Zwanger

Voorzichtig komt ze binnen en zet haar tas op de tafel. Haar jas hangt ze op de stoelleuning. Ze draait wat rond en verteld van haar bezoek aan de huisarts. Hij adviseert haar foliumzuur te gebruiken. Ik weet genoeg, het hoge woord is eruit; ze is zwanger.

Ik zucht heel diep en vraag haar hoelang. Vorige week op vakantie had ze haar periode moeten hebben en die heeft ze gemist. Het kan dus nog alle kanten op. Pas na drie maanden kan ze echt zeker zijn. Ze wil het houden.

Ik hoop voor haar dat het alles wordt dat ze ervan verwacht. Dat haar leven en geluk wordt zoals ze het voor zich ziet. Dat alles gaat zoals het moet. En tegelijk wijs ik haar op de aandachtspunten.
Ben je voldoende verzekerd (zorg en aanvullend, avp, inboedel, brand, braak, uitvaart), heb je al zicht op een andere woning, hoe moet het met inkomen en werk en zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet dat ik haar wil ontmoedigen maar het zijn wel dingen die je nu nog wat makkelijker kunt regelen dan straks met ruim 10 kilo extra onder je vel.

Ze loop bij de specialist ivm haar schildklier. Daar zal ze op korte termijn heen moeten omdat haar medicatie moet worden aangepast op haar veranderde omstandigheden. Haar bloedarmoede zal moeten verdwijnen. Er moet beter en regelmatiger gegeten worden. Roken, blowen en drinken moet stoppen en dan niet alleen voor haar.

Op dit moment wonen ze met z'n tweetjes in een zeecontainer en moeten beiden hard werken in de schoonmaak om hun schulden te betalen. Zouden ze zich echt voor de volle 200% beseffen wat ze te wachten staat? Behalve dan het lieve kleine babytje deel?