Hooggespannen zijn de verwachtingen. Mijn oudste verwacht dat de Kerstdagen dagen van liefde, geborgenheid en samenzijn zijn. Dagen waarin we samen één zijn, zonder onhebbelijke eigenschappen die de rest van het jaar het bloed onder je nagels wegpeuteren.
Maar ook op Kerst kan ik op twee gesprekken tegelijk reageren, waardoor zij denk dat ik haar niet serieus neem. Ook zijn de Kerstdagen die dagen waarop mijn jongste 12 uur per dag met haar mondiaal verspreid wonende vrienden en vriendinnen typt en lol maakt. Van die lol zien wij maar één kant en dat maakt het vaak tot een vaag spektakel.
Ook zijn het die dagen waarop mijn partner keer op keer met zijn nieuwe kindje (onze hond) zal gaan wandelen omdat ‘zij zo nodig moet’. De dagen waarop het ‘kind’ verwend wordt met tafelresten die er niet om liegen (talapiafilet en biefstuk). Gebakken in extra vierge olijfolie en zonder zout.
De bungalow is groot genoeg en voldoende voorzien van faciliteiten om bezig te blijven. Twee lcd tv’s, een harde schijf met films en series, twee laps met iets van internet en een doos films. Dan een bad, douche, sauna en zonnebank. Alle bedden zijn van het merk Hästens. Er is een elektrische oven en een magnetron. En we hebben afbakbroodjes opgehaald dus er is altijd vers brood te maken.
Toch vind ik één ding het meest fijne aan de Kerstdagen. Het samenzijn. Niks moet en alles kan. Twee weken in het jaar waarin we doelloos door de omgeving banjeren op zoek naar niks. Waarin we samen echt helemaal niks uitvoeren, zonder planning what so ever. Niet vooruit kijken naar wat geregeld moet worden en niet achterom kijken naar wat geregeld had moeten worden.
Gewoon een familie samenzijn ergens in Nederland. Steeds ergens anders en steeds voorzien van zoveel mogelijk fijne dingen. Maar uiteindelijke gewoon zoveel mogelijk samen. Zolang we dat nog kunnen doen zullen we het doen. Hoe oud we ook worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten