devil in disguise

Ik ben de brenger van het kwaad. Of iets dat daar heel dicht bij komt volgens het vriendje van mijn dochter. Ik maak de relatie stuk en heb hem verboden om met mijn dochter te praten over wat hem gebeurd. Daarnaast jaag ik hem angst aan en durft hij nog geen gesprek met me aan te gaan.

Er gebeuren steeds rare dingen met die jongen. Hij heeft een kind bij zijn tweelingzus. Die zus is dood en dat kind, ik weet het niet. Hij heeft bij een ex een kind maar die mag hij bijna nooit zien. En hij moet alimentatie betalen maar dat wil hij niet. Uit een homoseksuele relatie van eerder wordt hij bedreigd. Die jongen wil hem dood hebben. Hij is daardoor ooit verkracht en heeft een schuld die hem regelmatig achtervolgd omdat de deurwaarder dan dreigt zijn spullen weg te halen.

Toen  hij bij ons was lag in een paar minuten zijn hele leven op tafel legde hebben we het maar zo gelaten. Sommige mensen hebben geen geluk in het leven en als mijn dochter verliefd op hem is dan is het verleden het verleden. Toch?

Maar in de afgelopen periode werd het van raar naar raarder. Bij mijn dochters vertelt hij een wat ander verhaal. Of in ieder geval een andere kant van het verhaal. En waar hij is zegt hij lelijke dingen over de anderen. Hij vertelt mijn dochter dat hij het leven niet meer ziet zitten en er een eind aan wil maken. Maar als ze dan met spoed daar heen gaat dan is hij een stukje wandelen en komt weer happy thuis aan. Het was allemaal toch niet zo erg, een moment opname.

En als de deurwaarder zijn spullen dreigt te komen halen dan moet ook zij dat stukje horen. En zich dus meteen als redder willen opwerpen want zo zijn mijn dochters. Later blijkt het allemaal mee te vallen want hij staat onder bewind en zijn bewindvoerder had een foutje gemaakt.

Nu wil zijn homo-ex hem dus dood hebben. Maar omdat ik hem ooit heb gezegd dat het leuker zou zijn als hij ook eens leuke dingen met haar deelt, vertelt hij wel dat hij is bedreigd, maar laat het verder zitten. Hij mag niks vertellen van mij. Dus wist hij al zijn sociale media en vertelt haar dat hij de deur niet meer uitgaat. Aangifte doen bij de politie kan dus niet. En ze kan ook niet naar hem toe. En hij mag niks vertellen van mij, hij is bang voor me en durft nog geen stap in mijn buurt te doen.

Ze verwijt me dat ik wel leuk omga met een andere schoonzoon. Terwijl die haar ooit enorm heeft gekwetst. Hij heeft haar eens stevig vastgepakt en gepest. Met haar pestverleden is dat een mega schok geweest. Ik weet dat hij sorry heeft gezegd omdat hij niet besefte dat het zo’n enorme impact had. Maar zij zegt dat dat niet voldoende was. En dat ik nu dus heul met de vijand omdat ik met hem kan opschieten.

Als ik voorstellen doe van wat hij kan doen, zeg dat ik wel met hem wil praten als hij daar een keer tijd voor wil maken, wat dan ook… Dan zegt ze me dat ik het niet begrijp. Niks kan, niks helpt en ik zie het allemaal verkeerd. Ik ben een slechte moeder.

En daarmee sluiten we dan maar een Moederdag af. Gisteren hebben we toch al een beetje Moederdag gehad?

Met pijn in mijn hart laat ik het zoals het is. Niets dat ik zeg kan het veranderen. De tijd moet raad geven. Ik heb verloren.

feeling wierd

Ik ben zo niet. Dit is niet hoe ik ben.

Morgen maar eens met iemand gaan praten,.. of niet.

let’s make it through the night first.

Ik ben wees

Gisterochtend is ze gevonden. Tussen opstaan en thee is ze overleden.

De hele woensdag ben ik aan het bellen en regelen geweest. In de middag een reis naar Den Haag om met de uitvaartverzorger de punten op de i te zetten. Alle lopende contracten opgezegd.

De kamer moet woensdag leeg zijn. Maandag ga ik dan weer heen om te pakken en dinsdag halen we het met een busje op. Zo hier en daar kan een dochter nog wel iets gebruiken, maar veel zal naar de kringloopwinkel gaan.

Dinsdag is de crematie, rouwkaart gaat vandaag op de bus.

Haar vriendin is vandaag nog gaan kijken bij de kist. Ik hoef niet zo nodig.  Nog maar heel kort geleden ben ik bij haar geweest. Nog korter geleden hebben we telefonisch contact gehad.

Het was duidelijk dat de strijd gestreden was. Niet meer naar buiten werd niet meer naar beneden voor het eten. Al snel ook geen post meer halen op de gang en toen was het klaar.

Haar kamer is een verzameling medicijnen, zuurstof, rollator (nieuw), steunkousen (nieuw), incontinentiemateriaal en krantenknipsels van puzzels.

Op een pakje melk en een mini portie yoghurt na is er niet echt eten in haar kamer te vinden. Zoveel kan er dus niet ingekomen zijn de afgelopen tijd.

De strijd is gestreden en de wedstrijd verloren.

de tuin

Als alles klaar is dan kunnen we misschien een start maken met de tuin. Anders dan in huis kunnen we daar veel doen zonder geld uit te moeten geven. Overal door de tuin staan planten. Denk aan coniferen, levensboom, maar ook een sering en kardinaalsmutsen en planten waarvan ik de naam niet ken.

Al jaren staan ze raar door de tuin. Het idee is om ze als een borderrand te plaatsen en allerlei tegelvloeren en vloertjes te verwijderen. De plek waar we kunnen zitten is niet echt egaal en er liggen verschillende soorten stenen. We hebben de tegels liggen om een grotere plaats te maken om te zitten. Er liggen drie grote bielzen en die kunnen dan als lijst tussen de border en het grasveld komen. Want in het centrum komt dan een grasveld.

Nu is in mijn wijk de grond voornamelijk leem en dat is zowel droog als nat niet leuk. Een schop hebben we niet meer en een graafmachine kan er niet komen. Bovendien, als ik de bestaande beplanting grotendeels behoudt dan is de tuin ook aangekleed om het maar zo te noemen.

Op een avond kom ik naar huis. Hij ziet er doodop uit, maar dat kan niet van het afwerken van de benedenverdieping zijn (geen materiaal). Het huishouden is niet dusdanig intensief. De slaapkamer is af. De trap moet je met een machine behandelen. Daar wordt je ook niet zo moe van. Dan biecht hij onderweg op. Hij is met de tuin bezig geweest. Hij heeft daar veel werk verzet.

Ik kan me er niks bij voorstellen. Zonder schop kun je daar niks.

Maar ik had buiten een zaag en een heggeschaar gerekend. Hij heeft het grootste deel van de beplanting om zeep geholpen. Achterin op de stenen ligt een hoge hoop planten die dood zijn of snel zullen zijn. Het voelt als massamoord. Overal in de tuin steken stronken en stammen omhoog. Nog duidelijker is te zien hoeveel hoogte verschil er is op de bodem. Alle stenen liggen overal en nergens nog te wachten.

Ik ben hels. Dit vergeef ik hem niet snel. Op dit moment stuur ik hem boos naar bed omdat ik anders heel heel heel boos ga reageren. En dan breek ik hem op zijn enkels af. Ik denk zelfs meer dan dat. Ik hoef hem even niet te zien.

De volgende ochtend zegt hij sorry en wil knuffelen. Maar zover ben ik nog niet, nog lang niet. Als hij me verwijt wel lang boos te willen zijn spring ik finaal uit mijn vel. Ik vertrek uit huis en smijt de deur achter me dicht. Dit gaat even duren…

de slaapkamer

we liggen in een kleine slaapkamer. Hij is 2.90 meter breed en misschien 2.60 lang. Die breedte weet ik zeker want die heb ik opgemeten.

We hadden een verzameling bodems en matrassen, maar een eenheid is het niet. Door de huidige opstelling zijn we gewend geraakt aan een flinke bende personal space en dat willen we ook zo houden. Tegen elkaar aankruipen kan altijd als je een flinke ruimte hebt.

We zien een leuke boxspring van 2x90 en één matras van 180 met ook nog een topmatras. Uit ervaring weten we dat dat heerlijk ligt. Aan onze ruggen merken we ook dat de verzameling die we nu hebben op is. Dus bestellen we het bed. We betalen direct zodat ik zicht kan houden op het geld dat er is (ik reken mezelf anders rijk en met alles dat nog moet is dat geen goed plan).

De levertijd is een week en daar komen we wel overheen. Het bedrijf geeft online aan dat ze contact opnemen voor levering.

De huidige verzameling moet dan uit die kamer. Daar ligt datzelfde projecttapijt als in de rest van het huis. Gelukkig hier wel zonder lijm :)

De muren en het plafond zijn lichtblauw en het lijstwerk is donkerblauw. Er zit nog wat behang en er staat een restje kastje en een bureau.

Willen we daar dat nieuwe bed plaatsen dan kan een deel van de huidige opstelling als logeerbed gaan dienen. Maar ik vind dat we dan ook maar meteen moeten verven. Anders moet het straks achteraf en dat is onhandig. We hebben een groots bankstel en daar kunnen we wel een week op slapen. Dan heb je ruim de tijd om alles te doen. Op de vloer kan wel een simpel zeiltje, kun je dat ook eens zelf leggen. Het merendeel zit onder het bed straks dus doe maar een poging. Als je vanaf de deur naar het hoofdboord gaat leggen kan het alleen misgaan in de buurt van het hoofdboord. En daar zien we straks niks meer van.

De scheidingswand naar de kamer van mijn dochter is opgebouwd uit gipsblokken. Dat is blijkbaar niet heel stevig en het behang gaat samen met de deklaag eraf. Die moeten we dus optrekken. Gelukkig wordt hij daar steeds handiger in. De verf op het lijstwerk bladert af en moet dus ook zoveel mogelijk worden verwijderd voordat je er met een andere laag (beige) overheen gaat. Het bureau is in die kamer opgebouwd en blijkt niet door de deur te kunnen. Hij is van mijn dochter en die wil hem ooit ophalen. Dus hij moet netjes uit elkaar…

Het zeil komt er te liggen maar uit gemak is mijn vriendje bij het hoofdboord begonnen. Dus het creatieve snijwerk zit precies daar waar je het altijd gaat zien. Ik zucht maar en zeg er niks van. 

Ik bel nog eens met het bedrijf waar die afspraak blijft voor levering. Maar dan meldt de dame dat levertijd de tijd is die de leverancier nodig heeft om het stuk aan het bedrijf te leveren. Pas als zij het binnen hebben zullen ze bellen voor een afspraak. Ik moet geduld hebben want het duurt iets langer.

Na een lange wachttijd bel ik nog maar eens. Nog steeds geen bericht. Tot de volgende ochtend.

Op de site staat ‘uitverkocht’. Op zich geen punt, ik had al besteld. Als ik de dag daarna een mailtje krijg dat ze niet kunnen leveren valt mijn mond wagenwijd open. Heb ik dat weer?

Ik bel de service-afdeling. Ik heb al betaald, hoe gaat dat? En wat nu? De dame wijst met op alternatieven. Hetzelfde bed maar dan 20 cm minder breed. Dat is best veel, dus geen optie. Een andere opstelling dan. Ik snuffel wat rond maar zie alleen veel duurdere modellen. Dus ik vraag wanneer dat geld teruggestort wordt. Nu blijken ze een week te wachten of er misschien een vervangende bestelling wordt geplaatst waarmee verrekend kan worden. En als dat niet zo blijkt te zijn, dan wordt een verzoek om terugbetaling gedaan. Daar kan 30 dagen overheen gaan.

Dus in het slechtste geval zie ik niks anders maar kan ik ook niks anders bestellen omdat zij mijn geld vasthouden. Ik ga daar eens over nadenken.

Het bed dat we hadden gekozen spreekt me wel heel erg aan, nog steeds. En ze hebben hem ook in 140x200cm. Als de kamer 2.90 cm breed is dan kan 2 x zo’n 1.40 bed geplaatst worden. Dan hebben we echt een super bed. Doordat we zo heel verschillend zijn is dat ook niet zo’n slecht idee.

Ik heb het snel warm, hij slaapt eind juni/begin juli nog met een dubbelgevouwen winterdekbed. Ik ben echt een wentelteefje die ook nog eens vaak wakker wordt. Hij slaapt door alles heen en ligt ook vrij rustig. Dus 2x 1.40 wordt het.

Ik plaats de bestelling en spreek een leverdatum af, want deze is direct leverbaar. Op een snoeihete vrijdag worden ze geleverd. De jongens brengen het wel boven maar monteren en plaatsen mogen we zelf doen. En dan blijkt een 2x70 boxspring toch breder dan 1.40 te zijn. We komen in de totale breedte 2 cm tekort. Ik ga met een wig aan de slag, hij zal gaan passen. Ik bespaar je details maar uiteindelijk staat het. Een heel groot bed in plaats van een bankstel.

de trap

De woonkamer, keuken, gang wacht nog op afwerking. Een profiel, een afdekhoutje, een deurgordijn, radiatorkoven… Kleine dingetjes maar ze moeten nog.

En als ik dan op een dag thuis kom, dan laat hij met trots zien dat de trap kaal is. Ook die was gestoffeerd, volledig incl. zijwanden. Met diezelfde fijne lijm als in de woonkamer zat. De verflaag daaronder was donkerbruin. En om die reden hadden we besloten te wachten tot we materiaal hadden (schaaf, schuurmachine, beits, weet ik veel wat). Oh en vuilniszakken waren er ook niet, maar we hebben een ruime berging dus daar gooi je het dan gewoon rommelig in. Vandaar dat ik mijn fiets niet kwijt kon. Voordat ik ook maar een stap binnen had gezet zag ik daar de resten van de trapbekleding al wel liggen.

Ik schiet opnieuw uit mijn slof. Waarom denkt hij niet na, maak een planning en zorg dat je alles hebt voordat je begint. Overleg, denk aan het weer en de financiën en mij..

Ik zeg dat ik een collega zal vragen of hij een schuurmachine heeft en of we die kunnen lenen. Dus geen actie vandaag, even wachten. Als ik aan het eind van de middag bel is hij driftig aan het schuren geweest met een schuurpapiertje. Geen doen, takke-klus en nog wat grovere krachttermen. Ik wijs hem terecht. Eigen schuld dikke piep… Ik had toch gezegd wat ik zou proberen. Maar goed, we mogen het apparaat lenen. Schuurpapier halen en kijk maar hoever je komt. Hij wil graag de treden blank maken en dan beitsen zodat ze een houtlook houden. Ik wens hem sterkte met al die hoekjes en kieren.

Als we schuurpapier hebben opgehaald is hij er na een dag al flauw van. Na die dag ziet ook hij dat blank schuren een utopie is. Gaat niet werken. Maar ik sta erop dat hij het dan zo egaal mogelijk schuurt zodat we het kunnen lakken. Dan traptreden erop en dan is het ook netjes.

Maar eerst de slaapkamer, want de bedden gaan geleverd worden…

Mijn moeder

we hadden een afspraak bij de longarts omdat haar zuurstof gehalte was opgehoogd van 1 naar 2. Zonder dat ze gezien was, gewoon zomaar via de telefoon. Tijdens het consult alle klachten maar eens op tafel gezet en het leek goed om een milde plastablet voor te schrijven. Hierdoor zou haar opgezette, stekende benen maar ook haar moeite met ademen kunnen opknappen. Iedere ochtend 1 tablet en dat zou beter mogen worden.

Een paar dagen later bel ik haar om te vragen hoe het gaat. Ook omdat ze maar voor 14 dagen heeft gekregen omdat we eerst moeten kijken of ze niet maf reageert op de stoffen die ze erbij krijgt. Ze geeft aan nog meer dan genoeg te hebben, ze neemt er immers maar een halve van per dag.

Zucht.

Ik leg haar uit dat de sticker op de verpakking en mijn aantekening op de kalender (1 hele per dag bij het ontbijt) toch niet anders uit te leggen vallen.

Ze geeft op donderdag aan dat ze zaterdag een andere kraan krijgt op haar ‘wandelfles’. Verward vraag ik hoe ze dan nu naar beneden gaat om buiten te zitten of te eten of zo. Dat doet ze nu dus danwel niet danwel (met het eten) zonder zuurstof.

Ik heb hele onvriendelijke woorden in gedachten, maar besluit te bellen met de evv-er aldaar. De dagverantwoordelijke kan me geen zinnige reactie geven (ja,.. ze hadden niet meer, dus vroegen we mevrouw of het met spoed moest of dat het kon wachten tot zaterdag). Mijn aantekening op de voorkant van het dossier dat medisch handelen met mij overlegd moet worden tenzij het levensreddend is heeft dus geen nut gehad. Ik confronteer haar en later de evv-er in de nachtdienst met een scenario dat mijn moeder zonder zuurstof naar beneden gaat en daar het loodje legt… Dat vinden beiden geen leuk beeld, maar het maakt wel duidelijk hoe onzinnig die vraag aan mijn moeder was.

Dan hoor ik ook dat de zuurstofflessen nog steeds bij haar op de kamer staan. We hadden afgesproken dat daar een andere plek (het zuurstofhok) voor gezocht zou worden. Dat daar nu de schoonmaakwagentjes staan zal me worst zijn. Hier gaan we het nog eens heel goed over hebben. Die flessen moeten daar weg.

Maandag ga ik daar weer heen. Kijken hoe het nu is met de bloedwaarden en haar lijf. Maar ook om het overleg met het huis nog eens aan te gaan.

Zo blijf je leuk bezig.

De verbouwing – juni 2010

We vorderen, langzaam maar zeker. Het is nog lang niet af maar het eind van het budget is redelijk bereikt.

We willen de radiatoren nog ombouwen met koven. Er moeten nog andere vitrages komen. De gordijnen moeten nog afgewerkt worden met een koof.

De lambrisering moet nog afgewerkt worden en er zijn nog geen plinten en de hoeken zijn nog niet afgewerkt.

Ja, ja,.. ik weet het. Voornamelijk afwerking. Maar toch.

Verbouwing - een overzicht

Ik had foto’s beloofd. De camera bevatte ook nog foto’s van een eerdere fase. Die wil ik je niet onthouden. Let op de buizen in de hoek rechts naast het raam of de wanden tot een meter hoog. Deze wanden zagen er zo uit toen ik besloot dat het genoeg was.

En weet je nog dat ik zei dat we in een bouwkeet woonden? Dit was de opgeruimde versie. Mijn vriendje is niet iemand die gedurende een verbouwing gaat opruimen. Hij is meer van de versie ‘dat doe ik allemaal als ik klaar ben’.

Dit is dus nadat ik heb opgeruimd en er een overdenkingsmoment heeft plaatsgevonden.

things just happen; de verbouwing

Toen ik thuis kwam was de vloerbedekking al van de muur. We hadden ooit projecttapijt met dikke vette lijm (bijna carboleum) tegen de muur geplakt. Dat dikke bruine spul staart me nu aan, naast de gaten en hobbels in het stuc-werk. Verder afsteken betekent dat we tot op de buitenmuur komen, er is een stukje geprobeerd. Ik moet toegeven; dat was prima lijm.

Maar grote bruine vlekken lijkt niet. We hebben besloten dat we naar de kleurlijn licht-beige gaan dus we maken nogal een stap. We gaan egaliseren.

Boven de vloerbedekking zat onze vorige kleurkeuze blauw. Nu kun je daar met een deklaag wit wel naar licht-beige. Daar zie ik niet zo’n probleem. Maar het stuc-werk boven de vloerbedekking is wat ik maar Griekse stijl ga noemen. Vrij met draaiende bewegingen reliëf aangebracht. Als we de onderste meter gaan egaliseren dan kan daarboven niet veel reliëf zijn. Dat is dan in mijn ogen niet mooi. Dus ook daar moet wat reliëf weg.

Er is flink gerookt in huis en dat is te zien. Minder dan ik had verwacht maar toch op plaatsen vieze nicotine aanslag. En dat gaat altijd een leuke verbinding aan met een verflaag om dan een volledig nieuwe kleur te laten ontstaan. En ook dat is niet wat ik wil. Dus zullen we moeten voorstrijken om de zuigende werking te verminderen en zullen we een laag moeten aanbrengen ter dekking.

Op de meest onmogelijke plekken op onze nieuw te ontstane muur zitten moeizaam aangebrachte gaten. Gordijnrailsen aan het plafond worden verwijderd en laten ook daar zien dat er flink is gerookt. De gaten moeten gedicht. De raamkozijnen die van hout zijn laten zien waar de houtrot zit. De plinten zijn niet meer om aan te zien.

We halen egaliseer pasta op om de muren weer in vorm te brengen. Verbazend genoeg voor ons lukt dat eigenlijk heel goed. Maar als we een paar meter verder zijn begint het eerste stuk in te drogen. Tot onze schrik gaat de lijn door de voorstrijk en de deklaag heen een verbinding aan met de pasta. Grote donkere bruine vlekken komen boven. We laten ons niet uit het veld slaan. We steken al zo lang boven het maaiveld uit, dit zal ons niet kisten. We halen super dekkende power muurverf en wachten tot de egaliseer droog is geworden. Dan rollen we met de RAL kleur die dicht bij onze bestemmingskleur zit over de vieze bruine vlekken heen.

Het ziet er mooi uit en geeft een goed idee van wat het gaat worden. We hebben met de muurverf meteen ook de bovenste delen van de muur gedaan. Mijn vriendje is op een gammele trap het plafond aa het verven geslagen. Net boven je macht werken was niet leuk herkent hij nu. Spierpijn is best fijn na hard werken en tevreden gaan we de spetters eraf douchen. Terwijl ik wacht op mijn beurt denk ik toch wat lijm terug te zien komen. Ik neem me voor nog voor de zekerheid een laag te rollen voordat we de uiteindelijke verf aanbrengen.

Ook mijn vriendje ziet wat ik zie. Als ik na het douchen beneden kom zit hij sip op de bank. Optimist als ik kan zijn (ja echt) verzeker ik hem dat na nog een voorstrijk laag en een lik super power dekkende verf het toch echt wel wat gaat lijken.

Het licht aan het eind van mijn tunnel vervaagt met iedere laag die we aanbrengen. Na in totaal vijf lagen geef ook ik de strijd op. Als het niet goedschiks wil, dan maar een lambrisering van schroten.

Ik vraag het vriendje van mijn dochter, maar hij kan dat weekend de auto van zijn ouders niet gebruiken. Ik vraag een vriend of hij dat weekend kan. Hij belt achter zijn huidige afspraak aan om het te verzetten, maar dat gaat niet lukken. Dan vraag ik een collega of hij me met het transport wil helpen. En gelukkig vind die een dagdeel bouwmarkt leuk tijdverdrijf dus plannen we het halen van de schroten in. Het is nogal een volume, maar ik laat het voorzagen op de gewenste maat en dan pas het in de achterbak. Decoupeerzaak en wat zaagjes erbij en we kunnen.

Niet alle schroten zijn recht. Sommige zijn zo krom dat ze niet tegen de muur willen blijven zitten. Mijn advies aan mijn vriendje is om ze nat te maken en dan in de gewenste vorm te laten drogen. Maar goed, mannen…. Hij besluit het beter te weten en al snel is het aanbrengen van de lambrisering een ware titanenklus geworden.

Naast alle schroten plaatsen moet er natuurlijk ook achter en onder radiatoren gewerkt worden. Uiteindelijk gaan we er een koof omheen bouwen, maar nu nog even niet. Er lopen ook buizen in een hoek omhoog. Lelijk gezicht en het ergert me al tijden. Die gaan we achter een koof plaatsen. Maar de bedrading naar boven moet bereikbaar blijven voor het geval dat.. En omdat we niks willen boven en alleen met montage kit gaan plakken is ook dat een hele uitdaging.

Alsof dit alles nog niet voldoende is moeten natuurlijk de raamkozijnen en deurkozijnen en deuroppervlakken schoongemaakt, geschuurd en gelakt worden. Zoals ik al zei hebben de houten kozijnen zo hier en daar houtrot. Komt de verhuurder vanzelf op terug, maar nu even niet.

Nu na een tijdje zijn we al een stuk verder. De hoeken zijn we gaan afwerken met profielen en de lambrisering wordt afgewerkt. Er moet nog een vensterbankplank worden geplaatst en wat sfeerverlichting maar het resultaat lijkt al heel aardig. Ik zal dit weekend foto’s plaatsen van hoe het er tot nu toe uitziet.

Bankstel

De driezitter die we hadden is onderdeel van een bankstel van mijn oudste dochter. Zij kocht een volledig bankstel en hield zelf de tweezitter en de fauteuil. Anders was haar kamer wel heel vol.

Ons oude bankstel was een eiken frame met een lederen, bordeaux rode kuipzitting driezits met twee fauteuils. Het bankstel was op. De zitting was na vele jaren mishandeling eerst vaal geworden en daarna op plaatsen gescheurd. Een kleed op de zitting was hard nodig. Toen zij het bankstel kocht dachten we met haar driezitter wel even vooruit te kunnen. We rekenden onderling af en dankten de oude bank af.

De stoffen bank had een creatief design in de stof. En een onhebbelijke piep merkten we pas dagen later. Het frame protesteerde iedere keer als iemand de armleggers gebruikte.

We waren dat ook blij dat we op zoek konden naar een andere. Want bordeaux-rood had ik inmiddels wel lang genoeg gezien.

Via internet vond ik een leuk bankstel. Leder, bruin, comfortabel leek het wel. En groot. Heel groot. Al voordat ik een bod uitbracht vroeg ik me af of het zou passen. Optimist als altijd besloot ik van ja en maakte ik me ook totaal geen zorgen over transport.

Afgelopen dinsdag ben ik gaan kijken. De oude eigenaar wilde me ook wel helpen met brengen. Dus hebben we samen woensdag een auto gehuurd en hebben de bank samen ingeladen. Het uitladen zou ik mijn vriendje laten doen besloot ik toen al.

Een nu hebben we een ander bankstel. Leuk, zo onder de lakens. Want het huis is een bouwkeet. Daar zal ik nog wel verslag van doen. Maar eerst ga ik verder met werken. De blog wordt zsm weer aangevuld.

Mijn huis

Hoe ziet het er voor de verbouwing uit?

In woorden:
Muren zijn blauw, net als het plafond. We hebben een plavuizen vloer sinds een aantal jaren. Al veel langer zit er tot een meter hoog projecttapijt in bordeaux-rood met carboleum achtige lijm tegen de muur.

In plaatjes:







Niet slecht, anders. Zoals bij mij past.

watskeburt

Mijn vriendje had me al gewaarschuwd dat hij alvast begonnen was onze kamer te verbouwen. Want zoals het er nu uitziet zijn we het wel zat. Te lang tegen aan gekeken. Er zit toch wat zigeunerbloed ergens stiekum in me want ik verhuis (van huis of van indeling huis) veel vaker dan de gemiddelde mens om mij heen. Het project zou deze zomer plaatsvinden, dan konden de spullen in de tuin staan en kun je spetteren zoveel je wilt. Mijn vriendje heeft anders besloten.

Zodra ik ons huis instap weet ik dat we een lange weg te gaan hebben. Ik ga de komende tijd leven in een bouwkeet.

Ik zal jullie eens laten zien wat het nu is en hoe we van A naar Beter gaan komen. Zal vast niet op de standaard manier zijn.

ontslag

Vandaag mag ze naar huis. Eindelijk.

Gister nog even door het lijstje heen gewandeld met de receptie longafdeling. Medicatie recept voor het huis gemaakt? Afbouwschema antibiotica op papier? Machtigingsformulier voor de vloeibare voeding ingevuld en doorgestuurd? Zuurstofkast en 2 tanks staan op het huis. Heb ik alles? Alles in orde zo, niks vergeten? De dienstdoende arts bevestigt me dat alles in orde is.

Op mijn vraag hoe laat ze dan ontslagen wordt krijg ik eerst een dagdeel (de ochtend), dan een verkleind dagdeel (eind van de ochtend). Als ik zeg dat het zorgvervoer dat ik 24 uur vooraf moet regelen een specifieker tijdstip nodig heeft wordt het moeilijk. Tussen 10 en 12 uur zegt ze. Kan ik voor het vervoer nog steeds niks mee. Ik stel voor 11 uur en vraag of dat reeel is. Een zucht van verlichting aan de andere kant. Met 11 uur kunnen ze accoord gaan.

Ik bel het zorgvervoer en geef aan dat het om een ontslagrit gaat. Anders halen ze nog een paar anderen op en duurt de rit vrij lang. We hebben geen rolstoeltaxi nodig dus dat is makkelijk. Ik bel nogmaals met de receptie van longziekte. De arts geef ik door dat de taxi om 11 uur is gereserveerd en dat ik er rond 10.15 uur zal zijn voor overdracht.

Vanmorgen was ik er op tijd. De apotheek moest nog langskomen met de papieren en de overdracht. Nogmaals wijs ik ze op het schema (om 11 uur heb ik een zorgtaxi beneden staan, 10.55 uur gaan we uiterlijk naar beneden). Ze verzekeren me dat het goed komt.

Maar dat is niet zo. De apotheekdame komt net 10.50 uur en doet de overdracht aan mij. Zonder voeding. Ik wijs haar op de afspraak die ze niet kan terug vinden. Ze moeten de dietiste bellen, maar daar heb ik geen tijd meer voor. Ik geef aan naar beneden te moeten. En dan plots staat verpleging twee vrouw sterk voor me. Waar ik de zuurstof heb?

Ik vraag wat ze bedoelen. Mijn moeder heeft de afgelopen twee dagen meermalen de tube onder haar neus vandaan gehaald. De verpleging en de arts had gezegd dat ze die mocht afdoen als het niet nodig was. En nu plots krijg ik haar zonder tank niet mee?!? Het is een rit van een half uur. Ze heeft afgelopen twee dagen meermalen enkele uren zonder gezeten.

Met een uitgestreken gezicht melden ze dat ik naar het huis mag om de tank op te halen. Nog eens? Met het openbaar vervoer (als het een beetje leuk aansluit) is het enkele reis toch zeker 45 minuten. Dan nog de tank halen en terug, ik ben zo twee uur verder. Dan nog de opvang bij aankomst in het huis, eten, boodschapje. En uiteindelijk ga ik vandaag ook terug naar Groningen.

Dan komt uit de kelder van hun repertoire de melding dat ze een ambulance kunnen regelen omdat mevrouw geen eigen vervoer heeft. Ik vind het goed. Gaan we met de ambulance terug. Maar dan kan ik plots niet mee. Ik mag achter de ambulance aanrijden. Ik vraag nog met het nodige venijn in mijn stem hoe ik een buschauffeur dan kan laten doen. Mijn moeder wordt nog gestrester dan ze al is. Alleen in de ambulance. Haar ademhaling wordt vlak en als ze haar bloeddruk zouden meten…

Ik sleep de dames naar de gang en wijs ze op wat ze ins hemelsnaam aan het doen zijn. Zien ze niet wat de gevolgen zijn voor mijn moeder? Iedere idioot ziet haar ademreactie! Gisteren heb ik alles gecontroleerd, gisteren was alles accoord. Gisteren is er niks gezegd over zuurstof meenemen. En we hebben het wel over de zuurstof gehad.

Ze gaan in overleg. Ik bel ondertussen het zorgvervoer met duizenden excuses. Ze tonen meer begrip dan de afdeling en gaan annuleren. Wensen ons veel sterkte. Toch lief. Liever dan dat spul aan de andere kant van de gang.

Maar aan de andere kant van de gang is een andere dame aan het meedenken. Ze heeft gisteren het gesprek gehoord. Ze vond het nog zo goed dat ik alles controleerde. En ze geeft aan dat, als ze de situatie uitlegt bij de ambulance, er vast een uitzondering mogelijk is. Ze belt direct, legt het in twee zinnen uit en dankt de broeder aan de andere kant.

Ze wenkt me erbij (mijn oren zijn prima, maar toch doe ik of ik het allemaal niet hebt gehoord). Ik dank haar uitbundig voor haar begrip, inzet en regelcapaciteit. En het effect is zoals beoogd. De twee gangdames buigen het hoofd in schaamte.

Een klein half uur later komen de broeders op zaal. Ze sluiten haar aan op de zuurstof en hijsen haar op de brancard. Boodschappenwagentje met spulletjes en de bos bloemen mee en daar gaan we.

In het huis leggen ze me uit hoe de kast en de tanks werken en hevelen haar over op de kast. Ik leg het haar straks wel uit. Beetje bij beetje komt nu de spanning los. Een verpleegkundige van het huis komt net als de broeders vertrekken en ik vang haar op (ik heb alle papieren, draag ik zo over aan haar). Ze gaat naar binnen en legt een arm om mijn moeder heen. Die barst spontaan in tranen uit. De spanning moet los.

Ik laat haar achter in de veilige armen van de dame die ze vaak overdag ziet en ga even een boodschapje doen. Ook ga ik even langs de apotheek, voeding was immers nog niet geregeld. Als het niet wil zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Even de apotheker (die ik gisteren sprak om te vragen wat het ziekenhuis moet doen wil het goed gaan) aangeven dat het niet is gegaan zoals het moet. De man zag er slagvaardig uit, die regelt het dan wel.

Bij de apotheek ziet hij me binnenkomen en wenkt me. Hij vraagt of alles onderweg is. Medicatie recept heeft hij binnen zien komen. Die brengt hij vanmiddag langs op het huis. Maar hij miste de voedingsmachtiging. Ik bevestig het gemis en vertel hoe het ging. Ze hebben aangegeven dat de machtiging naar de verzekeraar wordt gefaxt en dat die het dan doorstuurt naar de apotheek. Een diepe zucht ontglipt hem. Dat is de regeling zoals die jaren terug was. De huidige regeling is direct naar de apotheek. Hij geeft direct aan er werk van te maken en alvast voor vier dagen mee te geven.

Even een boodschapje gedaan en met vloeibaar en vast voedsel terug naar haar kamer. Daar is alweer een andere visite komen kijken hoe het is. Ik maak een tosti en schotel die samen met een vruchtensapje voor. Kijken of ze die ongemerkt kan wegwerken. In het zorgplan wordt ze vanaf nu begeleid bij de voedingsmomenten. Niet dat ze haar bammetjes gaan smeren maar ze gaan haar ophalen voor gezamenlijk eten.

Ik doe de overdracht naar de verpleging, controleer de aantekeningen in het dossier en geef de voeding af. Dan ga ik weer naar de kamer. De vorige visite is weg en ze ziet er weer wat monterder uit. Ik leg haar uit hoe de kast en de tank werken en laat het haar vervolgens zelf doen. We gaan een minirondje met de tank over de gang. Daar komen we weer jan en alleman tegen en maken overal een praatje. Die paar meter kosten flink wat tijd.

We gaan terug naar de kamer en ik laat haar zelf de overstap doen van tank naar kast. Dat gaat prima. Ik kan gaan. En dat doe ik met liefde. Het is genoeg geweest. Zover ik het zie heb ik het goed achter gelaten. Ik druk haar op het hart beter voor zichzelf te zorgen en sneller te signaleren dat hulp nodig is. Zeker als ze nog een tijdje meewil. Dat is geen verplichting maar een keuze. Ze mag ook de keuze maken dat ze niet meer wil. Is mij om het even. Maar als ze een keuze maakt is het fijn als ze daar naar handelt.

Ze geeft aan nog niet dood te willen en haar leven te beteren. We gaan het zien. Ze is geschrokken van het ziekenhuis en wil dit niet nog eens meemaken. Al is het haar 200% meegevallen. Ze had een antiek schrikbeeld van een ziekenhuis en in werkelijkheid was het haar meegevallen. Maar dan nog wil ze dit niet nog eens. Ze kan er enige invloed op hebben. Ik ga het niet kunnen voorkomen en zij ook niet. Maar ze kan wel haar best doen door eerder aan te geven dat er iets moet gebeuren.

Moe ga ik op weg naar de trein. Nog even een paar uur openbaar vervoer en dan is het klaar. Kan ik mijn vriendje in de armen sluiten. Op het station haal ik Leonidas bonbons voor hem zoals ik altijd doe als ik voor langere tijd van huis ben.

Op naar huis. Eindelijk!

gotcha

Geregeld.

Ze gaat naar huis met 1 liter zuurstof. Het ziekenhuis regelt dat zelf met het huis. Omdat het vandaag 5 mei is en qua administratie niemand aan het werk is zal de portable fles pas morgen in de loop van de middag beschikbaar zijn. Dan krijgt ze hem aan bed en kan ze losgekoppeld worden van de muur waar ze nu de zuurstof nog uit haalt.

Ze krijgt nu energie verrijkt vloeibaar voedsel bij. En ze heeft een hele lijst moeten bijhouden van wat ze at vandaag. Sla me dood waarom. Ze ligt aan het zuurstof vanuit de muur en ga zover de flex tube haar laat gaan. Het eten komt van de voedingsassistent en toch moet zij bijhouden wat dat dan allemaal is. Whatever. Morgen is de zaal arts weer aanspreekbaar. Dan zal ik haar vragen om een ZM machtiging zodat ze ook in het huis voor een periode vloeibaar voedsel kan krijgen.

Met de evv-er van het huis heb ik het zorgplan aangepast. Ze zal meer begeleid worden bij de maaltijden, meer betrokken worden in de sociale activiteiten en minder te zeggen krijgen over het inschakelen van medische hulp als dat nodig lijkt te zijn.

De huisarts is op de hoogte van haar gesteldheid, zoals geestelijk als lichamelijk.

Vanuit de verpleging zal getracht worden om in de buurt een fysiotherapeut te benaderen met een copd aantekening waarbij ze kan trainen. Er is een lijst beschikbaar maar de dichtstbijzijnde daar is nogal even uit de buurt. Wordt vervolgd.

Haar saturatie lijkt goed te blijven. Morgen wordt in de loop van de dag nog een uitgebreid algemeen bloedbeeld bekeken. Als alles gaat zoals het nu gepland staat dan breng ik haar vrijdag aan het eind van de ochtend naar het huis. En ga ik aan het eind van de middag naar mijn huis.

Mijn huisarts had mij nog een zwaardere puf met ontstekingsremmer erbij gegeven en dat lijkt goed te helpen. Het hoesten wordt minder fel en vaak. Maandag moest ik maar weer aan het werk. Uitrusten :)

medz

Ik trof een zwoegend ademhalend mensje aan. Door een verhoogde oogboldruk stond het bloed letterlijk in haar oogwit. Haar borstkas gaat als een blaasbalg op en neer, ondanks de 3 liter zuurstof die ze via haar neus krijgt ingeblazen. Ze wordt beneveld drie keer per dag, neemt één keer per dag haar eigen medicijnen, krijgt antibiotica en prednison via een infuus.

Het schrikbeeld van vorig jaar komt me weer voor de geest. Ze heeft in het huis een aantal malen gezegd geen arts nodig te hebben en men heeft naar haar geluisterd. Dat ga ik veranderen.

Ik moet de longarts spreken. Wat is de verwachte ontslagdatum? Wat is de verwachting van terugkeer (medz, zuurstof). Wat wil de longarts veranderen aan het zorgplan en wat wil ik zelf veranderen.

Daarvoor moet ik het afdelingshoofd van het huis spreken. Degene die medeverantwoordelijk is voor de indicatiestelling.

En om te zorgen dat ze een dokter of behandeling niet kan weigeren ga ik me hardmaken voor een beschikkingsbevoegdheid. Als ze een euthanasieverklaring wil opmaken, prima. Maar niet zo ongemerkt er bijna tussenuit glippen. Boeit me niet wat voor verklaring ze ervoor opdist, niet geaccepteerd.

In het ziekenhuis zijn ze van plan om haar een diëtiste te laten zien. Leuk, maar ik zie daarvan het nut niet als ze twee broodmaaltijden zelf kan regelen (lees: naar wens kan overslaan). Ze vergeet ook zomaar wat er is gezegd en waarom iets nodig is (drie maaltijden per dag is zoiets dat ze voor het gemak vergeet).

Morgen de longarts en de huisarts maar eens raadplegen (lees: op de huid zitten). Dit moet anders!

it takes her breath away

Het verzorgingshuis waar mijn moeder verblijft belt op. Mijn moeder is met de ambulance op last van de weekendarts overgebracht naar het ziekenhuis. Haar zuurstofopname in het bloed is met meer dan een kwart verminderd. Dat betekent dat ze niet alleen moet zwoegen om adem te halen maar dat ze ook nog eens alle spieren van minder zuurstof voorziet. Daardoor heeft ze hartritmestoringen. Het totaalbeeld is op dit moment voor de weekendarts reden om haar op te laten nemen.

Daar zal ze aan de zuurstof worden gelegd, ingeregeld worden, er zal gekeken worden naar andere medicatie. Haar hart moet opnieuw onderzocht worden (hebben we vorig jaar ook gedaan..).

Plots is hoe ik me voel niet meer zo interessant. Ik moet daar naartoe, iemand moet haar bijstaan. Voor mijzelf kan ik ook daar eventueel met haar huisarts wel overleggen. Een tas ingepakt en ik ga onderweg.

reorganisatie

We gaan reorganiseren, ik zei het al eerder.

Zeuren op niveau kan ik prima, ga ik ook  maar weer eens doen.

Ik en mijn collega trainers vervullen een rol. Belgeit plus noem ik het altijd, maar in essentie belgeit. Wat betekent dat nou in de praktijk? Niet alleen voor mij maar ook voor mijn collega’s met een plus. Of wat te denken van de huidige teammanagers?

Wie mag er allemaal aan de selectie deelnemen?
Iedereen mag solliciteren, maar de medewerkers van wie de functie vervalt of bij wie krimp in de functie plaatsvindt, mogen met voorrang solliciteren. Als er dan nog vacatures over zijn, kunnen de overige medewerkers in procedure worden genomen.

De strijd ligt open voor iedereen. Volslagen goed dat mensen die zonder werk dreigen te komen voorrang hebben.  May the best…

Wat merk ik hiervan als agent bij KPN Contact?
Elke afdeling krijgt een Trainer/Coach die nieuwe en bestaande medewerkers gaan
trainen/coachen.

Elke afdeling. En wat bedoelen we met een afdeling. Eens verder lezen in die tekst.

Wat is het verschil tussen een teamleider en een inhoudelijke coach?
De Teamleider is breed verantwoordelijk voor zijn afdeling: budgetten, performance afdeling,
ontwikkeling medewerker. De Trainer/Coach is verantwoordelijk voor het trainen en coachen van bestaande en nieuwe medewerkers.

Daar zie ik niet veel verschil met wat ik nu doe. Al hoop ik dat het trainen en coachen van bestaande medewerkers een belangrijk onderdeel wordt en geen restcapaciteit.

Geef ik als teamleider straks leiding aan 20 agents + 1 trainer/coach =21 personen of zijn het 19 agents + 1 trainer/coach= 20 personen.
Uitgangspunt is 20 agents en een Trainer/Coach, maar afhankelijk van het totale aantal,
indelingen en afrondingen kunnen er kleine afwijkingen zijn.

Span of controle 20 agents. Dus met onze rond het even af 200 mensen komen er 10 teamleiders en 10 trainer/coach medewerkers.

wat gebeurt er met Teammanagers..?
Dit hangt af van het aantal en niveau teammanagement functies dat terug komt. Als
er bijvoorbeeld teveel Teammanagers op een niveau zijn, …. Zij kunnen overigens wel solliciteren op andere rollen zoals Trainer/Coach.

Dus als een teammanager geen teammanager kan zijn dan heeft hij of zij plots inhoudelijke kennis? Didn’t see that coming.

Mogen de huidige Agent Trainers en begeleiders ook solliciteren naar de Trainer/Coach functie?
Ja, Agent Trainers mogen hierop solliciteren. Alleen krijgen Teamleiders en medewerkers van wie de functie vervalt, voorrang bij geschiktheid.

In de hele chain of command vervallen functies. Al die mensen mogen reageren op de functie trainer/coach. Dat zijn veelal mensen met minder inhoudelijke kennis. En lees ik nou dat begeleiders niet aangemoedigd worden om te reageren?

Als ik niet door de selectie kom, wat gebeurt er dan?
Als je niet boventallig wordt door de krimp, en je wilt Teamleider worden, dan krijg je geen
selectie- maar een ontwikkelassessment. Als daar grote aandachtspunten uit komen, is het
raadzaam dit goed te bespreken. Je kunt dan alsnog besluiten om te solliciteren op één van de
andere functies, of om gericht met een ontwikkelplan aan de slag te gaan.

Dus ook al ben je niet geschikt, als je de wil toont om te veranderen mag je gewoon aan de slag. Ik mag hopen dat bij gebleken twijfel zelf de wil om te veranderen niet voldoende zal zijn om de functie te krijgen.

Uitgangspunt is dat de Teammanagers op hun huidige functieniveau 1 op 1 worden geplaatst in de functie van Teamleider

Oh, dus je kunt niet eens niet-geschikt zijn als teammanager.

Trainer/Coach:
• Inhoudelijk coachen en ontwikkelen van medewerkers
• Verantwoordelijk voor het inwerken en opleiden van nieuwe medewerkers

Krijgt een nieuwe medewerker dan een instroomtraining van deze trainers?

Assessments en benoemingen Teamleiders, Trainer/Coach

In onze vestiging is dit in juli/augustus/september.

 

Een indicatie van het functieniveau zegt een verwachting op niveau F/G. Nu is het D met een toeslag tijdens inzet. Het zal wel een overzetting op huidig functieniveau worden in de niveau schaal. Dat betekent een horizontale verplaatsing en per maand dus terug naar het basis niveau +2,5%. Dat wordt weer flink werken op toeslagmomenten anders trekt Bruin het niet.

reorganisatie

Mijn werkgever gaat reorganiseren. De hele organisatie structuur gaat over de kop.

Ik werk in een callcenter. Je kunt het niet bedenken of de laag wordt aangepakt. Zover ik dat nu kan bekijken blijft alleen de onderste laag, de belangrijkste, buiten schot. Verder wordt alles anders. Iedereen mag straks solliciteren op een veranderde functie.

Daar waar afgelopen winter ineens van veel naar maar één trainer werd teruggeschakeld, en vestigingsbreed maar zes trainers in de rol zouden vallen gaan we het straks weer helemaal anders doen. Daar waar met veel pijn gesneden is om op 24 trainers te komen gaan we nu naar een plan met 146 trainers. Alleen op mijn locatie dan een man of 55.

Betekent dat het fiks uitgekleed wordt, geen instroom meer. Of juist uitgebreid zodat we het vakinhoudelijke gaan borgen. Een plattere organisatie, geen praktijkopleiding meer. De begeleiders zoals die er nu zijn zijn dan niet meer nodig. Of moeten die de functie (want het wordt een functie) van trainer/coach nu gaan vervullen?

Bleh. Eén schrikbeeld op mijn netvlies. Een aantal begeleiders zie ik dat nog niet doen. Maar als we straks om moeten naar die organisatie invulling, dan zullen er mensen moeten zijn die het gaan uitvoeren. En bij gebrek aan anders….

Er is te weinig antwoorden bij teveel vragen. Het hoe wat wanneer is nog helemaal niet duidelijk. Zoals steeds in deze organisatie gaat eerst de botte bijl in je realiteit en daarna komt de hark. De grashark maakt het compleet en  als de rook om je hoofd is verdwenen is een andere realiteit ontstaan. En ondertussen blijft de shop open en gaan we gewoon verder. Verder alsof er niks gebeurt en je toekomst niet in één klap volstrekt onzeker is geworden.

with love from

Om de collega’s op werk op de hoogte te brengen van mijn situatie bel ik op. Een collega neemt de telefoon aan: de bazen zijn op een heidag.

Ik vertel hem hoe het is om vervolgens even stil te mogen zijn. Hij ligt in een deuk. Uit eigen ervaring herkent hij wat ik meemaak en vermaakt zich kostelijk. Hij weet hoe slecht ik er tegen kan om niet in controle te zijn. En dit ligt ver buiten mijn invloedsfeer.

Van de huisarts kreeg ik een leuke medicijnencocktail en het dringende advies om dit uit te zieken. Astmatische bronchitis aanval met taai slijm opbouw en mogelijk een verdwaalde virusinfectie. Die bug was niet helemaal zeker omdat het gepiep en gekraak van luchtwegen maar vooral longen te overheersend aanwezig was.

Met slijmlosmakend spul probeer ik het vastzittende slijm dat het ademhalen lastig maakt los te weken. Als het dan los in mijn luchtwegen rondwaait barst de hoestbui weer los. Dat klinkt als een zeehondje met brokhoest, echt heel naar. De ademhaling rochelt door dat al spul en de koorts breekt vaak aan alle kanten los.

In de nacht is het nog wat vervelende. Overdags zit je nog rechtop en dan helpt de zwaartekracht. Maar in de nacht zakt alle ellende naar één zijde. Ik ben nogal een wentelteefje dus regelmatig zakt de zee van rommel van de ene zij naar de andere. Dat gaat gepaard met een meelijwekkende hoestbui. Een volwassen zeerob zou op de vlucht gaan voor het geluid.

Het is wel fijn voor de lijn. Tussen de benauwdheid door eten duurt een flinke tijd. Een bakje muesli is dan een uitkomst. Dat is na een uur of anderhalf nog net zo laf als toen je ermee begon. En verder smaakt alles precies hetzelfde. Dus smaakt niet veel en met mijn vormen is dat niet geheel onwenselijk. Als er zo plaatselijk wat verdwijnt is dat helemaal geen ramp.

Voor het eerst in ruim vier jaar bij deze baas laat ik verstek gaan. Als ik het nu niet uitziek heb je kans dat ik er spijt van krijg. Het is even niet anders. Zodra het gepiep, gekraak en geblaf weer wat weg is ben ik weer van de partij.

illegaal gekocht biertje

Ziek thuis met een kop vol watten (laten we het netjes houden) en onder de invloed van medicijnen kijk ik naar AT5. Leuk, regionaal nieuws.

Nieuws over de op hande zijnde staking van schoonmakers op Koninginnedag. Maar ook handhavingsvraagstukken. De politie gaat met vereende krachten controleren op illegaal gekocht bier.

Ik probeer me dat voor te stellen. Hoe zit dat met de bewijslast. Politie agent X stapt op je af en verdenkt je van het in het bezit hebben van illegaal gekocht bier. Wat dan? Moet je een bonnetje uit je binnenzak halen om te bewijzen dat je hem hebt betaald. Moet er dan op dat bonnetje ook gemeld staan waar je hem gekocht hebt. Is een geschreven naam van de uitbater voldoende of moet het een logo zijn dat is gedrukt in een legale drukkerij. Wat nou als je drankmunten hebt gekocht. Moet je dan het aankoopbewijs van de munten bewaren en tonen dat je een munt hebt uitgegeven door je hand met de resterende munten op te houden?

En als je een biertje krijgt van een aardige omstander. Dan moet je dus vragen om de bon. Even een rondje geven wordt dan een administratief drama’. ‘Mag ik 25 bier en evenveel bonnetjes’?

Het zullen de medicijnen wel zijn. Ik snap de wereld niet meer :)

sick of it

Na een week keelontsteking is het nu fijn aangeland. Mijn voorhoofdsholtes zitten stikvol, mijn keel is nog steeds niks en mijn neus zit dicht. Daarnaast heb ik een leuke koorts. Fijn, zo’n weekend samen.

Poging x

Mijn oudste dochter heeft een vriendin die slecht in haar vel zit. Erg slecht. Ze is daarvoor in behandeling en heeft ook anti-depressiva voorgeschreven gekregen. Naast een behandelplan vaak een juiste aanpak.

Al eerder heeft deze dame (laten we haar A noemen) getracht een overdosis te nemen, toen in combinatie met alcohol. Mensen om A heen worden daardoor geraakt en niet iedereen kan dat bij herhaling aan. Er zijn dus ook mensen die daardoor het contact verbreken. Het is geen pretje om geconfronteerd te worden met iemand die probeert actief een eind aan haar leven te maken.

Mijn dochter vangt haar op en samen met haar vriend besluit ze dat A bij haar blijft slapen. Dan is de vriendin niet alleen met haar verdriet. Als mijn dochter nogal wat gestommel hoort is ze toch verontrust. A komt dan naar haar toe met de melding dat ze iets doms heeft gedaan. En ja hoor, weer een hand pillen genomen.

De pillen uitspugen is blijkbaar niet mogelijk. Op een bepaald moment verslechtert haar gedrag en begint ze zichzelf te verwonden. Mijn dochter belt de doktersnachtdienst. Zoals je weet krijg je dan een assistente aan de lijn een assessment doet op de aard van de zaak. Dan besluit ze dat de arts contact moet opnemen en geeft mijn dochter aan dat ze wordt gebeld. Tijd gaat voorbij.

Waarschijnlijk belt de arts haar terug. Onbekend nummer. De paniek bij mijn dochter wordt groter. De situatie is verder verslechtert. Om A ervan te weerhouden zich te verwonden is de vriend van mijn dochter haar in bedwang aan het houden door haar vast te houden. Als dat onmogelijk te handhaven wordt pint hij haar vast op de grond en gaat er gewoon bovenop zitten en houdt haar handen vast. Ze kan zich nu niet verwonden. Vriendje lief voelt zich hier toch flink ongemakkelijk bij want tijdens het loswurmen gebeurt er van alles met de dame en haar kleding. De onbekende beller geeft aan dat er zeker een wagen zal komen.

Tijd gaat voorbij en er gebeurt niets. A wordt verward en reageert niet meer op wat er tegen haar wordt gezegd. Ze zegt wel van alles maar het verband met wat er wordt gezegd is weg.

Mijn dochter belt 112 voor de ambulance. Er zou immers een wagen komen. Door de paniek klinkt mijn dochter ook niet meer heel helder en ze krijgt een reactie als ‘waarom bel je ons als er een auto onderweg is’.

En in paniek belt ze mij. Met haar aan het ene oor bel ik via het andere oor de doktersnachtdienst om te achterhalen wat de situatie is. De dame probeert me kwijt te raken want ze heeft een spoedje aan de lijn. Maar zo makkelijk kom je niet van mij af. Ik weet dat ze niet alleen zit (ik hoor haar collega) en volhard in mijn verzoek om informatie. Wie heeft gebeld en wat gaat er gebeuren omdat er op dit moment niks lijkt te gebeuren. En het is mijn dochter die in paniek is..

Met vereende krachten achterhaal ik dat de nachtarts mijn dochter heeft gebeld maar met een ander levensbedreigende situatie bezig is. En hij heeft maar 2 armen en 2 benen. Besloten wordt dan toch maar om een ambulance te sturen. Aanrijdtijd is 15 minuten.

Ik zet mijn dochter aan het werk. ‘Doorzoek de tas voor pasjes en informatie. Zorg dat je de pillen die ze genomen heeft bij de hand hebt.’ Door haar bezig te houden breng ik voor haar wat rust is en haal haar van emotie (paniek aanval) terug naar ratio. De volle aanrijdtijd blijf ik met mijn dochter in gesprek en praat haar rustig.

Tegen de tijd dat de ambulance daar is is mijn dochter weer wat rustiger en kan ze zich weer redden. Later meldt ze dat ook de nachtarts is gekomen. Die heeft besloten dat het somatisch is en laat A weghalen door Accare nachtopvang.

Na een raar half uur besluiten we dat ik weer terug naar bed ga. Morgen belt mijn dochter me als ze weer wakker is. Hopelijk weet ze toch een beetje nachtrust te krijgen.  En ik probeer het ook nog even.

Calamiteit in tha house

Eén van onze trainees werd onwel achter zijn werkplek. Niet van de wereld, maar totaal niet ok. Hij zag de wereld bewegen, zag lichtjes, zijn maag stak aan alle kanten en hij had het gevoel over zijn hele lijf te shaken.

Wow.

Even kijken denk je dan, niet misselijk, geen hoofdpijn, zo op de tast geen koorts. Niet overmatig bleek (t’is een nerd, die kleuren niet in de natuur), geen vreemde pupillen of andere maffe dingen.

We zetten hem langs de kant in een stoel om even op adem te komen en vragen hem naar zijn medisch verleden. Op zijn kaart staat niks bijzonders, maar dat wil je in zo’n geval toch even controleren.

De BHV-er en Manager van dienst worden gealarmeerd en zo wordt het al snel gezellig. We verkassen naar een kleiner kantoor waar de ramen wijd open kunnen en de zuurstof binnen kan komen. Daar komt nog een verschijnsel; lichtgevoeligheid. De luxaflex gaat naar beneden en we houden hem in de gaten. Het verbetert niet maar het verslechtert ook niet.

Ik bel zijn vader met de melding dat zijn zoon zich niet zo lekker voelt en dat we het beter achten dat hij niet zelf gaat autorijden. Verder jaag ik de man niet in de gordijnen. Hij zit zelf in de omgeving Rotterdam maar geeft aan zijn vrouw te bellen. Die zal dan de mobiel van haar zoon bellen. Moeder spreekt af hem te halen en over een uur op locatie te zijn.

We besluiten hem naar de EHBO ruimte beneden te brengen. De rolstoel wordt opgehaald. Deze jongen is nu nog heel. Hij is echter zo duizelig dat het zomaar kan gebeuren dat hij onderuit gaat. Met rolstoel en inmiddels drie hulpverleners verlaat  hij de vloer. Zijn collega’s informeren hoe het gaat, want die schrokken van de rolstoel.

Met een grapje op een andere zaal; “ja, leven bij ons op de praktijkopleiding kan heel zwaar zijn” en “je weet toch dat we een knuppel hebben staan….” maken we het minder zwaar dan het mogelijk is.

Moeders zal het advies krijgen met haar zoon naar de huisartsenpost te gaan voor onderzoek. Het calamiteitenplan blijkt niet volledig; we hebben geen consulterend huisarts in het plan!

Morgen zal hij ons (laten) bellen, zodat we ook weten wat er is gebeurd. Just another day at work.

easy sunday

Op de dag die beslissend is voor het voetbal van dit seizoen doe ik even he-le-maal niks. Mijn keel is ontstoken en ik moet deze week nog meer dan genoeg met die keel, dus vandaag even piano.

Mijn oudste dochter is met haar vriend bij ons. Gisteravond een tekenfilm gekeken. Ze willen in de meivakantie mogelijk een weekend weg en hebben Duinrell in gedachten. Maar eens kijken of daar korting voor te regelen is.

Ik pas wat materiaal aan voor mijn werk en verken de nieuwe portfolio van mijn werkgever. Even weer 'in the swing of things' komen. Heerlijk buiten in de tuin, vol in de zon. Later op de dag zie ik dat ik verbrand ben. Tja, dat was ik even vergeten.

Tussendoor waardeer ik het beltegoed van de jonge moeder maar weer op. Met zijn mobiel afgesloten door wanbetaling is er geen werkende telefoon in huis. Gelukkig heeft Telfort nu de beltegoed verdubbelingsactie, waardoor ze even wat langer kan doen met haar saldo.

De avond besteden we aan een serie. Al tijden probeer ik series te volgen die we samen kunnen kijken. Dit is er zo één. Kan me wel voorstellen dat het straks na vijf seizoenen ook wel weer genoeg is. We zijn al in seizoen vier aangekomen, dus we komen er wel.

zaterdag 17 april

We slapen lang, heel lang. Alsof we de wereld moeten verwerken. En dat is ook zo.

De jongedame is naar haar eigen huis. Ze hebben nog een klein beetje geld en een hoop goeie plannen. Ik ben benieuwd wat er van terecht gaat komen. Als ze haar ogen open heeft kan zij degene zijn die het spul weer op de rails krijgt.

Als het goed is delen ze op hun nieuwe adres een verbinding. Dan kunnen ze nog wat contact houden met de rest van de wereld. Nu alleen de mobiel nog aanslingeren en hun contact is hersteld.

De babybox wordt onwenning ingeklapt. De spullen van Krista zijn weg. Mijn meisje is niet meer aanwezig. Haar tekenspullen liggen onaangeraakt op tafel.

We wensen ze veel succes.

Dag 5

De kleine is sterk. Sinds afgelopen dinsdag kijkt ze met interesse de wereld in. Stoer en krachtig kijkt ze minuten lang rond.

De keuze is gemaakt.

Meneer gaat extra werken. Mevrouw gaan de helft van haar werk (de middag) doen. Zijn moeder zal oppassen als zij beiden werken.

Mijn dochter heeft haar spullen gepakt en is op pad gegaan.

Dag 4

Fiks vroeg ga ik met hond en laptop naar het restaurant. Iedereen slaapt nog diep en ik ben lui. Daar is bezorgkoffie en internet. Ik moet de chip van de NS nog aanmelden/activeren of wat dan ook. De verbinding is echt niet vooruit te slaan. Het duurt ontzettend lang voordat de site van de NS ook maar in beeld komt.

Ik vul het formulier in en lees dat ik een mailtje ga ontvangen. Later op de avond trek ik met vriendje, hond en laptop naar de koffie om te zien dat ik nog steeds geen mail heb. Ik vrees het ergste voor de reis morgen. Ik laat me verrassen.

In de middag gaan we op bezoek bij mijn moeder. Ze vind het steeds lastiger om het verband te zien.

We hebben afgesproken in de loop van de dag langs te komen. Ik heb tegen haar gezegd dat ze gewoon haar afspraak bij de kapper kan houden. Dat ik haar wel vind mocht ze beneden zitten, in de gemeenschappelijke huiskamer of buiten op het terras.

Als ik haar vind zit ze in haar kamer. Ramen en deuren dicht dus heel benauwd weer. Ik neem een verse hap voor ik naar binnen ga. Als eerste zetten we de balkondeur op een ruime kier.

We kijken de foto’s, tonen de baby, geven de kaart. Later deze week stuur ik nog wel een fotoboekje op zodat ze kan showen.

We wandelen door haar post en kijken naar wat ze in de tussenliggende tijd heeft verzameld. Met veel passen en meten komt alles weer op z’n plek.

In de buurt zit een uitmuntende toko. Spotgoedkoop en alles met liefde gemaakt. We halen drie verschillende bakken waarbij ik aangeef dat er één mild mag zijn en de andere twee zoet en absoluut niet pittig/mild of anders warm.

Thuisgekomen springt er spontaan overal water uit mijn vriendje. Zweet parelt over zijn voorhoofd. Na een minuutje in zijn mond veroorzaakt het eten ook daar brand. Dapper eet hij door maar halverwege de bak moet hij echt de handdoek in de ring gooien. Jammer. Je vraagt je af wat het was geworden als we gevraagd hadden om heet eten.

Ook de open-je-ogen sessies met mijn dochter zijn heftig. Ik wil haar niet kwetsen maar ze moet zien wat wij zien. Ze hoeft het er niet mee eens te zijn, maar ik wil wel dat ze onze waarheid ziet. Als ze dan nog besluit om erin te stappen, dan doet ze dat in ieder geval met een open blik. Nu lijkt het of alles dat hij zegt waarheid is en daar ben ik het niet mee eens. 

Hij heeft negen uur tussen zijn ochtend en avond klus.  Al 15 dagen heeft hij de sleutel. Zijn oude huis is nog niet leeg of schoon. Zijn nieuwe huis is  nog lang niet af. Zowel in hun slaapkamer (koningsblauw) als in die van Krista (babyroze) mist een enkele baan. Als we de hoeveelheid rollen hadden genomen die hij zelf had bedacht dan hadden ze per kamer nog een rol minder gehad.

Meneer moet zich morgen maar melden. Even met de billen bloot. Hoe denkt hij voor mijn dochter te gaan zorgen. Als hij nu al niks alleen kan, hoe moet dat dan straks als ze weer moet gaan werken om zijn schulden te betalen. Een diepe zucht verder en afwachten wat het gaat worden.

We hadden veel meer plannen dan we uiteindelijk hebben gedaan. Eén keer over het strand met de hond is het geworden. De beide oma’s zijn bediend en mijn vriendje heeft een nieuwe start gemaakt met zijn moeder. De week is voorbij en we gaan straks weer over tot de orde van de dag.

Nog een laatste blok in de open haard. Nog een laatste bad (welke olie zal ik nu nemen).

Dag 3

De dag begint vroeg, te vroeg. Met een lijf vol spanning zit mijn vriendje op de bank en telt de tijd.

Hij heeft gezegd dat hij rond twee uur daar zal zijn en dat duurt nog lang. Na veel twijfelen stuurt hij toch maar het bericht dat het wel eens twaalf uur kan worden. Ik breng hem samen met de hond een eind op weg.

Onderweg wordt duidelijk dat hij zich opvreet van spanning. Heel stil lopen we op weg naar de tram. Als we langs de dierenwinkel komen haal ik nog even hondenbrokken op. Buiten staat hij gelaten bij de hond te wachten.

Rond twee uur belt hij. Hij is onderweg terug. Ik vraag hem hoe het gaat, maar krijg een ‘daar kan ik het nu niet over hebben’. Hij klinkt in ieder geval niet vrolijk of blij of zelfs maar opgelucht. Ik bereid me voor op het ergste.

Samen met de hond en mijn dochter met de kleine wandel ik het strand af en ga op weg naar huis. Klaar om mijn vriendje op te vegen.

Veel later komt hij aan. Het lijkt meegevallen. Hij heeft zich goed geweerd. Iedere poging om te laten zien hoeveel zeer zij heeft gehad heeft hij kunnen ombuigen. Gewoon door heel volwassen aan te geven dat daar waar strijd is er vaak twee zijn die fouten maken. Het kan toch niet zo zijn dat alleen wij fouten hebben gemaakt en zij niet. Laten we niet ingaan op details, maar er is nogal wat gebeurt.

Hij ziet zijn moeder nu rap achteruit gaan. Dat wat bij mijn moeder al heel gewoon is (regelmatig het draadje kwijt in een gesprek) ziet hij nu ook bij zijn moeder. Hij wil het contact houden, voor het laatste deel van haar leven. Hij wil er zo nu en dan heen, soms eens bellen. Gewoon heel rustigjes contact.

Het is goed te zien dat dit zo is gegaan. Het is goed voor de groei van mijn vriendje. Dit is hem gegund.

Dag 2

De box voor Krista is nageleverd. Met excuses etc. van de materiaalman. Er had een babypakket genoteerd moeten zijn maar er stond een kinderpakket. Dat verklaart ook het stoeltje dat we kregen voor een baby van nu vier weken.

Het internet gaat het niet doen. De helpdesk heeft gebeld en de mast waarop wij verbinden is stuk. Reparatie staat ingeroosterd voor 20 april en daar heb ik dus niks aan. Het geld kan ik proberen terug te krijgen via de klantenservice. De supportdesk kan niks voor me doen.

Mijn dochter gaat naar haar oma. Baby showen. Oma had al aangegeven dat ze het druk heeft, toch heeft mijn dochter de afspraak gemaakt. De dochter van mijn zwager heeft op dinsdag haar oma-dag en daar past een kleinkind prima bij.

We zijn benieuwd. Het is al weer lang geleden dat we het contact verbraken. Vijf jaar zo ongeveer. Het is altijd de broer van mijn vriendje voor en na. Hij doet alles goed, is geslaagd, heeft een koopwoning. Mijn vriendje is niks, was huisvader, woont in een huis dat ik huur. Al twee keer eerder hebben we het contact verbroken omdat we zat waren van dat niveauverschil. En twee keer eerder hebben we gedacht dat het contact weer goed kon worden als we overnieuw beginnen. We staan aan de vooravond van poging drie. Mijn vriendje gaat woensdag.

Mijn dochter heeft een hele onwennige dag. In een stad die haar toch niet volledig bekend is moet ze naar een plek waar ze nog nooit is geweest. Na het laatste contact is oma verhuisd en daar is nog niemand van ons ooit geweest. Ook zit de kleine voor het eerst in de buikdrager voor een langere reis.

Later op de dag haal ik haar weer op bij de bus. Het contact was onwennig en oma zat vol verhalen over vroeger. Hoe slecht wij wel niet waren en hoeveel pijn we haar hebben gedaan. Dat belooft niks voor morgen. Hoe goed ze wel niet voor ons zijn geweest en wat ze allemaal voor ons hebben gedaan. Ik wil het niet weten. Ik hoop dat ze morgen voor haar zoon wat meer liefde heeft dan ze vandaag laat zien. Dit zijn geen dingen waarmee je een nieuwe moeder lastig valt. Het is buiten haar om gegaan en het dient geen doel om dit zo te doen. Maar als ik eerlijk ben, is dit wel wat ik van die familie gewend ben inmiddels.

Ik heb ze ooit een grafrede zien houden op de crematie van hun eigen moeder. De kinderen hadden zich verenigd. Twee van de kinderen hadden voor hun moeder gezorgd. De rest stond langs de kant, had er geen tijd, energie of ruimte voor. Maar op het eind werden ze voor Eva Braun en Hitler uitgemaakt. Op een crematie. Een afscheid dat zo vreselijk onwaardig werd gemaakt hierdoor. Het is maar goed dat ze werd gecremeerd, anders had ze zich in haar graf omgedraaid.

Die familie heb ik hele vage dingen zien doen. Maar uiteindelijk zijn wij de bad-guys. Wij hebben zo veel misdaan,.. dat wil je niet weten. En ik wil het ook niet meer weten. Niets dat zij kunnen doen kan het nog goed maken voor mij. Ik zou het leuk vinden voor mijn vriendje als zijn contact met haar wordt wat hij ervan wil. Anders kan ik hem morgen opvegen, al ben ik bang dat hij dan voorbij stuk is. Ik weet niet of hij kan herstellen van nog een afwijzing.

Dag 1

We vertrekken om 10.15 uur. De trein van 11.46 uur moet haalbaar zijn. De hond moet waarschijnlijk onderweg nog allerlei dingen doen, dus we nemen de tijd.

Voor het eerst met de trein met de baby. Toch weer een hele onderneming. Heeft ze net gegeten, is de luier gedaan, hebben we alles. De bus gaat goed en we komen ruim op tijd op het station aan. Nog even een kaartje voor de hond kopen. De lentetoer heb ik online gekocht, scheelt weer vijf euro.

Zelf heb ik een voordeelurenkaart. Daar zit een chipknip op. Reizen op saldo kost beduidend minder dan een los kaartje. Ik zorg voor saldo. De pagina herkent mijn kaart en weet meteen wie ik ben. Ook geld opwaarderen gaat in een oogwenk. Niets houdt me nog tegen…

Tot ik voorbij de check-in van de NS ga met mijn kaart. Kaart niet herkend. Hoezo niet? Net wist je nog precies wie ik was. Dus ik ga naar de informatiedames. Er staat 40 euro saldo op, waarom kan ik niet inchecken? De dame vraagt me met een stalen gezicht of ik op NS.nl al heb aangevraagd met saldo te mogen reizen.

“Hoe bedoelt u”,  vraag ik nog netjes. “Toen ik net opwaardeerde, kende hij me al, wist wie ik was. Wist dat ik een voordeelurenkaart heb en dus met korting kan reizen.” Blijkbaar moet je eerst naar de website en kun je daar aangeven dat je echt met die kaart op saldo wilt reizen, zelfs als je saldo hebt. Natuurlijk kan dat niet per direct geregeld worden, daar kunnen uren overheen gaan. Dus ik geef aan ook een anonieme kaart te hebben met 50 euro saldo. Maar volgens de dame kan ik die niet even snel van 2e naar 1e klasse omzetten. Dus zou ik apart van de anderen moeten reizen. Excuseer mij als ik dom lijk.

Met 80 euro niet in te zetten saldo voor ns-reizen haal ik dus een ouderwets kaartje voor 30 euro. Niet over nadenken, de rest van het bedrag komt wel op met reizen.

Na vijf uur (bus, trein, bus, lopen) komen we aan op het park. Ik had al van te voren gebeld en gevraagd of ik met de kaart die ik heb ontvangen direct ook toegang tot mijn omgeboekte bungalow heb. Volgens de dame bij de receptie is dat ook zo. En dus lopen we direct naar de bungalow om er daar achter te komen dat we er niet in kunnen. Ik bel nog eens met de dame die er nu achter komt dat we van een chalet omgeboekt hebben naar een bungalow (zei ik vanmorgen toch?) en dat we een nieuwe kaart moeten komen halen bij de receptie. Geërgerd loop ik naar de receptie.

“Niet te veel over nadenken” spreek ik mezelf toe. “Het is handig, nu kun je direct een kaart voor internet toegang halen”. Mijn dochter belt om te zeggen dat ze zo door de ramen geen babypakket ziet (box en bed). Ik vraag daar nog even naar.

Het bedje moet er staan maar de box is er nog niet. En er is niemand om hem nu te brengen, dus of ik hem nu even mee wil nemen! Not dus! Ik betaal ervoor. Dan wil ik niet moeten slepen. Dus kom maar gewoon brengen!

In het huisje aangekomen denk ik meteen even internet te regelen. Kan mijn dochter even met haar vriendjes op msn. Maar ik krijg de verbinding niet aan de loop. Zo moeilijk is het niet, vaker gedaan. Ik open een verbinding op de mast van het park en open een browservenster. Dan kom ik op een inlogpagina en daar toets ik dan de codes in. Dan is er een (minimale maar toch) verbinding. De helpdesk is al gesloten, maar ik kan een voicemail inspreken, dan bellen ze terug..

Ondertussen belt mijn moeder. Ik had haar verteld dat we deze week in de stad zouden zijn. Dat we langs gingen komen met de baby. Dat ik haar nog zou laten weten wanneer. Maar dat we vanaf maandag in de stad zouden zijn. Zij heeft onthouden dat ik maandag zou komen en vraagt me met een wat beschuldigende toon waar ik blijf. Ze heeft namelijk afspraken verzet om ruimte voor mij te maken. Nou, het spijt me denk ik (niet) maar ik was duidelijk genoeg. Nu meteen aangegeven dat ze donderdag aan de beurt is. Ze hoeft niks te veranderen, ik vind haar wel.

Ik heb ook een fiets nodig om even verderop in het dorp bij een beter betaalbare winkel boodschappen te doen. De fietshuurkosten zijn er direct al uit. Als ik bij de bungalow kom om te checken wat we vanavond gaan eten, zie ik dat de fiets helemaal niet op slot kan. Zucht,…  nog maar eens langs de receptie.

Later, na boodschappen te hebben gedaan en veel te hebben verzucht, zitten we te kijken naar een lege open haard. Bij Albert Heijn waren we de blokken vergeten en het kampwinkeltje is al dicht. Morgen maar halen dan. Vandaag is het genoeg geweest.

Bad man

Het plaatje is gemaakt. Een deel van de financiën bij de vriend van mijn dochter is bekend. Schokkend. Zij weet van niks, of in ieder geval niet als totaal beeld. Ik schets haar het beeld van de man die haar verjaardagscadeau van ons verkocht. De man die haar cadeau aan hem wilde verkopen, omdat hij geen geld meer had (maar wel de beschikking over ons huishouden waar een vriezer vol stond).

De man die haar te ontvangen spaargeld wilde uitgeven aan zijn rijlessen en rijbewijs. Maar daar steken we een stok voor. Zij mag het besteden, voor zichzelf of haar kind. Hij mag vruchtgebruik van de spullen en meer niet.

Ik schets haar het beeld van de man die gadgets koopt, spelletjes, wiet. En daarna weet te melden dat er geen geld meer voor de kleine is. En kom niet aan met ‘dat doet hij niet’, want dat doet hij nu al. Ze heeft geen cent om uit te geven. De geboortekaartjes moeten nog verstuurd worden omdat er geen postzegels waren voor de 5 kaartjes die zij nog moest versturen. Die op de 8e dag na thuiskomst geen luiers meer kon kopen (of eten of wat dan ook).

Afgelopen zaterdag (mijn vriendje was jarig) heeft hij zich niet laten zien. Zondag is ze naar hem toegegaan om haar koffer te halen en wat spullen voor zichzelf en de kleine. Maandag ging ze op reis om een midweek weg te gaan. Hij is niet geweest, heeft ze niet uitgezwaaid of wat dan ook.

En daar wil ze haar leven mee delen. Haar kind mee delen.

De kleine wordt sterker. Ze tilt haar hoofd hoog in de lucht sinds afgelopen donderdag. Niet voor heel even maar voor heel lang. Wel een minuut of 5 kijkt ze verbaasd rond. Pas dan legt ze zachtjes haar hoofd neer.

Hij praat haar weer naar school gaan uit het hoofd onder het mom van ‘samen opvoeden’. Maar waar is hij dan? Het huis is nog steeds niet af. En geld is er niet voor de komende drie weken. Dat is al op.

Ondertussen is hij de spullen van de kleine al aan het weggeven voordat ze er ook maar uitgegroeid is. Een nichtje van hem is 4 maanden zwanger. Hij heeft gezegd dat ze de spullen van Krista kan krijgen. Maar de spullen die wij hebben gegeven wil ik hier terug. Voor een volgend kleinkind. Hij geeft maar weg wat hij zelf heeft gekocht.

Met alle sores die er is over geld is hij niet de man om een extra klus te zoeken. Niet de man om op zoek te gaan naar extra werk (kan toch niet, het huis moet behangen met duur behang). Er moeten nog spullen verhuisd worden maar dat kon niet meer afgelopen weekend. De benzine was op.

Ik geef het op, tegen zoveel domheid en arrogantie kan ik niet op.

ai ai ai

De vaste lasten zouden betaald zijn zei meneer. Maar dat is niet zo blijkt nu. De nieuwe huur is nog niet betaald. En leefgeld is er ook niet meer voldoende voor de komende 3.5 week. En er blijken schulden te zijn die voldaan moeten worden.

Vandaag is mijn dochter jarig en samen hadden we in de planning om een bankstel en een bed te bestellen. Dat heb ik maar even op hold gezet.

Eerst wil ik een hard gesprek met meneer. Wat is het maand overzicht vaste lasten en inkomsten. Hoe gaat hij het loon aanvullen nu zij besloten heeft in september naar school te gaan. Wanneer verwacht hij een keer een gesprek met zijn werkgever te hebben over mogelijk extra werk. Hij schuift alles naar voren en doet niks (al had hij afgelopen week zo te zien wel geld om te blowen).

Baby and a house

Krista en moeders zijn terug op honk. Er is weer een baby in tha house. Zò voelde de regelweken, was ook zo..

Samen met vader hebben we het zeil gekozen en gekocht. De eerste 520 euro zijn uitgegeven. Nu nog een bed, verf en behang en het feest kan beginnen. De vader moet leren om hulp te aanvaarden. Het geld komt eigenlijk van mijn dochter, later dit jaar komt het pas beschikbaar. We schieten nu voor en verrekenen later. Dus hij accepteert niks van mij maar van zijn partner. Volgens mij ziet hij dat nu pas. Paasmaandag moeten we dan maar verf en behang gaan halen, dan kunnen hij en zijn vader aan het werk.

Onze hond vind dat kleintje helemaal bijzonder. We hebben gisteren een box opgehaald en in haar wakkere momenten ligt ze daar in. Quira ligt dan met haar neus tussen de spijlen en kijkt verwonderd naar de kleine.

la la la

En vrolijk stuiteren we verder.

Het weekend hebben we de geboortekaartjes maar besteld, anders is het kleintje al zo groot als die kaart eenmaal weg gaat. Verder hebben we samen gegourmet omdat het weekend kindloos was. En dat was bijzonder. Filmpje gekeken, beetje hangen op de bank en zo.

De afgelopen week kreeg mijn moederdochter dan eindelijk een eigen huisje. Er moet nog van alles, maar er is in ieder geval zicht op een beter wonen. Totaal geen inrichting aanwezig, dus uit haar spaargeld moet dat dan maar betaald worden. Ik ben ervoor dat ze hun vakantiegeld in mei gebruiken om nuttige dingen te doen (bed kopen, box, bankstel, de pil), maar ik voorzie een ander beeld.

Het geld is op dinsdag al op (eigenlijk al eerder, maar dinsdag biechten ze het op omdat de luiers nagenoeg op zijn). We gooien nog een hand luiers die kant op.

Woensdag wordt de vader van mijn collega met spoed opgenomen. Ik neem haar training over en hoop het beste voor haar en haar pa. Een dagtraining, weg bioritme (al vraag ik me af waar mijn ritme zit tegenwoordig).

Heel lief beginnen collega’s te wijzen op de hoeveelheid werk die ik doe, of op de tijd die ik er in steek. Maar het ontspant ook wel weer. Iets beginnen dat je ook af kunt maken. Nog een dagje en dan hebben we een lang weekend. Heel lang.

de week overziend

Vorige week was druk. Heel druk

Maandag
Met de hond naar de dierenarts. We hebben al van alles geprobeerd, dus daar gaan we vrolijk mee door. Ze is super allergisch lijkt het, maar wat als het dat niet is. We hebben prima spul tegen vlooien en teken. Ze krijgt speciaal voer, niks met granen. En toch, toch helpt het niet.
We hebben een proefbehandeling gedaan om te zien of ze misschien overgevoelig is voor mijten. En dat leek leuk, maar zo hebben we vaker gestaan.
84 euro verder hebben we voor een maandje leuk spul in huis.

Dinsdag
Naar de kaakchirurg met mijn oudste dochter. Blijkt dat ik niet mee naar binnen mag om haar hand vast te houden. Vriendje lief is er ook om haar te steunen. Na afloop van het hele debacle besluit ze met mij mee te gaan om bij ons de pijn af te wachten. Is toch leuker in een huis waar je kans maakt op medeleven. Eenmaal thuis blijkt vriendje lief zich gepasseerd te voelen en sms-t er flink op los.

Ik ga ook maar even bij mijn moederdochter langs om te kijken hoe het daar gaat. Morgen wordt toch niks.

Woensdag
Hondje behandelt met heel vies spul, dat wil ook echt niet uit mijn neus de komende tijd.

Bij mijn jongste worden twee kiezen getrokken. Of ik daar bij wil zijn. En daar mag ik wel handje vasthouden. Na het trekken zit er nog een meter verdoving in. We zorgen voor wat pijnstilling en hopen er het beste van. De kiezendochter van gisteren is inmiddels naar haar eigen huis gegaan.

Donderdag
Weer even langs mijn moederdochter gegaan. Een aantal spullen waren op en of ik dat mee wil nemen. Voorlopig ben ik nog zo gek.

Vrijdag
Wow. Hoef ik echt nergens langs?

Krista Esmeralda Simone

Ik heb een naam dus ik besta!

De aangifte is gedaan, zowel van de geboorte als van het te laat aangeven van de geboorte. Het wachten is op de gevolgen.

smelly stuf

Wow.

Wat een geur. Zelfs na drie keer wassen komt er nog een zweettenenlucht uit de droger. Een hele machine vol (6 kilo) met stinksokken van ik weet niet hoe lang geleden.

Een deel verklaar ik dood en opgestegen naar waar dan ook. Een deel geef ik een kans. Dom!

Het aroma zit diep verankerd in mijn neus. Het lijkt maar niet weg te willen. Zelfs een geur neutraliserende spray helpt voor geen meter.

Een geurbuideltje extra en het lijkt redelijk. Of is het mijn neus die eraan gewend raakt? De tuindeur gaat morgen voorlopig niet dicht.

su casa es mi casa

De kinderarts heeft besloten dat Krista en mam naar ‘huis’ mogen.  De kraamzorg is gewaarschuwd en komt vanmiddag langs. Ze hebben mogelijk nog tot en met woensdag een beetje kraamzorg, maar dat is nog onbekend.

Morgen moeten ze dan een geboortebewijs regelen zodat ze aangifte kunnen doen. Van wat ik hoorde willen ze dat samen gaan doen. Van medium care naar langdurig buiten de wagen in pak ‘m beet 48 uur.

draadloos

Vandaag is Krista om 13.30 uur naar de kraamafdeling verplaatst. De bedrading is verwijderd en de infuus draden zijn weg.

Nu al is het speculeren of ze morgen ontslagen worden. Mijn dochter vind het verantwoorder om nog een dagje in de gaten te worden gehouden en dat ben ik met haar eens. Better save than sorry.

Krista is nog niet aangegeven bij de Gemeente. Het is te hopen dat ze daarvoor geen boete gaan krijgen. Vaders dacht dat dat binnen twee weken moest en dat mams erbij moest zijn. Via internet laten zien wat de regels zijn en wat ze voor de erkenning en naamkeuze moeten doen.

Het is te hopen dat de heren en dames bij het aangifte loket een hand over hun hart strijken:

Te laat aangifte van geboorte

Doet u te laat aangifte van geboorte, dan meldt de ambtenaar van de burgerlijke stand dit aan het Openbaar Ministerie (OM). U loopt het risico op een boete van 335 euro.

Voorlopig is het nog een rustige makkelijke baby, maar dat kan ook te maken met een gebrek aan energie bij de kleine.

De punten voor de urgentieverklaring zijn eindelijk binnen. Er is op drie mogelijke woningen gereageerd waarvan er twee bij ons in de buurt zijn. En met de hoeveelheid hulp die ze kunnen gebruiken lijkt me dat ook een goed idee.

Medium care

Krista ligt nog steeds op medium care.

Er steekt een infuusje in haar hoofdhuid met een splitter; één voor vocht en één voor antibiotica. Haar temperatuur wordt nauwkeurig bijgehouden. Ze lijkt steeds beter op temperatuur te blijven. Haar bloeddruk blijft laag maar is wel stabiel, dus misschien hoort dat bij haar. Ze begint goed te voeden en de borstvoeding is goed op gang.

We gaan met stapjes omhoog. De hoop is dat het infuus er binnenkort uit kan. Dat de bedrading die nog in haar hand vastzit er ook uit kan. Dat ze naar de kraamafdeling mag waar haar moeder dan een aantal 24 uur kan oefenen en ze toch de kleine kunnen meten. Om te zien hoe het gaat onder ‘normale’ omstandigheden. Want straks zal ze ook zo nu en dan naar buiten gaan en dan moet ook alles goed gaan.

Het omslaan van het weer

Een applicatie werkt niet meer. We vragen om er naar te kijken, een persoonlijk account aan te vragen maar er gebeurt niks. Ik bedenk me dat het ook aan het wachtwoord kan liggen en vraag een password reset aan.

Bang!

Niet handig, gevoelige applicatie. Er staat een hele boze meneer op die een hele boze mail stuurt. Of ik even kan uitleggen hoe ik aan die account kom. Ik mail een antwoord zonder antwoord en meld dat ik een persoonlijk account zal laten aanvragen.

Mijn manager vraagt de account aan en de boze meneer reageert nogmaals boos. De taal is zo dreigend dat ik vrees voor gevolgen. Dus ik vraag mijn manager om daar iets mee te doen.

En dan komt de schok: omdat het misschien ook mijn manager kan raken heeft die besloten er geen energie in te steken; wellicht in de hoop dat het overwaait.

Het wachten is op een flinke storm..

cool kid

Krista houdt slecht haar temperatuur. Daarom is ze verplaatst naar ‘medium care’. Ze ligt of onder een warmte lamp of ze leggen haar op een soort van schapenvachtje, afhankelijk van haar start temperatuur. Als ze net tegen mams aan heen gelegen, dan is ze fijn opgewarmd en gaat ze op het matje.

Ze is best uitgeput en kan haar aandacht moeilijk bij het eten houden. De borstvoeding is door alle toeters en bellen nog niet goed opgekomen. Vanmiddag was ze zo moe dat ze drie teugen per keer wilde proberen en dan viel ze weer in slaap. Verpleging zegt  dan dat ze onvoldoende drinkt maar ze is niet gewogen voor het voeden. Hoe weet je dan wat er tijdens het voeding inkomt?

Ze willen dan wel een maagsonde aanbrengen. Ze lust de Hyper Allergene Bijvoeding niet, maar bij navraag blijkt dat veel kleintjes daar letterlijk kotsneigingen van krijgen. Dus doet ze dat precies zoals die anderen dat ook doen. Dan probeer je toch andere bijvoeding? Lijkt me minder rigoureus dan meteen maar een maagsonde aanbrengen. Dus brengen ze een infuus aan voor vocht en antibiotica (doordat er meconium in het vruchtwater was gekomen tijdens de bevalling).

Mams is begonnen met afkolven. Dan kan ze de volgende voeding eerst wegen, dan voeden en als na de tweede weging blijkt dat ze te weinig heeft gekregen, dan kan alsnog via de fles de afgekolfde melk worden gegeven. Linksom of rechtsom is het dan toch moedermelk.

Ik ga er morgen nog maar langs, kijken wat er gebeurt daar.