Einde weekend

De laatste dag..

De jongedame van gisteren avond is na een korte vier uur weer losgelaten op zichzelf en de maatschappij. Tijd zal leren of dat verantwoord is geweest. Misschien was dit een wake-up call.

We zijn een paar keer een heel flink eind gaan wandelen. Via Ockenburg en Waldeck gaan we op weg naar de Boulevard van Kijkduin. En vanaf de Boulevard van Kijkduin wandelen we door de duinen en over het strand terug naar het park om via de achteringang weer op weg te gaan naar de cottage.

Alsof ze weet dat we deze ronde naar het strand zullen gaan, trekt de jongedame ons bijna over de wegen. Op sommige plekken is het nog glad, al is de sneeuw hier al weer bijna weg. Als ze eenmaal de zee in de neus heeft is er geen houden meer aan. Dartelend over het strand rent ze van hier naar daar en terug.

Als we bijna bij de opgang zijn naar het park kiezen we een wateruitloop waarin ze kan spartelen. Als een dolfijn hopt ze door de plas heen en weer om vervolgens languit in het zand te liggen rollen. Gelukkig kan ze straks douchen, want deze dame ziet er niet meer uit.

Met rode neuzen wandelen we terug naar de cottage, douchen de hond en gaan languit op de bank hangen. Kapot. Leuk om in het zand te wandelen maar wel zwaar. En met een paar kilometer in de benen is de bank heerlijk.

Een collega wenst ons via Hyves een heel fijn weekend. Wat fijn dat er toch nog veel mensen aan ons denken.

Thuis blijkt mijn zwangere dochter toch bezorgd te zijn om haar jongere zusje. Zij en haar partner gaan op bezoek en spelen een spel op de PS2. Mijn jongste zegt er niet veel over maar ik weet dat ze het niet kan waarderen. Niet dit weekend. Maar als zij niks tegen ze zegt doe ik het ook niet :)

Later op de dag wandelen we door het achterliggende bos. We denken om het park heen te kunnen maar stuiten dan op een ‘verboden voor honden’ bord. We wandelen terug en worden uitgelachen door een geelbandparkiet. Daarvan hebben ze er in Den Haag een heleboel losvliegen en deze vind ons lachwekkend.

De rest van de dag zijn zowel wij als onze hond helemaal af. Ze slaapt en droomt en laat de wereld voor wat hij is. Wij genieten nog wat na van ons weekend.

Morgen vertrekken we met vertraging. Eerst nog een ziekenhuisrondje.

Het weekend begint

Vrijdag

We reizen per trein naar Den Haag. Gelukkig rijdt alles op schema en komen we na een rustige reis geheel volgens plan aan op het park. In een buitentent drinken we een kop koffie in afwachting van het moment waarop de pas gaat werken. Een bak water voor de hond en we kunnen even rustig zitten. Verbaasd kijken we naar de groene, koude wereld die we hier aantreffen.

We kopen een voucher voor internettoegang en veel meer dan dat is het ook niet. Gemeten snelheid 0,02  Mbps down en 0,03 Mbps up!! We kunnen een usb-kaart ophalen waarmee het signaal versterkt kan worden. Borg is 90 euro en nooit van z’n levensdagen dat ik dat bij mij heb op een weekendje weg.
Jammer, want mijn vriendje had zondag graag Ajax gekeken. Met deze snelheid wordt dat nooit wat.

Na een fiets te hebben gehuurd ga ik boodschappen doen. Gelukkig weet ik mijn weg in deze buurt dus al snel is er van alles in huis.

Zaterdag

De dag begint met een onweersklap.  Een dik pak sneeuw is in de nacht gevallen en het is hier nu net zo wit als bij ons.

We wandelen op het strand, de hond spettert in een waterplas en keft tegen een kiteboarder. Ze rent over de combinatie van zand en sneeuw. In de duinen en op het park maakt ze de mooiste sneeuwengelen. Er is een hondentoilet dat door niemand wordt gebruikt en in die ruime omheinde ruimte rent ze rond als een koningin in haar paleis.

We kijken een filmpje en nog eens een serie. We wandelen wat maar doen voornamelijk niks. Mijn jongste vermaakt zich thuis prima horen we.

Een collega belt nog even om te vragen hoe het gaat. We kletsen wat over de upz en downz en de eeuwige combinatie die nodig schijnt te zijn. Iedere keer als ik denk dat er iets leuks is is er ook wel weer iets dat minder leuk is..

Laat die avond belt mijn oudste. Tijdens een feestje waar zij en haar vriendje heen waren, combineert één van de dames antidepressiva met alcohol en gaat volslagen door het lint. Gelukkig reageert vriendje heel alert en correct door een ambulance te bellen en de ouders van het meisje te informeren. Fijn om te horen dat ze zo iemand bij zich heeft. Het is toch wel heel erg schrikken zoiets dat op meer dan één manier heel dichtbij komt.

Voor de jongedame waar het over gaat is het misschien wel het beste wat kan gebeuren. Nu ze in het ziekenhuis komt kan ze beginnen aan een weg terug onder begeleiding. Als je zo hard roept om hulp moest je het ook maar krijgen zullen we maar zeggen.

Mijn oudste vraagt zich af wat te doen. Naar het ziekenhuis voor de jongedame (zal ze dat waarderen)? Morgen pas gaan of misschien nog later? Met z’n allen of ieder voor zich? Hoe ga je als omstander (die je dan plots bent geworden) hier mee om? Maar bovenal speelt de vraag of het allemaal goed gaat komen. Ik stel haar daarin gerust en hoop er het beste van.  Dit wordt voor haar een onrustige nacht…

changes yet to come

Hij krijgt een nieuwe baan! Helemaal gegund maar wel jammer voor mij :) Of misschien niet. Toevallig is zijn nieuwe baan op een hele interessante plek. Wie weet rolt de bal het komende jaar dan toch leuk.

Maar wat zou ik dan willen dat er gebeurt? Al sla je me dood. Ik vind zo veel leuk. We hebben het er onlangs nog over gehad. Wat ik doe doe ik goed.  De ondersteuning die ik denk te bieden aan mijn managers lijkt me in orde. Ik denk daar meer te kunnen doen. Hoeft niet in een vastgelegd papiertje, vind ik niet zo interessant. Afspraken maken over kaders en taken vind ik meer dan zat. Dan kan ik waar nodig wat gaatjes in de planning vullen.

Mijn huidige plek is fijn dynamisch, net wat ik leuk vind. En de druk de komende tijd is precies wat ik wil.

De nieuwe wereld trekt ook. Deze tent is ten dode opgeschreven op meer dan één vlak. Er loopt een werving daar, maar je hebt kans dat ze die uit de eigen gelederen willen vullen. Ik heb aangegeven wel interesse te hebben… Trainen is toch mijn ding en ik denk dat trukje ook daar snel genoeg in mijn vingers te hebben.

Ik laat de ontwikkelingen maar weer op me afrollen, zoals de afgelopen jaren steeds. Ze weten wat en wie ik ben. We zien wel wat er gebeurt.

Eerst heerlijk een weekendje weg; strand, duinen en heel veel sneeuw zo te zien.

upz en downz

Een up is leuk. Een moment in de tijd waarin iets lijkt te gaan zoals je had gewenst.

Een down is jammer. Zeker als het eerst zo rooskleurig lijkt en dan als een pudding instort.

Een beoordeling die boven norm wordt gegeven met leuke punten daarin. Het financiële gevolg hiervan is weer niet zo interessant als het zou kunnen zijn. Het gaat als gaatjesvuller dienen en dat is jammer. 

De tijdelijke verdiensten lopen redelijk, we gaan een weekendje weg samen. Leuk om weer eens samen te zijn, als was het jaren leuk om met een boel te zijn. Dit zal in bijna 21 jaar de eerste keer weer zijn dat we met z’n tweetjes zijn als we de hond niet meerekenen.

Mijn zwangere dochter lijkt er veel voor te doen om het tot een goed begin te brengen. Zwangerschapsgym, bijeenkomsten voor tienermoeders, boeken. Ze lijkt zich te informeren. Daarnaast is ze de volle dracht zo misselijk dat er bij tijden niet veel inblijft. De zoveelste echo is gemaakt en lijkt toch aanleiding voor zorgen. De verloskundige wil hem in ieder geval volgende week nogmaals doen.

Het matrasje is gekocht en al wil ze het zelf betalen; ze hebben er het geld niet voor.. Net als dat ze de nieuwe ID-kaart die er moest komen niet konden betalen. En de foto’s die daar op moeten. Alles bij elkaar zijn we voor december en januari nu 225 euro verder, ik reken er niet op dat dat terugkomt.

Telfort verkloot al maanden mijn betalingen. Ze komen wel binnen, maar dan gaan ze ergens een afslag verkeerd om vervolgens na tig klachten weer boven te komen drijven. Kost klauwen tijd en energie, en die wil ik steeds vergoed zien. De kosten die ik meetbaar maak dan tenminste, dus dat wat op mijn nota te vinden is. Dat gebeurt uiteindelijk dan wel, al kost het wat mailtjes.

Mijn oudste lijkt weer gelukkig. Haar vriendje lijkt leuk en ook een eerst huisbezoek is beide partijen bevallen. Hij zorgt voor haar en zij geniet. Eindelijk. Het is haar gegund.

Mijn jongste genoot volop. Wij gaan een weekendje weg. Ze heeft met haar vriendin uit Delfzijl afgesproken dat weekend en de dames hebben het huis voor zichzelf. Ze gaan naar de open dag van de school waar ze heen wil en gaan samen koken enzo. Volgende maand gaat ze naar een concert en in april naar de Fantasy Fair. Dat gaat ze dan met een andere vriendin doen, uit Alkmaar. Maar daar gaat nu iets mis. Die lijkt borstkanker te hebben. Poef, de wereld komt wel snel op je af dan.

Ik meld dan heel verantwoord dat het het begin is van een moeizame weg voor haar vriendin. Niet het begin van het einde zoals het voelt. Het bewijs daarvan zit bijna dagelijks naast mij. Voor mijn dochter best moeizaam om het positief te zien, maar als ze haar vriendin wil steunen, zal dat toch de weg zijn…

We gaan eerst maar eens een weekendje weg. Genieten van de kou in het westen en elkaar :)

It's all water under the bridge

Het is bijna voorbij; a family holiday.
Mijn hondje viert vandaag haar verjaardag, ze is vier geworden. 
Het is voor de tweede keer in deze vakantie ontzettend koud en sneeuwwit. Het is afwachten of we later vandaag op onze eindbestemming kunnen uitkomen.

Er is veel gebeurd de afgelopen weken, meer dan we hadden verwacht of hadden kunnen voorzien. Mijn glazen bol werkt al tijden niet meer naar behoren, maar zelfs al had hij gewerkt, dan nog had ik het niet gezien. Onvoorstelbaar hoe 2010 is begonnen.

We gaat dit jaar van het jaar van de Os over naar het jaar van de tijger. De Os is het tweede van de in totaal twaalf tekens in de Chinese dierenriem en wordt binnen deze dierenriem beschouwd als het meest evenwichtige teken. Op 14 februari 2010 begint het jaar van de Tijger. De Tijger staat voor energie, doelgerichtheid, leiderschap, maar ook kwetsbaarheid.

Met een huishouden waarin zich twee Slangen, een Paard en een Zwijn bevinden kan het een interessant jaar worden. Het is in ieder geval heel bijzonder gestart :) En als 2009 een evenwichtig jaar had mogen worden dan heb ik iets gemist.

2009 was een jaar waarin ik persoonlijk een hoop over mezelf heb geleerd. Het was ook een jaar waarin veel hordes genomen werden. Een jaar waarin ik ben gegroeid als mens. Met die groei en kennis hoop ik 2010 in te kunnen gaan als vernieuwd mens, verschil te maken voor anderen.

Het afgelopen jaar sluit ik af. Nieuw jaar – nieuwe kansen.

Allons-y!!

Wanna walk the walk, then talk the talk

De feestdagen zijn echt iets om met familie te doen. Samen lachen, huilen, eten en drinken. Samenzijn en het afgelopen jaar de revue laten passeren. Lachen om de maffe dingen die nu weer gebeurt zijn of je samen verbazen over de wonderen van het afgelopen jaar. Felle discussies over wedstrijden, politiek, geloof of wat maar meer ter tafel komt.

Ons ‘samen’ is al een tijd beperkt. Ooit ontdekten we dat onze dochter iets zeer acuuts met haar schildklier had. In anderhalve maand tijd veranderde de sportieve veelvraat met een aardig geheugen in een  dame die nog geen trap kon aflopen zonder geheel buiten adem te zijn. Alle bijverschijnselen vertoonde zich; versneld metabolisme (hart, longen, lever, nieren), nagenoeg geen korte termijn geheugen, een struma.

Bij zo’n acute verschijning kon het van alles zijn. Iets dat wel eens gebeurt in de pubertijd (ziekte van Graves) tot schildklierkanker en wat je daartussen in nog kunt bedenken. We werden gek van angst.

In de periode van alle onderzoeken en gesprekken in het ziekenhuis probeerden we onze omgeving op de hoogte te brengen van onze ‘aangepaste’ dochter. We schreven op anderhalf A4 wat er gebeurde en wat het met haar deed. Onze angsten deelden we op die wijze met mensen die er voor ons toe deden.

Eén van die groep mensen waren mijn schoonouders. De belangstelling was maar matig. Geen geruststellende woorden die we nodig hadden, geen begrip voor onze angst. Kille woorden dat we ons druk maakten om wat vast niks zou blijken te zijn, de uitleg die we hadden verzonden werd niet gelezen en afgedaan als onbelangrijk. Pal daarachteraan mochten we vernemen dat de kleine meid daar toch zo zielig was..

Er knapte iets bij mijn partner. Al jaren was hij second best en nu was het hem genoeg. Hij is nogal radicaal als zoiets gebeurt. Als je over zijn grens gaat, dan knapt er letterlijk iets. Hij gaf aan dat de relatie wat hem betreft wel kon stoppen. Als ze dan toch niet met hem wilde meevoelen, hem wilde troosten, koesteren,.. dan konden ze hem net zo goed doodverklaren. Dan hoefden ze zich helemaal niks meer van hem aan te trekken. Waren ze daar ook van af.

Al eerder had hij zo’n grens gevonden in zijn gevoel. We hebben toen een hele tijd geen contact gehad, ook niet bij de geboorte van onze oudste dochter. Na verloop van tijd werd van hun kant het contact gezocht en zijn we na een wat we dachten goed gesprek overnieuw begonnen.

Deze tweede stilte lijkt nu op een eind te komen. De pijn zat er sinds het overlijden van zijn vader al wel in. De pijn van het niet hebben van contact. Het wees-gevoel. Dat gevoel maakte hem stuk. En uiteindelijk maakt het ons allemaal stuk. Het wegdrinken van pijn werkt niet, maakt alleen meer stuk dan heel. En god weet dat hij het heeft geprobeerd.

Het overlijden van mijn vader en het daarna verhoogde contact met mijn moeder moet hem letterlijk in het hart zijn geschoten. Ik wel, hij niet. Terwijl ik die emotionele afstand meer heb dan hij ooit zal krijgen, hunkerde hij het hele jaar naar zo’n contact. En keer op keer wees ik hem op de keuze.

‘Jij bepaalt wat je wilt’. Een veelgehoord zinnetje bij mij thuis. Ook voor mijn partner. It’s all about choices. Wil je links of rechts, koffie of thee, werk of niet, contact of niet. De uiteindelijke keuze is me altijd om het even. Maar ik eis wel dat je achter je keuze staat. Kies je voor links, dan moet je later niet komen zeuren dat het rechts had moeten zijn. Dan maak je een nieuwe keuze. Zeuren over een keuze die je hebt gemaakt is geen optie. Als je wilt dat het anders is, dan moet je het anders maken.

Ja ik weet dat ik op dat vlak ook niet altijd brandschoon ben. Ook ik maak soms gedwongen een keuze die me niet bevalt. Maar ik hoop dat ik daar dan niet een lange tijd over blijf zeiken.

En dus schoot hij vanavond vol nadat de hele mobiele unit kilo’s sms-jes verzond en ontving, en de gesprekken binnenkwamen. Ook het gesprek van mijn moeder. Wel het gesprek van mijn moeder, maar niet die van hem. Keuzes. En dat heb ik hem weer voorgehouden. Kies! Bel! En als je meer wilt dan dat ene gesprek dat je nu voert, dan doe je dat stap voor stap. Jij bepaalt.

Je bepaalt niet alleen de stap maar ook het tempo. Als je er een jaar over wilt doen om het contact op te bouwen, dan doe je dat. Wil je nu bellen, morgen nog eens bellen en volgende week daar op bezoek, dan doe je dat. Jouw keuze.

En hij koos vanavond. Ik heb bewondering voor zijn moed. Het zal heel veel pijn opleveren en hem weer ultiem testen. Maar aan het eind levert het hem een vernieuwde relatie op. Een hereniging met moeder en misschien zelfs met broer,  schoonzus en nichtje. We zullen het zien. De eerste stap is gezet, we zullen zien waar de weg ons brengt.

Ik hoop dat 2010 voor hem een familiejaar gaat worden. Hij en de kidz verdienen het.