Ooit gedacht dat je het allemaal al wel een keer had meegemaakt met kidz? Vergeet het maar.
Op dit moment zijn mijn dames licht ontvlambaar en dat is lastig. Het voelt alsof je constant op breekbaar materiaal rondwandelt en bij het minste of geringste beweegt de grond onder je voeten. Zo was vakantie met z’n vijven een hele beleving. Het was net ‘goeie tijden – slechte tijden’.
En nu opnieuw. We hadden een kindvrij weekend en dat was vreemd voor ons. We hadden veel plannen en hebben er niks mee gedaan. We waren doodop en hebben meer geslapen dan wat dan ook.
De dames daarentegen gingen naar de 75e verjaardag van oma. Nou zien ze die nagenoeg nooit dus je zou denken dat ze daar dat beetje extra effort voor doen. Dat kleine beetje toneel dat nodig is om zo’n weekendje tot een daverend succes te maken. Niets is minder waar. Bij terugkeer blijkt dat er in de belevenis van de oudste verrekte weinig is gedaan om dat weekend te laten glanzen.
Dus een gesprek met de andere dames is op z’n plaats. Ik mail vanaf werk naar de jongste dat ik niet gecharmeerd ben van wat ik hoor en dat ik met haar wil praten als ik thuiskom. Ik heb al gehoord dat er een ferme explosie is geweest thuis en ook dat zint me niks. De taal in de mail is dan ook ferm. En dat zint haar niet. Het bericht dat terugkomt zet me in vlammen.
Ze is slim genoeg om dat aan te voelen en maakt benen. Ze gaat naar haar zusje in de zeecontainer voor backup. En zo tref ik ze aan als ik thuiskom. De oudste was naar me toe gekomen om een afkoelrondje te fietsen. Ik raad haar aan om zo min mogelijk te reageren en zo stap ik de woning binnen.
Om een uur of 11 in de avond nog even een pittige discussie. Net waar ik zin in heb. Ik meld wat ik heb vernomen, vraag hoe zij dat hebben beleefd, geeft aan wat me daarin opvalt, hoe het op mij overkomt, maak afspraken voor de toekomst. Ze willen als volwassenen behandeld worden en dat doe ik dan ook maar.
Ik spreek af dat ze geforceerd dan maar moeten gaan proberen om alleen iets te zeggen als het ook aardig klinkt. Denk eerst maar eens na wat je te zeggen hebt en als het niet aardig is, dan slik je het maar in. En dan bedoel ik niet alleen woorden inslikken. Mijn dames zijn vrij expressief. Die gezichten en houdingen zeggen nog meer dan die van mij en mensen die mij kennen zullen beamen dat dat nogal wat wil zeggen. Ik vertel erbij dat ik verwacht dat als ze hier moeite voor doen, het op een bepaald moment effect zal hebben. Dan zal het meer gewoon worden en zal de lucht flink klaren.
Niemand wordt er namelijk beter van als we leven op de punten van dolken. Als alles wat gezegd of gedaan wordt verkeerd uitgelegd wordt. Als de spanning letterlijk te snijden is. Dan zullen we allemaal doodongelukkig zijn. En ik persoonlijk zit daar niet op te wachten. Beetje lol in mijn leven kan geen kwaad.
Dus hoop ik dat we vanaf nu vers proberen te beginnen. Een klein stukje per keer en met veel vallen en opstaan. Back to the happy days.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten