Herfst

Een rustige zondagmorgen. Wandelen met de hond.

Het sneeuwt bladeren deze herfst. Herfst in november. In mijn geheugen vallen de bladeren al eerder, maar dat zal de leeftijd zijn. Er zijn nog veel bomen met bladeren. Maar de wind maakt daar snel een eind aan. Aan alle kanten fladderen de bladeren.

Voor ouders met kinderen een paradijs. Her en der verspreid zie je kinderen zoeken naar dat ene blaadje voor het kunstwerk. Net iets roder of geler of groter. Dat ene blaadjes dat ze nu niet in handen hebben. Dat blaadje dat het hoofdonderwerp van het nieuwste kunststuk moet zijn.

De weinige bladeren die door die zo strenge keuring heenkomen worden zorgvuldig in kranten gepakt. Alsof het bladgoud is gaat het in de tas. Dezelfde kinderen die een meter verderop als een wervelwind door de straat gaan, lopen hier als op porselein door het gras. Grappig om de ouders eerst enthousiast te zien zijn. Op het rondje straks terug naar huis zal ik zeker zien hoeveel geduld deze ouder heeft.

Uit ervaring weet ik dat de bladeren straks thuis een vreselijk onhandige plek zullen moeten innemen. In een stapel kranten te drogen gelegd, met daarboven op een boek of wat om het geheel plat te drukken. Als het helemaal goed droog is na een paar dagen (en waag het als ouder niet om het te verplaatsen naar een handiger plekje!), dan komt het echte werk.

Een groot vel karton en kleuterlijm komen er aan te pas. De jonge kunstenaar zal met de bladeren schuiven en schuiven tot je er als ouder helemaal klaar mee bent. Toch blijf je stimuleren, motiveren en al die andere –eren om het creatieve in het kind boven te houden. Gedurende de rest van zijn of haar leven zal het je daar onbewust dankbaar voor zijn. Het is ook alleen die gedachten die je ervan weerhoud om het zooitje bladeren willekeurig neer te laten komen na het omhoog te hebben gegooid. Om het vervolgens zoals het door de natuur is bepaald vast te plakken op het karton.

Het bijzondere is dat als het kunstwerkje uiteindelijk is gemaakt, het kind zelf binnen het uur de belangstelling voor het werkje zelf helemaal kwijt is. Je hangt het als ouder in het zicht op en uit je bewondering een paar maal. In het begin is het kind dan weer even aapjetrots maar al snel is ook dat niet belangrijk meer.

Dan verhuis je het werkje naar een doos of map herinneringen. Later, veel later zal je het nog eens tegenkomen. En samen met het inmiddels volwassen kind zal je beslissen wat er mee mag gebeuren.

Op mijn ronde terug naar huis is duidelijk te zien hoeveel geduld de ouders hebben. Ze hebben het kind al een meter of wat verderop gekregen maar staan nu samen te beslissen wat te doen. Of eigenlijk wil de ene ouder weg en de andere ouder heeft nog wel wat tijd. Zo herkenbaar.

Quira besluit nog maar een stuk boomstam mee te nemen voor thuis en samen wandelen we naar huis toe. Naar warme thee en een warme mand.