De feestdagen zijn echt iets om met familie te doen. Samen lachen, huilen, eten en drinken. Samenzijn en het afgelopen jaar de revue laten passeren. Lachen om de maffe dingen die nu weer gebeurt zijn of je samen verbazen over de wonderen van het afgelopen jaar. Felle discussies over wedstrijden, politiek, geloof of wat maar meer ter tafel komt.
Ons ‘samen’ is al een tijd beperkt. Ooit ontdekten we dat onze dochter iets zeer acuuts met haar schildklier had. In anderhalve maand tijd veranderde de sportieve veelvraat met een aardig geheugen in een dame die nog geen trap kon aflopen zonder geheel buiten adem te zijn. Alle bijverschijnselen vertoonde zich; versneld metabolisme (hart, longen, lever, nieren), nagenoeg geen korte termijn geheugen, een struma.
Bij zo’n acute verschijning kon het van alles zijn. Iets dat wel eens gebeurt in de pubertijd (ziekte van Graves) tot schildklierkanker en wat je daartussen in nog kunt bedenken. We werden gek van angst.
In de periode van alle onderzoeken en gesprekken in het ziekenhuis probeerden we onze omgeving op de hoogte te brengen van onze ‘aangepaste’ dochter. We schreven op anderhalf A4 wat er gebeurde en wat het met haar deed. Onze angsten deelden we op die wijze met mensen die er voor ons toe deden.
Eén van die groep mensen waren mijn schoonouders. De belangstelling was maar matig. Geen geruststellende woorden die we nodig hadden, geen begrip voor onze angst. Kille woorden dat we ons druk maakten om wat vast niks zou blijken te zijn, de uitleg die we hadden verzonden werd niet gelezen en afgedaan als onbelangrijk. Pal daarachteraan mochten we vernemen dat de kleine meid daar toch zo zielig was..
Er knapte iets bij mijn partner. Al jaren was hij second best en nu was het hem genoeg. Hij is nogal radicaal als zoiets gebeurt. Als je over zijn grens gaat, dan knapt er letterlijk iets. Hij gaf aan dat de relatie wat hem betreft wel kon stoppen. Als ze dan toch niet met hem wilde meevoelen, hem wilde troosten, koesteren,.. dan konden ze hem net zo goed doodverklaren. Dan hoefden ze zich helemaal niks meer van hem aan te trekken. Waren ze daar ook van af.
Al eerder had hij zo’n grens gevonden in zijn gevoel. We hebben toen een hele tijd geen contact gehad, ook niet bij de geboorte van onze oudste dochter. Na verloop van tijd werd van hun kant het contact gezocht en zijn we na een wat we dachten goed gesprek overnieuw begonnen.
Deze tweede stilte lijkt nu op een eind te komen. De pijn zat er sinds het overlijden van zijn vader al wel in. De pijn van het niet hebben van contact. Het wees-gevoel. Dat gevoel maakte hem stuk. En uiteindelijk maakt het ons allemaal stuk. Het wegdrinken van pijn werkt niet, maakt alleen meer stuk dan heel. En god weet dat hij het heeft geprobeerd.
Het overlijden van mijn vader en het daarna verhoogde contact met mijn moeder moet hem letterlijk in het hart zijn geschoten. Ik wel, hij niet. Terwijl ik die emotionele afstand meer heb dan hij ooit zal krijgen, hunkerde hij het hele jaar naar zo’n contact. En keer op keer wees ik hem op de keuze.
‘Jij bepaalt wat je wilt’. Een veelgehoord zinnetje bij mij thuis. Ook voor mijn partner. It’s all about choices. Wil je links of rechts, koffie of thee, werk of niet, contact of niet. De uiteindelijke keuze is me altijd om het even. Maar ik eis wel dat je achter je keuze staat. Kies je voor links, dan moet je later niet komen zeuren dat het rechts had moeten zijn. Dan maak je een nieuwe keuze. Zeuren over een keuze die je hebt gemaakt is geen optie. Als je wilt dat het anders is, dan moet je het anders maken.
Ja ik weet dat ik op dat vlak ook niet altijd brandschoon ben. Ook ik maak soms gedwongen een keuze die me niet bevalt. Maar ik hoop dat ik daar dan niet een lange tijd over blijf zeiken.
En dus schoot hij vanavond vol nadat de hele mobiele unit kilo’s sms-jes verzond en ontving, en de gesprekken binnenkwamen. Ook het gesprek van mijn moeder. Wel het gesprek van mijn moeder, maar niet die van hem. Keuzes. En dat heb ik hem weer voorgehouden. Kies! Bel! En als je meer wilt dan dat ene gesprek dat je nu voert, dan doe je dat stap voor stap. Jij bepaalt.
Je bepaalt niet alleen de stap maar ook het tempo. Als je er een jaar over wilt doen om het contact op te bouwen, dan doe je dat. Wil je nu bellen, morgen nog eens bellen en volgende week daar op bezoek, dan doe je dat. Jouw keuze.
En hij koos vanavond. Ik heb bewondering voor zijn moed. Het zal heel veel pijn opleveren en hem weer ultiem testen. Maar aan het eind levert het hem een vernieuwde relatie op. Een hereniging met moeder en misschien zelfs met broer, schoonzus en nichtje. We zullen het zien. De eerste stap is gezet, we zullen zien waar de weg ons brengt.
Ik hoop dat 2010 voor hem een familiejaar gaat worden. Hij en de kidz verdienen het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten