op zeer korte termijn ga ik die dame maar eens de huid volpraten en eens zien of we een keer een werkende afspraak kunnen maken. Dit kan zo niet langer.

Herfst

Een rustige zondagmorgen. Wandelen met de hond.

Het sneeuwt bladeren deze herfst. Herfst in november. In mijn geheugen vallen de bladeren al eerder, maar dat zal de leeftijd zijn. Er zijn nog veel bomen met bladeren. Maar de wind maakt daar snel een eind aan. Aan alle kanten fladderen de bladeren.

Voor ouders met kinderen een paradijs. Her en der verspreid zie je kinderen zoeken naar dat ene blaadje voor het kunstwerk. Net iets roder of geler of groter. Dat ene blaadjes dat ze nu niet in handen hebben. Dat blaadje dat het hoofdonderwerp van het nieuwste kunststuk moet zijn.

De weinige bladeren die door die zo strenge keuring heenkomen worden zorgvuldig in kranten gepakt. Alsof het bladgoud is gaat het in de tas. Dezelfde kinderen die een meter verderop als een wervelwind door de straat gaan, lopen hier als op porselein door het gras. Grappig om de ouders eerst enthousiast te zien zijn. Op het rondje straks terug naar huis zal ik zeker zien hoeveel geduld deze ouder heeft.

Uit ervaring weet ik dat de bladeren straks thuis een vreselijk onhandige plek zullen moeten innemen. In een stapel kranten te drogen gelegd, met daarboven op een boek of wat om het geheel plat te drukken. Als het helemaal goed droog is na een paar dagen (en waag het als ouder niet om het te verplaatsen naar een handiger plekje!), dan komt het echte werk.

Een groot vel karton en kleuterlijm komen er aan te pas. De jonge kunstenaar zal met de bladeren schuiven en schuiven tot je er als ouder helemaal klaar mee bent. Toch blijf je stimuleren, motiveren en al die andere –eren om het creatieve in het kind boven te houden. Gedurende de rest van zijn of haar leven zal het je daar onbewust dankbaar voor zijn. Het is ook alleen die gedachten die je ervan weerhoud om het zooitje bladeren willekeurig neer te laten komen na het omhoog te hebben gegooid. Om het vervolgens zoals het door de natuur is bepaald vast te plakken op het karton.

Het bijzondere is dat als het kunstwerkje uiteindelijk is gemaakt, het kind zelf binnen het uur de belangstelling voor het werkje zelf helemaal kwijt is. Je hangt het als ouder in het zicht op en uit je bewondering een paar maal. In het begin is het kind dan weer even aapjetrots maar al snel is ook dat niet belangrijk meer.

Dan verhuis je het werkje naar een doos of map herinneringen. Later, veel later zal je het nog eens tegenkomen. En samen met het inmiddels volwassen kind zal je beslissen wat er mee mag gebeuren.

Op mijn ronde terug naar huis is duidelijk te zien hoeveel geduld de ouders hebben. Ze hebben het kind al een meter of wat verderop gekregen maar staan nu samen te beslissen wat te doen. Of eigenlijk wil de ene ouder weg en de andere ouder heeft nog wel wat tijd. Zo herkenbaar.

Quira besluit nog maar een stuk boomstam mee te nemen voor thuis en samen wandelen we naar huis toe. Naar warme thee en een warme mand.

longrevalidatie poging 2

Ze hebben weer gebeld. Het Bronovo afdeling Longziekten. De longrevalidatie mag weer starten. Nog even gevraagd of ze het nu zeker weten, dat ik niet weer alles regel om het te moeten afzeggen.

Inmiddels heeft ze echte gymschoenen gekocht en is ze er al mee op de hometrainer geweest in het huis. Daar hebben ze een zeer beperkte fysio-ruimte waar ze de hometrainer een aantal keren per week gebruikt.

Ze is ook al met de verdieping naar Clingendael geweest. Ze hebben gewandeld (merendeel zit in rolstoelen of van dat electrische materiaal. Mijn moeder had een rollator van één van de dames in gebruik en dat beviel prima.

Ooit eerder dit jaar zei ik haar dat het mede haar zelfvertrouwen is dat het haar moeilijk maakt. Als je jaren nagenoeg niet beweegt dan is iedere beweging moeizaam. Met een rollator heb je de zekerheid dat je steun hebt en direct kunt zitten. En dat heeft ze nu door. Qua tijdsduur ging het goed en als het even moeilijk werd dan ging ze gewoon zitten.

Nu kan ze woensdag beginnen met longrevalidatie. We zullen zien wat dat oplevert.

alleenigheid

Daar zit hij dan, helemaal alleen. En ik weet dat het een keuze is. Toch heb ik enorm met hem te doen.

Zijn enige aanspraak is een hond, twee tot drie dochters en een echtgenote – ik dus. Nu ben ik er nagenoeg niet dus mij kun je wegstrepen. De dochters hebben ook een eigen leven, dus ook die ziet hij steeds minder. Bovendien kiezen ze er soms voor om andere bezigheden te hebben juist omdat er zo’n depressieve wolk om hem heen kan hangen.

Ooit had hij oude vrienden. Voornamelijk in de tijd dat hij nog goud geld kon uitgeven. Toen dat veranderde waren ze nergens meer te vinden. Zelfs op zijn trouwdag bleven ze weg. En dan deed diep zeer.

Ooit had hij familie. Maar na een aantal pogingen om niet second-best te zijn werd het contact minder. En toen ook zijn zorgen om zijn dochter op een bepaald moment werden weggewuifd, verbrak hij het contact helemaal.

Ooit had hij ook nieuwe vrienden. Omdat hij toch moeilijk contact maakt was dat hem heel dierbaar. Maar ze verhuisden naar ver weg en het contact verwaterde en verviel.

Nu zit hij hier. Niemand om iets leuks mee te doen. Tja, hij kan met mij weg. Maar eigenlijk wil hij ook wel eens met een ander dan met mij praten. Maar er is geen ander. En hij maakt geen contacten dus dit is wat er zal zijn de rest van de tijd – niemand. Met mij de kroeg in is toch anders. Je kent elkaar door en door en je hebt niks nieuws te vertellen. Dat geneuzel over mijn werk zegt hem niks dus daarmee doe ik hem echt geen plezier.

Nou zou je zeggen dat hij daarmee naar een therapeut zou kunnen. Ware het niet dat mijn dochter al bijna twee jaar bij een therapeut loopt en daar geen stuiver wijzer van lijkt te worden. Bovendien wil hij zijn ziel en zaligheid niet bij een vreemde op tafel leggen.

De wereld heeft hem zeer gedaan en daarom vertrouwt hij de wereld niet meer zo.  Toch lijkt me dit ook geen pretje. Hij zal een keer een keuze moeten maken. Er iets aan doen of erin berusten.

onderhoud

Was ik helemaal vergeten te schrijven… En het was juist zo bijzonder.

Onze HR ketel begon wat kuurtjes te hebben. Soms had je zomaar ineens onder de douche een bak koud water. Als je dan bij de ketel ging kijken, dan stond hij keurig te blazen alsof er een heetwatervraag was. Maar nergens ging heet water heen. En een boiler zit er niet in.

Het jaarlijks onderhoud stond voor de deur dus lief als ik ben hebben we even gewacht tot de onderhoudspersoon er zou zijn. Vorige week donderdag kwam ze. Ze luisterde naar mijn verhaal en ging aan de slag. Bijna het hele apparaat ging los en uit elkaar. Er werd zo hier en daar een functie getest en ze bestelde een onderdeel om later te vervangen. Het apparaat zou voorlopig gewoon werken.

Vrijdagmorgen was het snikheet in de kamer. De thermostaat stond op 5 graden dus het was niet zo bedoeld. Toch was het 22 graden in de kamer en dan is het echt heet. De ketel stond maximaal te blazen boven. Alleen de stekker eruit was een oplossing. Geen probleem dachten we.

Zaterdagavond bleek dat de douche niet meer wilde. Een keer of wat de ketel herstarten en dan lukte het soms. Om de onderhoudsmensen te ontzien hebben we ons een weekend geërgerd. Maandagmorgen gebeld. Er bleken twee onderdelen vervangen te moeten worden. Een klep tussen heetwatervraag en verwarming en nog iets groots.

De ketel is al lang niet meer origineel. Alles is al een keer vervangen, zelfs de brainbox. Dus dit zal zeker niet het laatste zijn dat we gaan meemaken. Nu maar hopen dat we warmpjes door de winter komen.

wortelkanaal

Met tranen in de ogen staat daar mijn jonge moeder-dochter… tandpijn. Ze heeft de tandarts gebeld en kan over een week terecht. Geld voor pijnstillers heeft ze niet maar dit houdt ze niet uit.

Waanzin natuurlijk met die zwangerschap van haar. Dan slik je zo min mogelijk troep. Wat ik kan voorkomen dat zal ik voorkomen. Dus ik bel met de assistente. Leg de situatie uit (zwanger, erge pijn).

Er wordt overleg gepleegd want haar vorige afspraak was al een flinke tijd terug. Maar met de hand over het hart kan ze dezelfde dag nog terecht.

Gelukkig maar want ze blijkt in haar linker voortand een wortelkanaalbehandeling nodig te hebben. Een hele kleine verdoving voor de duur van de behandeling en klaar is het al weer.

Laat die avond spreek ik haar even op msn. Het steekt zo nu en dan nog een beetje maar ze is dolblij. Nu hopen dat het goed blijft.

En weg is de fiets

De dames brengen even een boodschapje weg. Kwestie van een paar minuten tops.

Ze vergeten de fiets op slot te zetten en brengen de boodschapjes naar binnen. De dief is oplettend en ziet dat de fiets gebruikt wordt om een krant te bezorgen. Hij/zij haalt de fietstas van de fiets en neemt alleen de fiets met sleutels mee.

Gelukkig heeft de fiets net twee dagen geleden een nieuwe binnen- en buitenband in het achterwiel geplaatst gekregen. Dat is toch fijn voor de dief in kwestie. Je moet er toch niet aan denken dat die tegen kosten aan gaat lopen als een platte achterband… En gelukkig zat er sinds afgelopen zaterdag ook licht voor en achter op. Je moet het toch niet op je geweten hebben dat de dief een bekeuring gaat krijgen voor het rijden zonder licht.

Ach, het kind verdient wel 28 euro in de maand met die krant. Die kan prima voor een kleine 50 euro een andere fiets kopen. Geen punt joh.

Ondanks dat we er niet veel van verwachten hebben we toch maar aangifte gedaan van diefstal. De politie meld zelf al dat ze verwachten dat ze het binnen 5 dagen met een brief zullen afsluiten zonder het op te lossen. Maar goed, je wilt het toch afronden,.. een plek geven.

Biga bada boom

Soms heb je van die dagen dat de hele wereld om je heen gek lijkt te zijn geworden. Een klein bericht op de mobiel, drie korte maar hevige gesprekken en het beest is los.

Niet alle betrokkenen snappen even goed wat ze aanrichten. Niet allemaal zijn ze even geraakt door het voorval. De meest gevoelige ligt al behoorlijk overhoop en is ook in therapie om beide beentje op de grond te krijgen. De oudste zegt al zo vaak op z’n bek te zijn gegaan, dat hij zich nu zo min als mogelijk mengt in wat er gebeurt. De jongste van het spul heeft totaal niet door wat ze teweeg brengt en is na een korte periode al weer helemaal met iets anders bezig.

De meest gevoelige is midden in haar hart met de kracht van een atoombom geraakt. Zoveel doet ze voor de mensen om haar heen, niemand houdt rekening met haar. Alles schijnt te mogen en te kunnen, zolang het maar iemand anders dan zij is die het uithaalt. Volslagen alleen voelt ze zich en ik kan me dat levendig voorstellen.

Waar is dit gezin ooit zo ontspoort geraakt. Wanneer zijn we gestopt met om elkaar te geven en begonnen elkaar te kwetsen? Wanneer zal alles bedaren en de wereld weer gelukkig lijken? Met de explosieve onderdelen die nu samengevoegd zijn is het slechts wachten op een volgende boem!

Ik geef opnieuw aan dat ik het gebeuren waanzinnig vind. Dat ik het op z’n minst anders wil zien. En wie zich niet kan beheersen, die slikt het maar in en verdwijnt maar naar een hoekje ergens anders. Want ik ben er schijtzat van. En nou maar afwachten hoe lang het beter gaat…

Meidenclub

Mijn dochter heeft opnieuw een echo laten maken, de tweede. Volgens de medewerker daar is het een meisje.

Zul je zien dat we straks allemaal Mega Mindy, Dora en andere goed bedoeld en roze spulletjes kopen en het toch een jongen blijkt te zijn hihi.

We zullen het meemaken volgend jaar.

still in da house

De kamer is het niet geworden. De ballotage club koos een andere gegadigde.

Het zoeken gaat verder. Op zich gebeurt er meer dan zat in haar leven dus misschien is het wel even goed om te wachten op een grotere kamer voor minder geld. Want deze kamer was eigenlijk ook erg duur vond ik.

Voorlopig woont mijn meisje nog even thuis, bij ons.

5-1-1

Mijn oudste dochter heeft waarschijnlijk een kamer. Een kamer elders bedoel ik dan. Niet bij ons in huis.

Ze is er aan toe om op zichzelf te staan en daar heeft ze gelijk in. Het zal alleen heel vreemd zijn om er nog één te zien vertrekken.

De mede huisgenoten  moeten nog ja zeggen en de huisbaas moet het ook nog goed vinden, maar verder staat niets haar meer in de weg.

Voordat de herfstvakantie begint kan ze daar al zitten, gek idee hoor.

Voor haar hoop ik dat het allemaal gaat zoals het moet. Ik pak er nog een tissue op, alweer een dochter minder in huis.

Yea-ha

Ik ben blij, vreselijk blij.

Er wordt één trainer aangesteld op de dienst waarbij ik werk, en ik mag dat eendje zijn. Helemaal geweldig!

Natuurlijk vind ik het voor mijn collega’s (er waren zes gegadigden voor deze taak) heel naar dat het voor hen anders uitpakt. Maar het ‘jippie’  gevoel is nog aan de overhand.

Ik vond het vanmiddag toen het werd gemeld wel lastig om mijn gevoel in bedwang te houden. Maar ik vond dat ik het niet kon maken om een gat in de lucht te springen. Inwendig heb ik zitten juichen en gillen als een puber op z’n eerste date maar uitwendig heb ik het geprobeerd te temperen. Volgens mij gaf ik licht dus ik ben bang dat het niet helemaal is gelukt.

Maar ik ben echt ongelofelijk blij (had ik dat al eens gezegd?).

Spannend (alweer)

Maandag weten we meer. Maandag is er overleg waarin duidelijkheid komt over de taak van trainer op mijn werk.

Ik verwacht dat we een motivatiebrief moeten sturen (hadden we toch al gedaan?). Zal wel een CV bij moeten (hebben ze al een keer of wat). Er zal een assessment moeten plaatsvinden (maar ik voer deze taak nu al sinds 15 mei 2008 uit, was het niet goed dan).

De target staat op 90% geslaagden, maar als ik geen invloed op de instroom en geen invloed op de uitstroom mag hebben, is dat nogal een vreemde. Dus die target haal ik denk ik niet. Wel weet ik dat van degene van wie ik het voorspel ook 99% uitstroomt, vaak ook in CPO zelf. Van de huidige collega's weet ik het zo niet qua percentages.

Het zou me verbazen nu plots te horen dat ik het niet voldoende goed doe. Daar kom je nu niet mee. Niet bij mij, niet bij een ander.

De planning is dat we rond december VT erbij gaan doen. Please count me in. Het lijkt me geweldig om deze dienst uit te breiden met een deel VT. Zodat een klant die verkeerd kiest in het keuzemenu toch direct geholpen kan worden. Volgens mij kan ik dat prima trainen.

Maar goed, voorlopig hebben we dus gewoon opnieuw spanning. Dus wie dat wil: keep your fingers crossed for me...

contract

We hebben een schuldbemiddelingscontract!

Ooit (ruim dertien maanden geleden) leverden we ons over aan een bureau dat ons aanbevolen was door de BedrijfsMaatschappelijkWerker bij mijn werkgever. Het bureau stond haar goed bekend, goeie ervaringen mee.

Waarom ik dan niet denk ik dan maar.

Ik betaal bijna zestig euro in de maand om mijn betalingen te doen, mijn budget te beheren. Steeds maar weer moet ik er zelf achter aan als er een betaling niet of niet correct is uitgevoerd. Hoe moeilijk kan het zijn om met de juiste gegevens de juiste betaling op het juiste moment te doen? Alle dreigingen staan op stil omdat we aan het onderhandelen waren.

Toch moet ik vragen om een betaaloverzicht per maand (waarvoor ik dan extra moet betalen, wel 1 of 2 velletjes per maand).

In die dertien maanden zijn we van meerdere schuldeisers afgekomen doordat we ze hebben betaald. Als er even niet aan je hoofd wordt gezeurd en er een stop op andere betaalafspraken staat, kun je oppotten en de pot uitbetalen. Dat hebben we een paar keer gedaan.

Als er iets niet gaat zoals het moet of kan, dan bel ik er soms zelf maar achteraan. Anders sleept het maanden en gebeurt er niks. Staat er wel plots weer een man in pak bij de deur met een boze brief. Ben ik weer de klos. Of werd ik afgesloten omdat betalingen verkeerd of te laat werden doorgevoerd. Ik blijf wel verantwoordelijk voor de kosten.

Nu hebben we mijn huidige inkomsten helemaal volgepropt met een betalingsregeling. Dit niveau moet ik dus binnen blijven halen, op welke wijze ook. Er komt steeds minder verstoring voor dus hopelijk betekent dat dat ik op dit vlak wat meer rust in de tent krijg.

Ticker

Amsterdam

Samen met mijn oudste dochter heb ik vandaag het laatste Blokker kaartje voor de trein opgebruikt. Amsterdam is een bijzondere stad en daar moet je gewoon een keer rondgewandeld hebben.

Burgerlijk als we kunnen zijn hebben we de rondvaartboot gepakt en Amsterdam vanaf het water bekeken. En we zijn bij de Amsterdam Dungeons geweest. Dat is een theatershow waarin ze je de stuipen op het lijf proberen te jagen. En bij tijden lukt dat heel prima. De acteurs spelen hun spel geweldig. Aan het eind van de show zit nog een achtbaanrit waar ikzelf wat minder blij mee was.

We hebben op de Albert Cuyp rondgelopen en van alles bekeken. Het was een lange maar ook leuke dag.

Aan het eind gingen we terug naar huis. And the bubble broke..

Little worries

Dinsdag hebben we de echo gezien. De baby is op basis van kop-staart meting dan 10 weken en 5 dagen. Het blijft natuurlijk bij benadering. Als het er al bijna 11 weken is, dan heeft het lang op een te laag schildkliergehalte moeten teren. En is er fiks geblowd en slecht gegeten en weinig geslapen.

Ik heb mijn zorgen met haar besproken, maar ze ziet ze niet. Het is geen punt dat ze vaak geen geld hebben om zelf te eten en hun rekeningen te betalen. Het is geen punt dat ze op de grond slaapt in een zeecontainer met een kat en 4 kittens. Waar de lucht blauw staat van de hoeveelheden blow die daar door gaan. Dat we ons zorgen maken omdat ze geen vast inkomen hebben, geen zekerheid in welke vorm dan ook. Ze ziet het niet. We moeten blij zijn voor haar. Maar dat is nou net het punt.

Ik gun haar alles, maar ik wil zo’n kind ook van alles gunnen. Maar ik vraag me af of ze in staat zijn om alles opzij te zetten voor dit nieuwe leven. Nu al in de start krijgt het niet wat het nodig heeft. Wat nu wordt gemaakt is het kind van straks. Maar ik hoorde al dat er gezegd werd dat al je blowt, de troep niet in je bloed komt en dus niet bij het kind komt. Wie gaat deze mensen uitleggen hoe de wereld echt in elkaar zit. Van mij nemen ze het niet aan.

Ik maak me grote zorgen om de toekomst…

duidelijkheid

Er blijkt al zicht te zijn op hoe we verder gaan met het Trainer Agent deel van mijn functie. Ik vroeg mijn manager wanneer de sollicitatie rondes waren en toen kwam zijn welbekende grijns. Er was al wel meer bekend en nee, hij kon er niets van zeggen. Maar er was al bedacht hoe we verder gaan. Arghh, ergerlijk zoiets. Ik weet van niets.

Voorzichtig heb ik nog geprobeerd om wat los te krijgen maar tevergeefs. Vandaag zou meer duidelijkheid komen over de inzet op dit moment, want er wordt wat af gelummeld. Tot mijn spijt heeft niet iedereen een hoogstaande arbeid ethiek. Dat hangt dan opzichtig achterin te hangen en doet echt werkelijk helemaal niets. Ik zit meestal vooraan en ben echt wel bezig.

Vrijdag valt mijn eerste vakantiedag, dan zijn mijn vriendje en ik 25 hele jaren samen. We gaan samen bowlen, wat eten. Voor de gemiddelde lezer niks bijzonders  maar voor ons wel degelijk bijzonder. Zo veel en zo vaak doen we niet iets samen.

En volgende week? Dan heb ik een weekje vrij. Eens door het pakhuis op zolder heen worstelen en op internet aanbieden wat weg kan. Zul je zien dat ik dan nog steeds niet weet wat er staat te gebeuren.

Mexico, Me-xi-co-ho

En ja hoor, we hebben een winnaar.

Ook op mijn werk is iemand officieel geveld door het H1N1 virus. De clean-wipes staan al op de bureaus van de managers zodat iedereen dezelfde koker kan openen om het doekje te pakken dat moet voorkomen dat je besmet wordt.

Het online dossier vermeld:

Hoe lang ligt er tussen besmet raken en ziek worden?
Twee tot vier dagen met een maximum van zeven dagen. Als je zelf geïnfecteerd bent, kun je anderen besmetten van één dag voor tot vijf dagen nadat jij ziekteverschijnselen hebt gekregen.

Deze collega heeft nog een dagje gewerkt terwijl hij zich al niet optimaal voelde, dus tjakka om maar een BN-er te quoten.

We noemen het nu ‘nieuwe influenza a (h1n1) (voorheen mexicaanse griep)’ want Mexico vind het niet plezierig met iets potentieel dodelijks te worden geassocieerd. In ons omringende landen wordt het ook wel de ‘zwijnengriep’ genoemd of varianten daarvan. Ik heb nog geen dierenrechtenorganisatie gehoord die zich daar druk om maakte.

De overheid helpt in het geven van informatie die bedoeld is om de verontruste burger gerust te stellen. Op de site van Postbus 51 staat plots ook te lezen:

sommige mensen zijn wel met het virus geïnfecteerd en zijn besmettelijk, zonder ooit ziek te zijn geweest

Argwanend kan ik nu iedere collega ontwijken in de hoop zo niet besmet te worden.

Gelukkig was er op de dag van de bekendmaking al een uitspraak van het RIVM dat het hier een milde griepvorm betreft en dat we geen speciale maatregelen meer nemen anders dan het advies om uit te zieken op een andere plek dan werk:

De Mexicaanse griep wordt vanaf nu door de autoriteiten als een gewone griep behandeld. Patiënten worden niet meer standaard behandeld met de virusremmer Tamiflu

Al met al een bijzondere situatie. We praten over een pandemie met rampenplannen en al. Daarnaast roept de overheid in de krant dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen. Ik help het ze hopen. Voorlopig tref ik mijn eigen maatregelen wel; flesje desinfecterende gel in de tas en hoppa.

Ik wens u allen veel gezondheid!

Poef

Ooit gedacht dat je het allemaal al wel een keer had meegemaakt met kidz? Vergeet het maar.

Op dit moment zijn mijn dames licht ontvlambaar en dat is lastig. Het voelt alsof je constant op breekbaar materiaal rondwandelt en bij het minste of geringste beweegt de grond onder je voeten. Zo was vakantie met z’n vijven een hele beleving. Het was net ‘goeie tijden – slechte tijden’.

En nu opnieuw. We hadden een kindvrij weekend en dat was vreemd voor ons. We hadden veel plannen en hebben er niks mee gedaan. We waren doodop en hebben meer geslapen dan wat dan ook.

De dames daarentegen gingen naar de 75e verjaardag van oma. Nou zien ze die nagenoeg nooit dus je zou denken dat ze daar dat beetje extra effort voor doen. Dat kleine beetje toneel dat nodig is om zo’n weekendje tot een daverend succes te maken. Niets is minder waar. Bij terugkeer blijkt dat er in de belevenis van de oudste verrekte weinig is gedaan om dat weekend te laten glanzen.

Dus een gesprek met de andere dames is op z’n plaats. Ik mail vanaf werk naar de jongste dat ik niet gecharmeerd ben van wat ik hoor en dat ik met haar wil praten als ik thuiskom. Ik heb al gehoord dat er een ferme explosie is geweest thuis en ook dat zint me niks. De taal in de mail is dan ook ferm. En dat zint haar niet. Het bericht dat terugkomt zet me in vlammen.

Ze is slim genoeg om dat aan te voelen en maakt benen. Ze gaat naar haar zusje in de zeecontainer voor backup. En zo tref ik ze aan als ik thuiskom. De oudste was naar me toe gekomen om een afkoelrondje te fietsen. Ik raad haar aan om zo min mogelijk te reageren en zo stap ik de woning binnen.

Om een uur of 11 in de avond nog even een pittige discussie. Net waar ik zin in heb. Ik meld wat ik heb vernomen, vraag hoe zij dat hebben beleefd, geeft aan wat me daarin opvalt, hoe het op mij overkomt, maak afspraken voor de toekomst. Ze willen als volwassenen behandeld worden en dat doe ik dan ook maar.

Ik spreek af dat ze geforceerd dan maar moeten gaan proberen om alleen iets te zeggen als het ook aardig klinkt. Denk eerst maar eens na wat je te zeggen hebt en als het niet aardig is, dan slik je het maar in. En dan bedoel ik niet alleen woorden inslikken. Mijn dames zijn vrij expressief. Die gezichten en houdingen zeggen nog meer dan die van mij en mensen die mij kennen zullen beamen dat dat nogal wat wil zeggen. Ik vertel erbij dat ik verwacht dat als ze hier moeite voor doen, het op een bepaald moment effect zal hebben. Dan zal het meer gewoon worden en zal de lucht flink klaren.

Niemand wordt er namelijk beter van als we leven op de punten van dolken. Als alles wat gezegd of gedaan wordt verkeerd uitgelegd wordt. Als de spanning letterlijk te snijden is. Dan zullen we allemaal doodongelukkig zijn. En ik persoonlijk zit daar niet op te wachten. Beetje lol in mijn leven kan geen kwaad.

Dus hoop ik dat we vanaf nu vers proberen te beginnen. Een klein stukje per keer en met veel vallen en opstaan. Back to the happy days.

Fujitsu Siemens Amilo PI3525

Toch niet direct de minste in zijn range maar mijn laptop heeft het ook begeven.

Hij geeft het bij tijd en wijle spontaan op als in ‘poef, spanning eraf’. Zit ik gezellig een blog te typen, is de pc ineens gewoon uit. En dat wordt niet opgeslagen dus begin ik dan steeds weer opnieuw.

De cpu temperatuur was gewoon zoals het hoort een graad of 43 dus da’s niet bijzonder. Ook een system diagnostics van FS zelf liet niks weten. Hardwarematig was alles helemaal ok (not). En een uitgebreide test was niet mogelijk, want zolang bleef hij niet aan. Soms begaf hij het al na een kwartier, soms na 5 minuten.

Maar hij ligt nu bij de winkel in de hoop dat zij het losse contactje kunnen vinden binnen een week. Anders gaat hij naar de leverancier terug en dat duurt wat langer.

Als ik apparatuurs zou spreken qua taal kon ik meteen de rest in huis vragen wat het nog meer gaat begeven. Kan ik er alvast rekening mee houden. We zullen zien.

6310 wordt 2100

Mijn mobiel heeft het begeven. Al een tijdje ging het slechter en slechter met hem. Afgelopen vrijdag was het dan zover. Hij is vervangen.

Zijn vervanger moet nog maar zien of hij ook 7 jaar en 3 maanden kan blijven functioneren. De specs zijn goed, maar je weet maar nooit natuurlijk. Zijn vervanger is niet van Nokia maar van Samsung. De B2100 Xplorer:

De SAMSUNG B2100 vormt een combinatie van stijl en kracht. De telefoon is stevig genoeg om vuil, een val op de grond, een regenbui en zelfs een onderdompeling in het water te overleven.

De B2100 is zo gebouwd dat hij de zwaarste omstandigheden de baas kan. Hij is bestand tegen schokken, vuil en zelfs water, en daarom duurzaam en sterk genoeg voor jou en je outdoor-activiteiten. Valt je telefoon in een plas water of op een rots? Geen enkel probleem... Hij is bestand tegen regen, zeer lage temperaturen en andere extreme omstandigheden. Deze vrijwel onverwoestbare telefoon is dan ook je perfecte partner.

Klinkt natuurlijk prima. De tijd zal het leren. Ik ben al een stuk moderner met de mp3 speler, camera en fm-radio. En de beltoon is er ook beter van geworden.

Zwanger

Voorzichtig komt ze binnen en zet haar tas op de tafel. Haar jas hangt ze op de stoelleuning. Ze draait wat rond en verteld van haar bezoek aan de huisarts. Hij adviseert haar foliumzuur te gebruiken. Ik weet genoeg, het hoge woord is eruit; ze is zwanger.

Ik zucht heel diep en vraag haar hoelang. Vorige week op vakantie had ze haar periode moeten hebben en die heeft ze gemist. Het kan dus nog alle kanten op. Pas na drie maanden kan ze echt zeker zijn. Ze wil het houden.

Ik hoop voor haar dat het alles wordt dat ze ervan verwacht. Dat haar leven en geluk wordt zoals ze het voor zich ziet. Dat alles gaat zoals het moet. En tegelijk wijs ik haar op de aandachtspunten.
Ben je voldoende verzekerd (zorg en aanvullend, avp, inboedel, brand, braak, uitvaart), heb je al zicht op een andere woning, hoe moet het met inkomen en werk en zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet dat ik haar wil ontmoedigen maar het zijn wel dingen die je nu nog wat makkelijker kunt regelen dan straks met ruim 10 kilo extra onder je vel.

Ze loop bij de specialist ivm haar schildklier. Daar zal ze op korte termijn heen moeten omdat haar medicatie moet worden aangepast op haar veranderde omstandigheden. Haar bloedarmoede zal moeten verdwijnen. Er moet beter en regelmatiger gegeten worden. Roken, blowen en drinken moet stoppen en dan niet alleen voor haar.

Op dit moment wonen ze met z'n tweetjes in een zeecontainer en moeten beiden hard werken in de schoonmaak om hun schulden te betalen. Zouden ze zich echt voor de volle 200% beseffen wat ze te wachten staat? Behalve dan het lieve kleine babytje deel?

Fibro-adenoom 2 bij 4 cm

Vrijdagmorgen was het zover. Met dochter naar het ziekenhuis voor een echo. De pijngevoelige knobbel in haar rechterborst zal onderzocht worden.

De AIO smeert een lading blauwgekleurde gel op het apparaat en vraagt ze het voelt. Dan kijkt ze op het aanvraagformulier en gaat op zoek. Al snel zit ze er bovenop en meet ze het ding op; grofweg 2 bij 4 cm.

Dat is op 17 jarige leeftijd met een niet heel grote cup al best een boel weefsel. Vraag is dus meteen wat voor soort weefsel we daar hebben. De arts wordt erbij gehaald en ook die gaat met flink wat gel aan de slag. ‘Goed voor een perzikzacht huidje’ grapt hij nog terwijl hij pogingen doet om de bus leeg te krijgen. De andere borst krijgt ook een flinke klodder en wordt nog eens flink geplet met dat echo apparaat.

Het lijkt zich tot alleen dat ene plekje te beperken. Om te bepalen of het goed of minder goed is wordt een biopsie aangeraden. Dochterlief heeft niet zo goed door wat er bedoelt wordt en als snel komt de biopsienaald tevoorschijn. Dat is een fikse, holle naald. En daarmee moet het gezwel doorprikt worden en wordt wat weefsel uitgeschraapt.

Dat wordt direct naar pathologie gebracht en het wachten begint.

Wat voelt als een eeuwigheid later wandelen we nerveus rond in de buurt van de wachtkamer. Het duurt ruim een uur langer dan verwacht maar dan weten we het eindelijk. Een veel voorkomende goedaardige tumor; een bindweefselknobbel (fibro-adenoom). Deze knobbel ontstaat door wildgroei in het bindweefsel. Zij drukt het omringende weefsel opzij, maar tast gezonde cellen niet aan.

Op haar leeftijd kan het nog alle kanten op.

• het lichaam kan het verslinden
• het kan blijven zitten
• je kunt het weg laten halen

In de puberteit kan het lichaam nog zelf de strijd met het bindweefsel aangaan en kan het dus uit zichzelf weggaan.

Het kan blijven zitten en dan kan het groeien of blijven zoals het nu is.

Ze kan het laten weghalen en dat zou dan net als bij een curretage met een holle naald van 4 mm gebeuren. Nou vond ze deze al een ramp dus dat moest dan maar niet. 
Een andere optie is dan om het operatief te laten verwijderen.

Bij een operatie wordt er een incisie gemaakt die iets groter is dan het te verwijderen object. Dus rond 5 cm zoals het nu is. Die incisie zit dan rond de tepelhof.

Als we het aankijken dan kunnen we het per half jaar via echo bekijken en dan beslissen.

spannend

Morgen naar het ziekenhuis met dochter. Er zit een knobbel in haar borst.. We gaan een echo laten maken om te zien wat zich daar bevindt. Met een collega in het verkeerde schuitje komt dit wel ineens heel dichtbij.

Natuurlijk ga ik er vanuit dat het wel mee zal vallen, maar toch.. diep van binnen.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad om zover te komen. De dame wil nog geen man aan haar lijf en onze huisarts is een man. Een oudere man zelfs. Dus had ik de afspraak met een jongere collega gemaakt om haar tegemoet te komen. De vrouwelijke collega is namelijk op vakantie en zal pas na 18 augustus weer aanwezig zijn.

Hij moest natuurlijk aan haar borsten voelen, er naar staren en nog eens voelen. Ik denk dat de dame daarna veelvuldig onder de douche heeft gestaan omdat ze zich vervuild voelde.

Zul je zien dat de echo-arts een man is morgen, zul je haar horen. Ze bijt zich er maar doorheen.

De hoop is dat het goedaardig is, niet ernstig. Dat het vanzelf verdwijnt. Maar het is een heel gevoelige plek. Dus zal er wel iets moeten gebeuren.

Voorlopig nemen we het maar één stap tegelijk, en hopen er het beste van.

Alle vogels vliegen naar het zuiden

En wij keren terug. Na een week met het gezin naar America zijn we vandaag weer thuis aangekomen. De eerste openbaring was de bungalow. Ik kwam tot het besef dat ons eigen huis helemaal zo klein niet is. Het was inderdaad geen luxe bungalow voor deze ‘er even helemaal tussenuit’ vakantie met het hele gezin. Geen Senseo, geen vaatwasser, geen oven, geen dvd speler of geluidsinstallatie in welke vorm dan ook. Gewoon een TV met crappy beeld en een minimaal aanbod aan zenders (veelal Duitstalig).

In de omgeving zou het fijn wandelen zijn in de bossen, maar dat is toch wat verder dan verwacht. Halverwege onze eerste bos-poging geeft onze hond duidelijk aan welke kant ze op wil (huis). De onrijpe dennenappels vallen je regelmatig aan en ook de muggen lusten wel een drupje van over de rivieren. Een eekhoorn wandelt voorzichtig onze kant op om vervolgens zonder ook maar enige aanleiding heftig geschrokken een boom in te sprinten. Via een aantal aangrenzende bomen verdwijnt ze al snel uit het zicht, de hond verbijsterd achterlatend.

Met de fiets hadden we het al snel gevonden. De dorpen Horst, Sevenum, Meterik, America lagen onder handbereik. Gekende winkels als Jumbo, Spar en Lidl komen weer binnen handbereik. Toch ligt er in de winkels naast het reguliere aanbod nog de wereld aan regionaal aanbod. Ik kan mijn gezin niet overtuigen van het genot van zuurvlees. Zelf bosbessen plukken vinden ze ook al niet leuk. Het is maar goed dat er ook ‘gewoon’ eten voor handen is.

De eerste dag kwamen we volledig suf gewiegd aan op het park. De eerste maaltijd zou een simpele zijn. In de plaatselijke snackbar werd een combinatiemenu besteld. Frites met frikandel. Het is waarschijnlijk lang geleden dat die frites daar gekeurd zijn. Wat we kregen leek in ieder geval nergens meer op. Het vaste voornemen was om de rest van de week in die snackbar niets meer op te halen.

De beperkte ruimte eist al snel zijn tol. De kidz vliegen elkaar te pas en te onpas in de haren. Er gaan wilde kreten over en weer. Tegen beter weten in probeer ik nog hier en daar een woord te smoren maar die snelheid heb ik niet meer. Ze zeggen dat kidz die kort op elkaar geboren zijn uiteindelijk prima met elkaar overweg zullen kunnen. Ik wacht dus geduldig af.

Reizen met het openbaar vervoer heen en terug blijft een uitdaging. Een uur of 6 totaal OV om daar te komen is niks. Op de terugreis beginnen we bijv. om 10.00 uur te reizen en verwachten dan om 16.00 uur aan te komen. En dan hebben we al een alternatieve, sneller dan geadviseerde route gevonden.

Bepakt en bezakt stappen we van belbus in dubbeldektrein om vervolgens nog maar eens een keer of 2 over te stappen. Tussendoor proberen we via Hotspots een route te bepalen.

Het zou stormen, hevig regenen en afkoelen had de weerman gezegd. En aldus zaten we met 23 graden vanuit de trein naar buiten te kijken waar het weliswaar dreigend leek, maar niks niet drupte.
Totdat we op het station aankwamen. Het was alsof alle regen in één keer naar beneden viel. Gelukkig konden we overdekt afwachten tot de bui overgedreven was.

Vanavond kijken we in onze luxe eigen woning op grootbeeld naar een film. De afwas gaat weer ouderwets in de vaatwasser.

Ouderdom komt!

Nogmaals een bericht van de zeer gewaardeerde schrijvende kennis

Als ik in een vlaag van nostalgie door m’n fotoboeken blader, zie ik m’n oude vrienden weer zoals ze eens waren. In de twintig, gladde gezichten en relatief netjes op BMI. Ondertussen zijn de meeste in de veertig en de knaagsporen van de tand des tijds zijn duidelijk zichtbaar. De, minimaal eerste, lijntjes zijn in de gezichten gekomen, er is sprake van toenemend overgewicht, en op recente foto’s zijn er verdacht vaak niet meer zo heel kleine kinderen aanwezig. Als het kroost tenminste nog met pa en ma op de foto wil.

Het verschil tussen oudere foto’s en de werkelijkheid is niet het eerste dat je merkt van ouder worden. Het eerste dat je merkt, is dat de bediening in restaurants, caissières en dergelijke, jonger lijken te worden. Dat is uiteraard niet waar. Bediening en caissières zijn gemiddeld nog steeds even oud, maar het leeftijdsverschil met jou is toegenomen. Zij worden niet jonger, wij worden oud. Eigenlijk is dat nog een redelijk onschuldig verschijnsel. Het kan erger. Als simpele vrijgezel verbiedt niemand me om naar de dames om me heen te kijken. Dat doe ik dan ook. Wanneer ik dan iets denk als  “dat ziet er niet slecht uit”, gaat het vaker en vaker over een vrouw, tegenwoordig al niet eens meer altijd meisje, die met gemak mijn dochter had kunnen zijn. Behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet, schijnt de minimaal acceptabele leeftijd voor een partner ($EigenLeeftijd / 2 + 5) te zijn. Dat is in mijn geval 27. Met de tijd zullen meer en meer leuk uitziende vrouwen jonger zijn dan die grens. Als die me betrappen op rondkijken en me m’n conclusies zien denken, zal ik steeds vaker een blik terug krijgen die niets anders kan betekenen dan (om het vriendelijk te houden): “had je gewild ouwe!”. Iedereen die even oud, of ouders is dan je ouders, is oud. Waarom denk je anders dat het “ouders” heten. Voor de bediening, de caissières en dat steeds groter gedeelte van de leuk uitziende dames zijn wij oud.

Soms wordt er geklaagd dat de opvoeding van tegenwoordig veel te vrij is. De jeugd van tegenwoordig wordt zogenaamd geen respect meer aangeleerd. Daar ben ik het niet mee eens. Voorkomen dat allerlei jong grut mij met U aanspreekt, blijkt met het voortschrijden der jaren moeilijker en moeilijker te worden. Daaruit blijkt dat de opvoeding door de jaren heen strenger aan het worden is. Op de één of andere manier voelt aangesproken worden met U, niet zozeer als beleefd, maar meer als een soort veroordeling. U zeggen kan uiteindelijk ook de beleefde versie van: “jij bent oud” zijn.

Niet alleen dat meer en meer mensen me standaard met U aanspreken, het wordt ook moeilijker en moeilijker om ze het af te leren. Een jaar of wat geleden hoefde ik maar één keer iets te zeggen als “je en jij graag” en je had er in de rest van het gesprek geen last meer van. Zeker niet als je het grappig wist te brengen. Dat is nu niet meer zo. De meeste mensen die bij ons in de opleiding zitten, zijn begin twintig. Midden in de leeftijdsgroep die me irriteren door me te vousvoyeren. Ze zijn niet veel jonger dan dat ik voel dat m’n leeftijd is. Humor lijkt ook niet meer te werken. Als begeleider en trainer heb je gelukkig meer middelen dan alleen maar vriendelijk vragen. Dreigen kan ook. Soms denkt het beoogde slachtoffer dat het een geintje is. Jullie mogen ook aannemen dat dat zo is. De juiste gezichtsuitdrukking maakt de bedreigde dan onzeker genoeg over hoe serieus je het dreigement meent, dat ze netjes overgaan op jij. List, bedrog en ervaring verslaan jeugdige energie, overmoed en geldingsdrang nog steeds. Op een bepaalde manier heeft dat leeftijdsverschil toch ook nog wel wat.

Wat is de leeftijd waarop je iemand gerust oud kunt noemen terwijl hij binnen gehoorsafstand is. Daar valt eigenlijk niet echt een uitspraak over te doen. Mijn vader wordt dit jaar 83. Als ik dat, laat staan hem, oud noem, gaat ie erg kwaad kijken. Hij vindt zich met z’n 82 nog steeds niet oud en lijkt ook niet van plan zich oud te gaan voelen. Zijn broers die een nog hogere leeftijd hebben, schijnen zich ook nog niet oud te voelen. Stiekem vind ik hun wel oud, en met mij waarschijnlijk de meeste mensen. Ergens ben ik benieuwd wat pa oud noemt, en of hij dat nog steeds vindt als hij bij die leeftijd in de buurt begint te komen. En ook of ik nog vind dat ik niet oud ben, mocht ik die leeftijd ooit eens in een verre toekomst bereiken.

Er niet aan herinnerd worden dat ik ouder wordt, blijkt steeds moeilijker te worden. Dat ik nu niet veel anders leef dan, pak ‘m beet, 20 jaar geleden is eigenlijk alleen voor mij relevant. Mijn leef-leeftijd zal nog steeds een jaar of 20 à 25 zijn. De buitenwereld weet uiteraard niet hoe ik leef, en neemt dus aan dat ik leef zoals gemiddeld voor mijn leeftijd. Mijn absolute leeftijd begint naar “middelbaar” te gaan. Ik ben tenslotte 44, hoewel ik dat eigenlijk liever ontken en er zijn niet veel mensen die de 88 halen. Vaag meen ik me te herinneren dat ik veertig ooit eens oud vond. Dat vindt ik nu uiteraard niet meer. Zelfs vijftig worden lijkt niet afschrikwekkend, behalve dan de opblaasbare abraham die volgens geruchten al besteld is. Om een bekende stripheld te parafraseren: “IK BEN NIET OUD!”

Kennis is macht en macht moet je delen

Dat kennissysteem lekt aan alle kanten. En het nare is dat de mensen die er werken, de mensen die mijn input en de input van mijn collega’s moeten verwerken, geen idee hebben wat er bij ons speelt. Eigenlijk is dat heel vreemd; het merendeel van de mensen daar heeft dit werk ooit gedaan. Je zou verwachten dat er dan wat kennis is blijven hangen. Maar het enige deel uit de titel dat is blijven hangen is het machtsdeel. Zij beslissen soms dat je helemaal gelijk hebt en passen de content aan. Maar soms doe je zo’n zelfde voorstel tot aanpassen en dan wordt hij afgewezen. Dan moet je je gelijk gaan bewijzen, je verzoek ondersteunen met input.

In slechts luttele momenten hebben we ruim 100 opmerkingen gemaakt. Sommige puur taalkundig (inderdaad de punten en de komma’s), soms echt content. Je zou denken dat een groot bedrijf dat een kennissysteem heeft dat zowel door klanten als door medewerkers gebruikt wordt als bron van informatie wel beter met haar informatie zou omgaan. Dat er minder fouten in zouden staan.

Fouten in informatie maar ook in taal. Taalfouten hoef je niet te maken. Gebruik de spellingscontrole en check wat je invoert. Als de informatie dan incompleet is, dan is het in ieder geval in het Nederlands…

Maar goed, wie ben ik. Ik werk niet bij een afdeling die je kennismanagement zou kunnen noemen. Ik ben zo’n gek die vind dat je kennis moet delen. En uiteindelijk krijgen we dat systeem ook wel goed met z’n allen. En misschien hebben we dan ook geleerd om meer samen te werken.

longrevalidatie

Gisteren nog even een paar uur trein om moekie te begeleiden voor een onderzoek bij de longafdeling. De longverpleegkundige legt nogmaals uit wat COPD Gold fase IV nou precies betekent en wat de mogelijkheden zijn.

Longrevalidatie.

Een kapotte long wordt niet meer heel, nooit meer. Maar je kunt het lijf wel sterken. Eén van de bijwerkingen van COPD is dat de lijders eraan gaan afvallen. Het lichaam heeft veel energie nodig om dat beetje zuurstof dat nog geoogst kan worden ook door het lichaam te transporteren.

Bij longrevalidatie gaat het niet alleen om het trainen van lijf en leden. Ook de voeding moet goed zijn, energierijk eten om het lijf te sterken. En als het voedingsbeeld nog niet goed is, dan kan bijgevoerd worden met energierijk eten. Dat zijn van die pakjes astronautenvoer die ook na chemokuren kan worden gegeven.

De verpleegkundige brengt het opnieuw op tafel. Ik had al aangegeven dat ik eerst wil zien wat eten, geregeld en onder toezicht, doet met haar lichaam. Ze moet aansterken, terugkomen van ondervoeding en verwaarlozing. En dat lijkt nu te gebeuren.

Voor de revalidatie is een wachttijd. Dus besluiten we in de kantine van het ziekenhuis na gedegen overleg dat we haar gaan opgeven. Met de wachttijd in gedachten duurt het dan toch nog even voordat we verder gaan. Als we starten dan is het met een startonderzoek, een nulmeting. Daar kan ik dan mee heen. Daarna kan ze een revalidatietraject in dat is toegesneden op haar kansen en beperkingen. Iedere week op maandag, woensdag en vrijdag zal in de ochtend dan een training en voorlichting zijn. Twaalf weken lang. Dat moet ze echt alleen doen. De taxi brengt haar heen en terug. In week x+7 is een vervolgonderzoek. Daar kan ik dan ook nog wel heen.

We geven door dat ze op de wachtlijst mag en dan sluiten we de dag af.

Wat schetst mijn verbazing als vandaag al gebeld wordt of we aanstaande maandag kunnen komen. Ho! Stop! Wat is er gebeurt met wachtlijst en 'duurt wel even'?
Maandag is me te snel, doe maar een week later.
Ik bel haar om te melden dat wat lang zou duren nu plots heel snel gaat. En bereid me voor op nog een dag ruim 8 uur reizen. Gelukkig zijn er hoorboeken en heb ik nog heel wat leeswerk in te halen...

werken aan werk

De regeling met mijn werkgever is voor elkaar. We hebben wat we hebben wilden en dat brengt rust.

Ik ben vrolijk aan de handouts gaan werken en denk ze nu helemaal bij te hebben.

Volgende stap is het kennissysteem dat we gebruiken. Daar moet zeg maar de kennis nog ingezet worden. We hadden een ander systeem dat op een wat aparte manier werkte. Je kon niet zoeken op de inhoud, maar alleen op zoekwoorden die de maker van dat stukje gegeven eraan vast gekoppeld had. Was daar een typefout gemaakt, dan moest je exact dezelfde typefout maken om het gegeven terug te vinden.

We mopperden er veelvuldig op en wensten ons een beter systeem waarin je, net als op google, gewoon kon zoeken op alle woorden in de tekst... En onze wens kwam uit. Dit nieuwe systeem doet waarom wij vroegen. Het is alleen jammer dat ze de kennis die we hadden opgebouwd niet allemaal hebben overgezet. Sommige heel essentiële zaken zijn niet meer te vinden.

Gelukkig heb ik nog veel van de input van het oude systeem en kan ik de nieuwe dus aanvullen. Maar dat is wel een hele plens werk waarvoor ik eigenlijk niet ben aangenomen. Nou is dat niet zo erg voor mij, ik ben er immers toch. Werk dat gedaan moet worden voor 'the greater good and mankind', zeg het maar en ik voer het wel uit. Maar je moet je uren wel weg kunnen schrijven op een project en dat lukt niet zo goed. Ik heb hier geen opdrachtgever voor.

De afdeling Kennismanagement wil me de kaarten wel voorschotelen zodat ik ze kaartgewijs kan corrigeren. Maar ze kunnen geen project regelen. Of ik het even tussendoor wil doen. Morgen maar eens voorleggen aan de baas. Eens horen wat die er van zegt.

komt tijd, komt oplossing

Mijn functie is callcenteragent. Daarnaast vervul ik een rol als begeleider. Dat is geen onderdeel van een functie. Een vroegere baas noemde het gekscherend een kadootje en dat is het ook wel. Even niet in die lijn, maar een agent in opleiding helpen met zowel communicatie als kennis en kunde.
Zo zie je dan een beginnende agent groeien van onzeker naar zeker en van onbekwaam naar bekwaam. En je weet dat je daar een aandeeltje in hebt gehad. Dat is leuk. En voor degene die die groei niet weten te waarderen, is die rol niet bedoelt. Die moeten maar gewoon iets anders zoeken.

Naast die rol vervul ik een taak. Je merkt al dat het een leuk bedrijf is zo met functies, rollen en taken. Die taak is Trainer met alles erop en eraan. De materialen waarmee ik train maak ik ook zelf en hou ik ook bij. Andere trainers helpen me er natuurlijk bij en samen hebben we een best indrukwekkend setje trainingsmateriaal in elkaar gezet.

Voor die taak krijg ik wel een toelage. De taak mag je een half jaar uitvoeren, dan kan hij met nog een half jaar worden verlengd. Maar daarna moet je er drie maanden tussenuit. Anders wordt het misschien wel een verworven recht zoals dat mooi heet. En kun je aanspraak maken op de functie die het niet is.

Die taak loopt 1 juni officieel af. Maar gelukkig zijn ze er mee bezig om er toch een functie van te maken. En dat betekent de komende tijd een functiebeschrijving opstellen, maar ook een functiewaarderingstraject. En die duren vaak lang. In de tussenliggende tijd kan ik gelukkig ingezet worden als trainer-begeleider en krijg ik dan ook de toelage uitbetaald. Daarna is het even afwachten welk niveau eruit komt rollen.

Als de functie eenmaal beschreven is, moet ik solliciteren op die functie. En een assessment doen. En hopen dat ik verder mag met wat ik tot nu toe het allerleukste vindt: trainen.