Xmas

Hooggespannen zijn de verwachtingen. Mijn oudste verwacht dat de Kerstdagen dagen van liefde, geborgenheid en samenzijn zijn. Dagen waarin we samen één zijn, zonder onhebbelijke eigenschappen die de rest van het jaar het bloed onder je nagels wegpeuteren.

Maar ook op Kerst kan ik op twee gesprekken tegelijk reageren, waardoor zij denk dat ik haar niet serieus neem. Ook zijn de Kerstdagen die dagen waarop mijn jongste 12 uur per dag met haar mondiaal verspreid wonende vrienden en vriendinnen typt en lol maakt. Van die lol zien wij maar één kant en dat maakt het vaak tot een vaag spektakel.

Ook zijn het die dagen waarop mijn partner keer op keer met zijn nieuwe kindje (onze hond) zal gaan wandelen omdat ‘zij zo nodig moet’. De dagen waarop het ‘kind’ verwend wordt met tafelresten die er niet om liegen (talapiafilet en biefstuk). Gebakken in extra vierge olijfolie en zonder zout.

De bungalow is groot genoeg en voldoende voorzien van faciliteiten om bezig te blijven. Twee lcd tv’s, een harde schijf met films en series, twee laps met iets van internet en een doos films. Dan een bad, douche, sauna en zonnebank. Alle bedden zijn van het merk Hästens. Er is een elektrische oven en een magnetron. En we hebben afbakbroodjes opgehaald dus er is altijd vers brood te maken.

Toch vind ik één ding het meest fijne aan de Kerstdagen. Het samenzijn. Niks moet en alles kan. Twee weken in het jaar waarin we doelloos door de omgeving banjeren op zoek naar niks. Waarin we samen echt helemaal niks uitvoeren, zonder planning what so ever. Niet vooruit kijken naar wat geregeld moet worden en niet achterom kijken naar wat geregeld had moeten worden.

Gewoon een familie samenzijn ergens in Nederland. Steeds ergens anders en steeds voorzien van zoveel mogelijk fijne dingen. Maar uiteindelijke gewoon zoveel mogelijk samen. Zolang we dat nog kunnen doen zullen we het doen. Hoe oud we ook worden.

Middle of nowhere

Dinsdag gaan we op de fiets op weg naar Hilvarenbeek. Via Baarschot en Diessen is het een vrij simpele weg zo op de kaart. Een kilometertje of 8 en dan zijn we er.

Het is min meer dan 8 als we op de fiets stappen. Gelukkig geen sneeuw of andere ellende maar de kou op zich is al voldoende. Bovendien waait het flink en natuurlijk is dat tegenwind. Zoekend op met sneeuw en modder bedekte fietspaden en wegen vervolgen we onze weg.

Na wat een eeuwigheid lijkt fietsen we Hilvarenbeek binnen. Al snel spotten we een Aldi, maar we vervolgen onze weg naar een C1000. Met veel geslinger en ware doodsverachting do0r de vele sneeuw op de wegen komen we ook daar uiteindelijk aan. Binnen is het warm en we zoeken onze weg door de stellingen. Drinken halen we op het park zelf dus het gaat voornamelijk om lekkere dingen en avondeten.

Gisteren hebben we in de snackbar wat opgehaald en dat hoeven we voorlopig niet nog een keer. Je kunt een heel  menu bestellen en dat dan thuis laten bezorgen. Soort van uit eten maar dan zonder de uit. Liever maken we ons eigen eten, dus we zoeken en laden in.

In de loop van de jaren hebben we een ruime ervaring in wat er allemaal achter op een fiets kan. Ook onze inpakvaardigheden zijn ruim op orde.

Met een flink volle klapkrat achterop fiets 1 gaan we terug richting de Aldi. Daar halen we afbakbroodjes in veel soorten en vis. Een flinke boodschappentas (zo’n beter voor het milieu variant waar je een halve winkel in kwijt kunt) gaat achterop fiets 2. Nadat we de krat met een spin muurvast hebben gezet omdat de snelbinders niet passen, gaan we op weg naar huis.

We weten nu beter hoe we moeten rijden, dus we kleppen er wat op los. Veel onderwerpen verder rijden we Middelbeers binnen…. Middelbeers ?! Da’s niet geheel volgens verwachting.

Bij de plaatselijke snackbar die we na nog een stukje verder doorrijden vinden, vragen we na. We moet een stukje terug tot we een geheel in Kerstsfeer getooid huis zien aan de rechterkant. Daar moeten we dan links de Toekomstweg in (what’s in a name) en dan alsmaar rechtuit. Dan rijden we zo tegen ons park aan.

Op de kaart in rood de weg heen, in blauw de verkeerde weg terug en in geel de uiteindelijke weg naar het park.

Als we veel later dan verwacht uiteindelijk in het huisje aankomen voelt het alsof veel delen niet meer verbonden zijn. Uitstekende onderdelen als tenen en oren zijn lijkt het wel afgevallen. Tot de kamertemperatuur inslaat en dan voelen we de onderdelen weer, pijnlijk aanwezig.

Gelukkig kunnen we via sauna, bad en zonnebank de temperatuur wel weer in orde krijgen, maar leuk is anders. Zo kom je trouwens ook lekker van langdurende verkoudheid af.

Reizen tijdens de ijstijd

Vanaf maandag heel vroeg monitoren we het transport. Waar ontstaan de knelpunten en welk plan past bij dat plaatje. We hebben Nederland in sectoren ingedeeld en voor ieder deel bedacht wat de mogelijkheden zijn.

Er ligt in onze wijk een giga hoeveelheid sneeuw, onverstoord, te wachten op de wielen van onze koffers. Na overleg besluiten we de eerste horde via een taxi te overbruggen. We overleggen met de taxicentrale en komen tot een overeenkomst. We wordt om kwart voor tien opgehaald.

De eerste bestemming is Zwolle. Geheel volgens planning komen we daar ook aan. De omroeper verzoekt ons allemaal naar huis te gaan en vooral niet te reizen. We lopen volgens hem de kans onderweg te stranden.

We hadden bedacht Utrecht te omzeilen, maar een wissel werkt niet mee. Blijkbaar zijn alle wissels al ingesteld in een bepaalde richting want deze wil geen andere kant meer op. We moeten dus toch via Utrecht als we nog ergens willen komen. Alle treinen rijden als stoptrein dus we zien een mooi stukje Nederland voorbij glijden.

Via Amersfoort en Utrecht vervolgen we de reis. Als verpakt vee verzuchten we ons geluk in de eerste klas. Een gigakoffer tussen mijn knieën en die van mijn buurman. In de vrije beenruimte naast de koffer staat een andere koffer en een grote reistas gestapeld. Ook daar past eigenlijk niet veel mensen. Het spreekt de aanwezige reizigers niet aan en dat is voor een plek in de eerste klas aan de raamkant toch bijzonder. Zeker als het gangpad compleet vol staat. Ondertussen prikt een laptoptas in mijn rug alsof hij wel aan de raamkant wil zitten.

Aan de andere kant van het gangpad is nog een set bankjes. Daar zit de rest van ons gezelschap. Een hond, koffer, twee mensen en ook daar een laptoptas zit verborgen in een veel te klein tweepersoonsplekje. Het is een mooie nieuwe trein en we reizen eerste klas, maar qua comfort merk je er helemaal niks van. De kofferruimte is zeer beperkt; boven het hoofd is geen bagagerek meer. Tussen de zitbanken is een kleine overkapping waar een kleine koffer kan staan. Die van ons passen er niet meer. Bovendien is die ruimte beperkt en onze koffer is toch wat te groot.

We mogen verder naar Tilburg zegt de omroepmeneer. Massaal ploeteren we over met sneeuw bedekte perrons en door gigantische mensenmassa’s die besluiteloos lijken te wachten op een wonder. Na wat handen-, voeten- maar voornamelijk ellebogenwerk vinden we ook hier een plek. Volgens de omroepborden onze laatste trein.

We kabbelen voorbij de leukste plaatsjes totdat we bij Den Bosch gaan aankomen. Daar roept de conducteur om dat we niet verder gaan en dat we massaal de trein mogen verlaten. Graag wel met medenemen van onze bagage. Die heeft onze verzameling ook gezien.

Op zoek naar de volgende trein. Omdat bekend is gemaakt dat ongeveer een kwart van de treinen in gebruik is, hebben we een kennis via de telefoon gevraagd op de planner van de NS te kijken waar we naar toe moeten.

Zo langzamerhand zijn we het zat aan het worden. We zijn flink wat gewend als doorgewinterde treinreizigers, maar dit slaat ook voor ons alles.

Totaal verkleumd komen we aan in Tilburg. Op pad naar de eerste van twee bussen. We reizen naar Hilvarenbeek. Daar staat op het Vrijthof een Brabantse variant van het glazen huis. In afwachting van onze aansluiting die over niet al te lange tijd zou moeten komen luisteren we naar een lokale gedoofde ster die volslagen valszingend over de speakers klinkt. Uit mededogen voor onze oren zetten de omroepers de boxen een tandje lager. Waarvoor onze hartelijke dank.

Het is stikkekoud en op het plein gaan we van de bushalte naar de vuurkorven en terug. Na een half uur komen we tot het besef dat onze bus niet meer langs komt. De laatste hebben we gemist. Via inlichtingennummers bellen we met onwillige taxibedrijven. Uit pure luiheid bel ik het park met het verzoek een taxi voor me te regelen die ons van het Vrijthof naar het park wil brengen. Na een kwartier belt ze met de gelukbrengende boodschap dat een taxibus onderweg is.

Hij brengt ons op het park zover de bus kan komen. Het is hopen dat we een beetje in de buurt van de receptie zijn ondergebracht. Zo te zien is er hier geen sneeuwschuiver geweest en ligt alle sneeuw nog op de verbindingswegen.

De receptie sluit haar deuren terwijl wij er naar toe lopen. Via een zijdeur gaan we naar binnen en halen de sleutels op. Het valt inderdaad mee, zo ver weg zitten we niet. Maar iedere meter is een aanslag op de wielen van de koffers. Onze voeten zijn zo stijf bevroren dat we ons afvragen hoe we die ooit weer goed gaan krijgen. En als onze voeten als zo voelen, hoe moet het dan met de voeten van ons hondje zijn? Die heeft in haar vacht een meter pekel en een kilo blubber. Haar pootjes moeten nog erger zeer doen dan die van ons.

Veel en veel te laat komen we in het huisje aan. Onze planning zonder sneeuw was drie uur aankomen. Het werd uiteindelijk pas na zes uur dat we binnenkwamen.

Gelukkig wordt in dit park al veel gedaan. Er staan al wat basis boodschapjes op ons te wachten. De bedden zijn opgemaakt en de inrichting is geweldig. We gaan eens nadenken wat we moeten eten, wat zou er nog open en bereikbaar zijn.

it´s a long and winding road

Ergens wist ik het natuurlijk al wel, geen vooruitgang zonder tegenslag.

De eerste regel van Kabbala zegt het al: weerstand leidt tot meer succes. Het pad van de meeste weerstand brengt het leven op een hoger plan. De ware betekenis van falen is een stap voorwaarts. De wereld is zo ontworpen dat er geen vooruitgang is zonder eerst een stap achterwaarts. Breek het omhulsel; kraak de noot en u vindt de beste vruchten in het leven.

Dat is mooi, betekent dat het allemaal toch nog ergens toe zal leiden. Een leraar vertelt over het progressief falen.  
Er zijn twee manieren om te klimmen: stap voor stap naar boven; of bukken en springen.
Alles is een stap voorwaarts, omdat alles een betekenis heeft. Falen is het bukken vóór de sprong, het weg breken met het verleden zodat we in de toekomst kunnen springen. De wereld is zo ontworpen dat er geen vooruitgang is zonder eerst een stap achterwaarts. Nacht komt voor de dag, pijn voor plezier, verwarring voor wijsheid.

Tot nu toe ging ik er maar gemakshalve van uit dat alles dat je doet bij je terugkomt. In religies die uitgang van reïncarnatie (denk aan boeddhisme) bestrijkt het begrip karma zowel het huidige als alle vroegere en latere levens. Het resultaat van de daden die men nú doet, kan in dít leven óf in een volgend leven terugkomen. Hetgeen ons overkomt is het resultaat van een actie die we in het huidige of een vorig leven uitgevoerd hebben. We zijn in staat om nieuwe daden te verrichten die het resultaat van oude daden beïnvloedt. Ieder individu is door zijn daden zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven, vreugde en pijn. Soms vraag ik me af wat ik in vorige levens allemaal moet hebben misdaan. Soms ben ik dankbaar voor datgene dat ik blijkbaar heb uitgespookt.

Toch zoeken we allemaal naar een levensdoel. We zijn op zoek naar richting, dat vinden waar we goed in zijn, gelukkig van worden wanneer we het doen en het liefst is dat meteen ook iets waar we anderen mee helpen en als het mogelijk is daar ook de rekeningen van betalen.

Hele volzin. Ik heb van alles gedaan in mijn leven maar ik denk dat voor deze levensfase de dingen die ik nu doe wel redelijk in dat laatste vakje passen. Nu is mijn leven een bont patroon van invloeden van buitenaf als ik zo terugkijk. Er was altijd wel een externe reden om een bepaalde weg in te slaan.

Aangekomen op het pad waarop ik me nu bevind ben ik alvast heel nieuwsgierig naar de stenen op de weg die ik nog ga volgen. De mensen waarmee ik me nu op dit stuk weg begeef bevallen me in ieder geval een stuk beter.

The future is yet to come!

boel baby buik

De baby komt steeds dichterbij. Moeders zelf is al niet zo groot en fors dus de verhouding baby/moeder gaat er langzaam wat scheef uitzien. Maar wel mooi:

ugh ugh snif

En ja hoor. Zaterdag begin ik om de twee minuten te niezen. Heel vervelend.

Zaterdagnacht kan ik geen kant meer op. Mijn keel doet zeer en hoesten maakt het er niet beter op. Tot overmaat van ramp krijg ik er koorts bij en de combinatie kost me mijn nachtrust.
Mijn neus liep eerst zonder aankondiging gewoon leeg leek het wel. Nu wil het nergens meer heen en ligt er een dam in diezelfde neus. Geen snufje lucht gaat er meer door.

Het lijkt wel of de hele ziektegeschiedenis zich in één weekend wil uiten. Hondsberoerd ben ik zondag en aan het begin van de nacht lijkt het nog nergens op.

Ik besluit iets meer dan halve dagen te gaan. De training moet afgerond, morgen moeten ze toetsen en woensdag moet ik zelf een training volgen. Maar ik heb besloten donderdag en vrijdag volledig ziek op bed te gaan liggen. Dat moet kunnen. Drie dagen in vier jaar.

Mijn stem is er niet helemaal meer maar als ze goed luisteren :)… dan horen ze wat ik te vertellen heb. We gaan het zien vanavond.