Fujitsu Siemens Amilo PI3525

Toch niet direct de minste in zijn range maar mijn laptop heeft het ook begeven.

Hij geeft het bij tijd en wijle spontaan op als in ‘poef, spanning eraf’. Zit ik gezellig een blog te typen, is de pc ineens gewoon uit. En dat wordt niet opgeslagen dus begin ik dan steeds weer opnieuw.

De cpu temperatuur was gewoon zoals het hoort een graad of 43 dus da’s niet bijzonder. Ook een system diagnostics van FS zelf liet niks weten. Hardwarematig was alles helemaal ok (not). En een uitgebreide test was niet mogelijk, want zolang bleef hij niet aan. Soms begaf hij het al na een kwartier, soms na 5 minuten.

Maar hij ligt nu bij de winkel in de hoop dat zij het losse contactje kunnen vinden binnen een week. Anders gaat hij naar de leverancier terug en dat duurt wat langer.

Als ik apparatuurs zou spreken qua taal kon ik meteen de rest in huis vragen wat het nog meer gaat begeven. Kan ik er alvast rekening mee houden. We zullen zien.

6310 wordt 2100

Mijn mobiel heeft het begeven. Al een tijdje ging het slechter en slechter met hem. Afgelopen vrijdag was het dan zover. Hij is vervangen.

Zijn vervanger moet nog maar zien of hij ook 7 jaar en 3 maanden kan blijven functioneren. De specs zijn goed, maar je weet maar nooit natuurlijk. Zijn vervanger is niet van Nokia maar van Samsung. De B2100 Xplorer:

De SAMSUNG B2100 vormt een combinatie van stijl en kracht. De telefoon is stevig genoeg om vuil, een val op de grond, een regenbui en zelfs een onderdompeling in het water te overleven.

De B2100 is zo gebouwd dat hij de zwaarste omstandigheden de baas kan. Hij is bestand tegen schokken, vuil en zelfs water, en daarom duurzaam en sterk genoeg voor jou en je outdoor-activiteiten. Valt je telefoon in een plas water of op een rots? Geen enkel probleem... Hij is bestand tegen regen, zeer lage temperaturen en andere extreme omstandigheden. Deze vrijwel onverwoestbare telefoon is dan ook je perfecte partner.

Klinkt natuurlijk prima. De tijd zal het leren. Ik ben al een stuk moderner met de mp3 speler, camera en fm-radio. En de beltoon is er ook beter van geworden.

Zwanger

Voorzichtig komt ze binnen en zet haar tas op de tafel. Haar jas hangt ze op de stoelleuning. Ze draait wat rond en verteld van haar bezoek aan de huisarts. Hij adviseert haar foliumzuur te gebruiken. Ik weet genoeg, het hoge woord is eruit; ze is zwanger.

Ik zucht heel diep en vraag haar hoelang. Vorige week op vakantie had ze haar periode moeten hebben en die heeft ze gemist. Het kan dus nog alle kanten op. Pas na drie maanden kan ze echt zeker zijn. Ze wil het houden.

Ik hoop voor haar dat het alles wordt dat ze ervan verwacht. Dat haar leven en geluk wordt zoals ze het voor zich ziet. Dat alles gaat zoals het moet. En tegelijk wijs ik haar op de aandachtspunten.
Ben je voldoende verzekerd (zorg en aanvullend, avp, inboedel, brand, braak, uitvaart), heb je al zicht op een andere woning, hoe moet het met inkomen en werk en zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet dat ik haar wil ontmoedigen maar het zijn wel dingen die je nu nog wat makkelijker kunt regelen dan straks met ruim 10 kilo extra onder je vel.

Ze loop bij de specialist ivm haar schildklier. Daar zal ze op korte termijn heen moeten omdat haar medicatie moet worden aangepast op haar veranderde omstandigheden. Haar bloedarmoede zal moeten verdwijnen. Er moet beter en regelmatiger gegeten worden. Roken, blowen en drinken moet stoppen en dan niet alleen voor haar.

Op dit moment wonen ze met z'n tweetjes in een zeecontainer en moeten beiden hard werken in de schoonmaak om hun schulden te betalen. Zouden ze zich echt voor de volle 200% beseffen wat ze te wachten staat? Behalve dan het lieve kleine babytje deel?

Fibro-adenoom 2 bij 4 cm

Vrijdagmorgen was het zover. Met dochter naar het ziekenhuis voor een echo. De pijngevoelige knobbel in haar rechterborst zal onderzocht worden.

De AIO smeert een lading blauwgekleurde gel op het apparaat en vraagt ze het voelt. Dan kijkt ze op het aanvraagformulier en gaat op zoek. Al snel zit ze er bovenop en meet ze het ding op; grofweg 2 bij 4 cm.

Dat is op 17 jarige leeftijd met een niet heel grote cup al best een boel weefsel. Vraag is dus meteen wat voor soort weefsel we daar hebben. De arts wordt erbij gehaald en ook die gaat met flink wat gel aan de slag. ‘Goed voor een perzikzacht huidje’ grapt hij nog terwijl hij pogingen doet om de bus leeg te krijgen. De andere borst krijgt ook een flinke klodder en wordt nog eens flink geplet met dat echo apparaat.

Het lijkt zich tot alleen dat ene plekje te beperken. Om te bepalen of het goed of minder goed is wordt een biopsie aangeraden. Dochterlief heeft niet zo goed door wat er bedoelt wordt en als snel komt de biopsienaald tevoorschijn. Dat is een fikse, holle naald. En daarmee moet het gezwel doorprikt worden en wordt wat weefsel uitgeschraapt.

Dat wordt direct naar pathologie gebracht en het wachten begint.

Wat voelt als een eeuwigheid later wandelen we nerveus rond in de buurt van de wachtkamer. Het duurt ruim een uur langer dan verwacht maar dan weten we het eindelijk. Een veel voorkomende goedaardige tumor; een bindweefselknobbel (fibro-adenoom). Deze knobbel ontstaat door wildgroei in het bindweefsel. Zij drukt het omringende weefsel opzij, maar tast gezonde cellen niet aan.

Op haar leeftijd kan het nog alle kanten op.

• het lichaam kan het verslinden
• het kan blijven zitten
• je kunt het weg laten halen

In de puberteit kan het lichaam nog zelf de strijd met het bindweefsel aangaan en kan het dus uit zichzelf weggaan.

Het kan blijven zitten en dan kan het groeien of blijven zoals het nu is.

Ze kan het laten weghalen en dat zou dan net als bij een curretage met een holle naald van 4 mm gebeuren. Nou vond ze deze al een ramp dus dat moest dan maar niet. 
Een andere optie is dan om het operatief te laten verwijderen.

Bij een operatie wordt er een incisie gemaakt die iets groter is dan het te verwijderen object. Dus rond 5 cm zoals het nu is. Die incisie zit dan rond de tepelhof.

Als we het aankijken dan kunnen we het per half jaar via echo bekijken en dan beslissen.

spannend

Morgen naar het ziekenhuis met dochter. Er zit een knobbel in haar borst.. We gaan een echo laten maken om te zien wat zich daar bevindt. Met een collega in het verkeerde schuitje komt dit wel ineens heel dichtbij.

Natuurlijk ga ik er vanuit dat het wel mee zal vallen, maar toch.. diep van binnen.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad om zover te komen. De dame wil nog geen man aan haar lijf en onze huisarts is een man. Een oudere man zelfs. Dus had ik de afspraak met een jongere collega gemaakt om haar tegemoet te komen. De vrouwelijke collega is namelijk op vakantie en zal pas na 18 augustus weer aanwezig zijn.

Hij moest natuurlijk aan haar borsten voelen, er naar staren en nog eens voelen. Ik denk dat de dame daarna veelvuldig onder de douche heeft gestaan omdat ze zich vervuild voelde.

Zul je zien dat de echo-arts een man is morgen, zul je haar horen. Ze bijt zich er maar doorheen.

De hoop is dat het goedaardig is, niet ernstig. Dat het vanzelf verdwijnt. Maar het is een heel gevoelige plek. Dus zal er wel iets moeten gebeuren.

Voorlopig nemen we het maar één stap tegelijk, en hopen er het beste van.

Alle vogels vliegen naar het zuiden

En wij keren terug. Na een week met het gezin naar America zijn we vandaag weer thuis aangekomen. De eerste openbaring was de bungalow. Ik kwam tot het besef dat ons eigen huis helemaal zo klein niet is. Het was inderdaad geen luxe bungalow voor deze ‘er even helemaal tussenuit’ vakantie met het hele gezin. Geen Senseo, geen vaatwasser, geen oven, geen dvd speler of geluidsinstallatie in welke vorm dan ook. Gewoon een TV met crappy beeld en een minimaal aanbod aan zenders (veelal Duitstalig).

In de omgeving zou het fijn wandelen zijn in de bossen, maar dat is toch wat verder dan verwacht. Halverwege onze eerste bos-poging geeft onze hond duidelijk aan welke kant ze op wil (huis). De onrijpe dennenappels vallen je regelmatig aan en ook de muggen lusten wel een drupje van over de rivieren. Een eekhoorn wandelt voorzichtig onze kant op om vervolgens zonder ook maar enige aanleiding heftig geschrokken een boom in te sprinten. Via een aantal aangrenzende bomen verdwijnt ze al snel uit het zicht, de hond verbijsterd achterlatend.

Met de fiets hadden we het al snel gevonden. De dorpen Horst, Sevenum, Meterik, America lagen onder handbereik. Gekende winkels als Jumbo, Spar en Lidl komen weer binnen handbereik. Toch ligt er in de winkels naast het reguliere aanbod nog de wereld aan regionaal aanbod. Ik kan mijn gezin niet overtuigen van het genot van zuurvlees. Zelf bosbessen plukken vinden ze ook al niet leuk. Het is maar goed dat er ook ‘gewoon’ eten voor handen is.

De eerste dag kwamen we volledig suf gewiegd aan op het park. De eerste maaltijd zou een simpele zijn. In de plaatselijke snackbar werd een combinatiemenu besteld. Frites met frikandel. Het is waarschijnlijk lang geleden dat die frites daar gekeurd zijn. Wat we kregen leek in ieder geval nergens meer op. Het vaste voornemen was om de rest van de week in die snackbar niets meer op te halen.

De beperkte ruimte eist al snel zijn tol. De kidz vliegen elkaar te pas en te onpas in de haren. Er gaan wilde kreten over en weer. Tegen beter weten in probeer ik nog hier en daar een woord te smoren maar die snelheid heb ik niet meer. Ze zeggen dat kidz die kort op elkaar geboren zijn uiteindelijk prima met elkaar overweg zullen kunnen. Ik wacht dus geduldig af.

Reizen met het openbaar vervoer heen en terug blijft een uitdaging. Een uur of 6 totaal OV om daar te komen is niks. Op de terugreis beginnen we bijv. om 10.00 uur te reizen en verwachten dan om 16.00 uur aan te komen. En dan hebben we al een alternatieve, sneller dan geadviseerde route gevonden.

Bepakt en bezakt stappen we van belbus in dubbeldektrein om vervolgens nog maar eens een keer of 2 over te stappen. Tussendoor proberen we via Hotspots een route te bepalen.

Het zou stormen, hevig regenen en afkoelen had de weerman gezegd. En aldus zaten we met 23 graden vanuit de trein naar buiten te kijken waar het weliswaar dreigend leek, maar niks niet drupte.
Totdat we op het station aankwamen. Het was alsof alle regen in één keer naar beneden viel. Gelukkig konden we overdekt afwachten tot de bui overgedreven was.

Vanavond kijken we in onze luxe eigen woning op grootbeeld naar een film. De afwas gaat weer ouderwets in de vaatwasser.