Gisterochtend is ze gevonden. Tussen opstaan en thee is ze overleden.
De hele woensdag ben ik aan het bellen en regelen geweest. In de middag een reis naar Den Haag om met de uitvaartverzorger de punten op de i te zetten. Alle lopende contracten opgezegd.
De kamer moet woensdag leeg zijn. Maandag ga ik dan weer heen om te pakken en dinsdag halen we het met een busje op. Zo hier en daar kan een dochter nog wel iets gebruiken, maar veel zal naar de kringloopwinkel gaan.
Dinsdag is de crematie, rouwkaart gaat vandaag op de bus.
Haar vriendin is vandaag nog gaan kijken bij de kist. Ik hoef niet zo nodig. Nog maar heel kort geleden ben ik bij haar geweest. Nog korter geleden hebben we telefonisch contact gehad.
Het was duidelijk dat de strijd gestreden was. Niet meer naar buiten werd niet meer naar beneden voor het eten. Al snel ook geen post meer halen op de gang en toen was het klaar.
Haar kamer is een verzameling medicijnen, zuurstof, rollator (nieuw), steunkousen (nieuw), incontinentiemateriaal en krantenknipsels van puzzels.
Op een pakje melk en een mini portie yoghurt na is er niet echt eten in haar kamer te vinden. Zoveel kan er dus niet ingekomen zijn de afgelopen tijd.
De strijd is gestreden en de wedstrijd verloren.
