Spannend (alweer)

Maandag weten we meer. Maandag is er overleg waarin duidelijkheid komt over de taak van trainer op mijn werk.

Ik verwacht dat we een motivatiebrief moeten sturen (hadden we toch al gedaan?). Zal wel een CV bij moeten (hebben ze al een keer of wat). Er zal een assessment moeten plaatsvinden (maar ik voer deze taak nu al sinds 15 mei 2008 uit, was het niet goed dan).

De target staat op 90% geslaagden, maar als ik geen invloed op de instroom en geen invloed op de uitstroom mag hebben, is dat nogal een vreemde. Dus die target haal ik denk ik niet. Wel weet ik dat van degene van wie ik het voorspel ook 99% uitstroomt, vaak ook in CPO zelf. Van de huidige collega's weet ik het zo niet qua percentages.

Het zou me verbazen nu plots te horen dat ik het niet voldoende goed doe. Daar kom je nu niet mee. Niet bij mij, niet bij een ander.

De planning is dat we rond december VT erbij gaan doen. Please count me in. Het lijkt me geweldig om deze dienst uit te breiden met een deel VT. Zodat een klant die verkeerd kiest in het keuzemenu toch direct geholpen kan worden. Volgens mij kan ik dat prima trainen.

Maar goed, voorlopig hebben we dus gewoon opnieuw spanning. Dus wie dat wil: keep your fingers crossed for me...

contract

We hebben een schuldbemiddelingscontract!

Ooit (ruim dertien maanden geleden) leverden we ons over aan een bureau dat ons aanbevolen was door de BedrijfsMaatschappelijkWerker bij mijn werkgever. Het bureau stond haar goed bekend, goeie ervaringen mee.

Waarom ik dan niet denk ik dan maar.

Ik betaal bijna zestig euro in de maand om mijn betalingen te doen, mijn budget te beheren. Steeds maar weer moet ik er zelf achter aan als er een betaling niet of niet correct is uitgevoerd. Hoe moeilijk kan het zijn om met de juiste gegevens de juiste betaling op het juiste moment te doen? Alle dreigingen staan op stil omdat we aan het onderhandelen waren.

Toch moet ik vragen om een betaaloverzicht per maand (waarvoor ik dan extra moet betalen, wel 1 of 2 velletjes per maand).

In die dertien maanden zijn we van meerdere schuldeisers afgekomen doordat we ze hebben betaald. Als er even niet aan je hoofd wordt gezeurd en er een stop op andere betaalafspraken staat, kun je oppotten en de pot uitbetalen. Dat hebben we een paar keer gedaan.

Als er iets niet gaat zoals het moet of kan, dan bel ik er soms zelf maar achteraan. Anders sleept het maanden en gebeurt er niks. Staat er wel plots weer een man in pak bij de deur met een boze brief. Ben ik weer de klos. Of werd ik afgesloten omdat betalingen verkeerd of te laat werden doorgevoerd. Ik blijf wel verantwoordelijk voor de kosten.

Nu hebben we mijn huidige inkomsten helemaal volgepropt met een betalingsregeling. Dit niveau moet ik dus binnen blijven halen, op welke wijze ook. Er komt steeds minder verstoring voor dus hopelijk betekent dat dat ik op dit vlak wat meer rust in de tent krijg.

Ticker

Amsterdam

Samen met mijn oudste dochter heb ik vandaag het laatste Blokker kaartje voor de trein opgebruikt. Amsterdam is een bijzondere stad en daar moet je gewoon een keer rondgewandeld hebben.

Burgerlijk als we kunnen zijn hebben we de rondvaartboot gepakt en Amsterdam vanaf het water bekeken. En we zijn bij de Amsterdam Dungeons geweest. Dat is een theatershow waarin ze je de stuipen op het lijf proberen te jagen. En bij tijden lukt dat heel prima. De acteurs spelen hun spel geweldig. Aan het eind van de show zit nog een achtbaanrit waar ikzelf wat minder blij mee was.

We hebben op de Albert Cuyp rondgelopen en van alles bekeken. Het was een lange maar ook leuke dag.

Aan het eind gingen we terug naar huis. And the bubble broke..

Little worries

Dinsdag hebben we de echo gezien. De baby is op basis van kop-staart meting dan 10 weken en 5 dagen. Het blijft natuurlijk bij benadering. Als het er al bijna 11 weken is, dan heeft het lang op een te laag schildkliergehalte moeten teren. En is er fiks geblowd en slecht gegeten en weinig geslapen.

Ik heb mijn zorgen met haar besproken, maar ze ziet ze niet. Het is geen punt dat ze vaak geen geld hebben om zelf te eten en hun rekeningen te betalen. Het is geen punt dat ze op de grond slaapt in een zeecontainer met een kat en 4 kittens. Waar de lucht blauw staat van de hoeveelheden blow die daar door gaan. Dat we ons zorgen maken omdat ze geen vast inkomen hebben, geen zekerheid in welke vorm dan ook. Ze ziet het niet. We moeten blij zijn voor haar. Maar dat is nou net het punt.

Ik gun haar alles, maar ik wil zo’n kind ook van alles gunnen. Maar ik vraag me af of ze in staat zijn om alles opzij te zetten voor dit nieuwe leven. Nu al in de start krijgt het niet wat het nodig heeft. Wat nu wordt gemaakt is het kind van straks. Maar ik hoorde al dat er gezegd werd dat al je blowt, de troep niet in je bloed komt en dus niet bij het kind komt. Wie gaat deze mensen uitleggen hoe de wereld echt in elkaar zit. Van mij nemen ze het niet aan.

Ik maak me grote zorgen om de toekomst…

duidelijkheid

Er blijkt al zicht te zijn op hoe we verder gaan met het Trainer Agent deel van mijn functie. Ik vroeg mijn manager wanneer de sollicitatie rondes waren en toen kwam zijn welbekende grijns. Er was al wel meer bekend en nee, hij kon er niets van zeggen. Maar er was al bedacht hoe we verder gaan. Arghh, ergerlijk zoiets. Ik weet van niets.

Voorzichtig heb ik nog geprobeerd om wat los te krijgen maar tevergeefs. Vandaag zou meer duidelijkheid komen over de inzet op dit moment, want er wordt wat af gelummeld. Tot mijn spijt heeft niet iedereen een hoogstaande arbeid ethiek. Dat hangt dan opzichtig achterin te hangen en doet echt werkelijk helemaal niets. Ik zit meestal vooraan en ben echt wel bezig.

Vrijdag valt mijn eerste vakantiedag, dan zijn mijn vriendje en ik 25 hele jaren samen. We gaan samen bowlen, wat eten. Voor de gemiddelde lezer niks bijzonders  maar voor ons wel degelijk bijzonder. Zo veel en zo vaak doen we niet iets samen.

En volgende week? Dan heb ik een weekje vrij. Eens door het pakhuis op zolder heen worstelen en op internet aanbieden wat weg kan. Zul je zien dat ik dan nog steeds niet weet wat er staat te gebeuren.

Mexico, Me-xi-co-ho

En ja hoor, we hebben een winnaar.

Ook op mijn werk is iemand officieel geveld door het H1N1 virus. De clean-wipes staan al op de bureaus van de managers zodat iedereen dezelfde koker kan openen om het doekje te pakken dat moet voorkomen dat je besmet wordt.

Het online dossier vermeld:

Hoe lang ligt er tussen besmet raken en ziek worden?
Twee tot vier dagen met een maximum van zeven dagen. Als je zelf geïnfecteerd bent, kun je anderen besmetten van één dag voor tot vijf dagen nadat jij ziekteverschijnselen hebt gekregen.

Deze collega heeft nog een dagje gewerkt terwijl hij zich al niet optimaal voelde, dus tjakka om maar een BN-er te quoten.

We noemen het nu ‘nieuwe influenza a (h1n1) (voorheen mexicaanse griep)’ want Mexico vind het niet plezierig met iets potentieel dodelijks te worden geassocieerd. In ons omringende landen wordt het ook wel de ‘zwijnengriep’ genoemd of varianten daarvan. Ik heb nog geen dierenrechtenorganisatie gehoord die zich daar druk om maakte.

De overheid helpt in het geven van informatie die bedoeld is om de verontruste burger gerust te stellen. Op de site van Postbus 51 staat plots ook te lezen:

sommige mensen zijn wel met het virus geïnfecteerd en zijn besmettelijk, zonder ooit ziek te zijn geweest

Argwanend kan ik nu iedere collega ontwijken in de hoop zo niet besmet te worden.

Gelukkig was er op de dag van de bekendmaking al een uitspraak van het RIVM dat het hier een milde griepvorm betreft en dat we geen speciale maatregelen meer nemen anders dan het advies om uit te zieken op een andere plek dan werk:

De Mexicaanse griep wordt vanaf nu door de autoriteiten als een gewone griep behandeld. Patiënten worden niet meer standaard behandeld met de virusremmer Tamiflu

Al met al een bijzondere situatie. We praten over een pandemie met rampenplannen en al. Daarnaast roept de overheid in de krant dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen. Ik help het ze hopen. Voorlopig tref ik mijn eigen maatregelen wel; flesje desinfecterende gel in de tas en hoppa.

Ik wens u allen veel gezondheid!

Poef

Ooit gedacht dat je het allemaal al wel een keer had meegemaakt met kidz? Vergeet het maar.

Op dit moment zijn mijn dames licht ontvlambaar en dat is lastig. Het voelt alsof je constant op breekbaar materiaal rondwandelt en bij het minste of geringste beweegt de grond onder je voeten. Zo was vakantie met z’n vijven een hele beleving. Het was net ‘goeie tijden – slechte tijden’.

En nu opnieuw. We hadden een kindvrij weekend en dat was vreemd voor ons. We hadden veel plannen en hebben er niks mee gedaan. We waren doodop en hebben meer geslapen dan wat dan ook.

De dames daarentegen gingen naar de 75e verjaardag van oma. Nou zien ze die nagenoeg nooit dus je zou denken dat ze daar dat beetje extra effort voor doen. Dat kleine beetje toneel dat nodig is om zo’n weekendje tot een daverend succes te maken. Niets is minder waar. Bij terugkeer blijkt dat er in de belevenis van de oudste verrekte weinig is gedaan om dat weekend te laten glanzen.

Dus een gesprek met de andere dames is op z’n plaats. Ik mail vanaf werk naar de jongste dat ik niet gecharmeerd ben van wat ik hoor en dat ik met haar wil praten als ik thuiskom. Ik heb al gehoord dat er een ferme explosie is geweest thuis en ook dat zint me niks. De taal in de mail is dan ook ferm. En dat zint haar niet. Het bericht dat terugkomt zet me in vlammen.

Ze is slim genoeg om dat aan te voelen en maakt benen. Ze gaat naar haar zusje in de zeecontainer voor backup. En zo tref ik ze aan als ik thuiskom. De oudste was naar me toe gekomen om een afkoelrondje te fietsen. Ik raad haar aan om zo min mogelijk te reageren en zo stap ik de woning binnen.

Om een uur of 11 in de avond nog even een pittige discussie. Net waar ik zin in heb. Ik meld wat ik heb vernomen, vraag hoe zij dat hebben beleefd, geeft aan wat me daarin opvalt, hoe het op mij overkomt, maak afspraken voor de toekomst. Ze willen als volwassenen behandeld worden en dat doe ik dan ook maar.

Ik spreek af dat ze geforceerd dan maar moeten gaan proberen om alleen iets te zeggen als het ook aardig klinkt. Denk eerst maar eens na wat je te zeggen hebt en als het niet aardig is, dan slik je het maar in. En dan bedoel ik niet alleen woorden inslikken. Mijn dames zijn vrij expressief. Die gezichten en houdingen zeggen nog meer dan die van mij en mensen die mij kennen zullen beamen dat dat nogal wat wil zeggen. Ik vertel erbij dat ik verwacht dat als ze hier moeite voor doen, het op een bepaald moment effect zal hebben. Dan zal het meer gewoon worden en zal de lucht flink klaren.

Niemand wordt er namelijk beter van als we leven op de punten van dolken. Als alles wat gezegd of gedaan wordt verkeerd uitgelegd wordt. Als de spanning letterlijk te snijden is. Dan zullen we allemaal doodongelukkig zijn. En ik persoonlijk zit daar niet op te wachten. Beetje lol in mijn leven kan geen kwaad.

Dus hoop ik dat we vanaf nu vers proberen te beginnen. Een klein stukje per keer en met veel vallen en opstaan. Back to the happy days.