reorganisatie

We gaan reorganiseren, ik zei het al eerder.

Zeuren op niveau kan ik prima, ga ik ook  maar weer eens doen.

Ik en mijn collega trainers vervullen een rol. Belgeit plus noem ik het altijd, maar in essentie belgeit. Wat betekent dat nou in de praktijk? Niet alleen voor mij maar ook voor mijn collega’s met een plus. Of wat te denken van de huidige teammanagers?

Wie mag er allemaal aan de selectie deelnemen?
Iedereen mag solliciteren, maar de medewerkers van wie de functie vervalt of bij wie krimp in de functie plaatsvindt, mogen met voorrang solliciteren. Als er dan nog vacatures over zijn, kunnen de overige medewerkers in procedure worden genomen.

De strijd ligt open voor iedereen. Volslagen goed dat mensen die zonder werk dreigen te komen voorrang hebben.  May the best…

Wat merk ik hiervan als agent bij KPN Contact?
Elke afdeling krijgt een Trainer/Coach die nieuwe en bestaande medewerkers gaan
trainen/coachen.

Elke afdeling. En wat bedoelen we met een afdeling. Eens verder lezen in die tekst.

Wat is het verschil tussen een teamleider en een inhoudelijke coach?
De Teamleider is breed verantwoordelijk voor zijn afdeling: budgetten, performance afdeling,
ontwikkeling medewerker. De Trainer/Coach is verantwoordelijk voor het trainen en coachen van bestaande en nieuwe medewerkers.

Daar zie ik niet veel verschil met wat ik nu doe. Al hoop ik dat het trainen en coachen van bestaande medewerkers een belangrijk onderdeel wordt en geen restcapaciteit.

Geef ik als teamleider straks leiding aan 20 agents + 1 trainer/coach =21 personen of zijn het 19 agents + 1 trainer/coach= 20 personen.
Uitgangspunt is 20 agents en een Trainer/Coach, maar afhankelijk van het totale aantal,
indelingen en afrondingen kunnen er kleine afwijkingen zijn.

Span of controle 20 agents. Dus met onze rond het even af 200 mensen komen er 10 teamleiders en 10 trainer/coach medewerkers.

wat gebeurt er met Teammanagers..?
Dit hangt af van het aantal en niveau teammanagement functies dat terug komt. Als
er bijvoorbeeld teveel Teammanagers op een niveau zijn, …. Zij kunnen overigens wel solliciteren op andere rollen zoals Trainer/Coach.

Dus als een teammanager geen teammanager kan zijn dan heeft hij of zij plots inhoudelijke kennis? Didn’t see that coming.

Mogen de huidige Agent Trainers en begeleiders ook solliciteren naar de Trainer/Coach functie?
Ja, Agent Trainers mogen hierop solliciteren. Alleen krijgen Teamleiders en medewerkers van wie de functie vervalt, voorrang bij geschiktheid.

In de hele chain of command vervallen functies. Al die mensen mogen reageren op de functie trainer/coach. Dat zijn veelal mensen met minder inhoudelijke kennis. En lees ik nou dat begeleiders niet aangemoedigd worden om te reageren?

Als ik niet door de selectie kom, wat gebeurt er dan?
Als je niet boventallig wordt door de krimp, en je wilt Teamleider worden, dan krijg je geen
selectie- maar een ontwikkelassessment. Als daar grote aandachtspunten uit komen, is het
raadzaam dit goed te bespreken. Je kunt dan alsnog besluiten om te solliciteren op één van de
andere functies, of om gericht met een ontwikkelplan aan de slag te gaan.

Dus ook al ben je niet geschikt, als je de wil toont om te veranderen mag je gewoon aan de slag. Ik mag hopen dat bij gebleken twijfel zelf de wil om te veranderen niet voldoende zal zijn om de functie te krijgen.

Uitgangspunt is dat de Teammanagers op hun huidige functieniveau 1 op 1 worden geplaatst in de functie van Teamleider

Oh, dus je kunt niet eens niet-geschikt zijn als teammanager.

Trainer/Coach:
• Inhoudelijk coachen en ontwikkelen van medewerkers
• Verantwoordelijk voor het inwerken en opleiden van nieuwe medewerkers

Krijgt een nieuwe medewerker dan een instroomtraining van deze trainers?

Assessments en benoemingen Teamleiders, Trainer/Coach

In onze vestiging is dit in juli/augustus/september.

 

Een indicatie van het functieniveau zegt een verwachting op niveau F/G. Nu is het D met een toeslag tijdens inzet. Het zal wel een overzetting op huidig functieniveau worden in de niveau schaal. Dat betekent een horizontale verplaatsing en per maand dus terug naar het basis niveau +2,5%. Dat wordt weer flink werken op toeslagmomenten anders trekt Bruin het niet.

reorganisatie

Mijn werkgever gaat reorganiseren. De hele organisatie structuur gaat over de kop.

Ik werk in een callcenter. Je kunt het niet bedenken of de laag wordt aangepakt. Zover ik dat nu kan bekijken blijft alleen de onderste laag, de belangrijkste, buiten schot. Verder wordt alles anders. Iedereen mag straks solliciteren op een veranderde functie.

Daar waar afgelopen winter ineens van veel naar maar één trainer werd teruggeschakeld, en vestigingsbreed maar zes trainers in de rol zouden vallen gaan we het straks weer helemaal anders doen. Daar waar met veel pijn gesneden is om op 24 trainers te komen gaan we nu naar een plan met 146 trainers. Alleen op mijn locatie dan een man of 55.

Betekent dat het fiks uitgekleed wordt, geen instroom meer. Of juist uitgebreid zodat we het vakinhoudelijke gaan borgen. Een plattere organisatie, geen praktijkopleiding meer. De begeleiders zoals die er nu zijn zijn dan niet meer nodig. Of moeten die de functie (want het wordt een functie) van trainer/coach nu gaan vervullen?

Bleh. Eén schrikbeeld op mijn netvlies. Een aantal begeleiders zie ik dat nog niet doen. Maar als we straks om moeten naar die organisatie invulling, dan zullen er mensen moeten zijn die het gaan uitvoeren. En bij gebrek aan anders….

Er is te weinig antwoorden bij teveel vragen. Het hoe wat wanneer is nog helemaal niet duidelijk. Zoals steeds in deze organisatie gaat eerst de botte bijl in je realiteit en daarna komt de hark. De grashark maakt het compleet en  als de rook om je hoofd is verdwenen is een andere realiteit ontstaan. En ondertussen blijft de shop open en gaan we gewoon verder. Verder alsof er niks gebeurt en je toekomst niet in één klap volstrekt onzeker is geworden.

with love from

Om de collega’s op werk op de hoogte te brengen van mijn situatie bel ik op. Een collega neemt de telefoon aan: de bazen zijn op een heidag.

Ik vertel hem hoe het is om vervolgens even stil te mogen zijn. Hij ligt in een deuk. Uit eigen ervaring herkent hij wat ik meemaak en vermaakt zich kostelijk. Hij weet hoe slecht ik er tegen kan om niet in controle te zijn. En dit ligt ver buiten mijn invloedsfeer.

Van de huisarts kreeg ik een leuke medicijnencocktail en het dringende advies om dit uit te zieken. Astmatische bronchitis aanval met taai slijm opbouw en mogelijk een verdwaalde virusinfectie. Die bug was niet helemaal zeker omdat het gepiep en gekraak van luchtwegen maar vooral longen te overheersend aanwezig was.

Met slijmlosmakend spul probeer ik het vastzittende slijm dat het ademhalen lastig maakt los te weken. Als het dan los in mijn luchtwegen rondwaait barst de hoestbui weer los. Dat klinkt als een zeehondje met brokhoest, echt heel naar. De ademhaling rochelt door dat al spul en de koorts breekt vaak aan alle kanten los.

In de nacht is het nog wat vervelende. Overdags zit je nog rechtop en dan helpt de zwaartekracht. Maar in de nacht zakt alle ellende naar één zijde. Ik ben nogal een wentelteefje dus regelmatig zakt de zee van rommel van de ene zij naar de andere. Dat gaat gepaard met een meelijwekkende hoestbui. Een volwassen zeerob zou op de vlucht gaan voor het geluid.

Het is wel fijn voor de lijn. Tussen de benauwdheid door eten duurt een flinke tijd. Een bakje muesli is dan een uitkomst. Dat is na een uur of anderhalf nog net zo laf als toen je ermee begon. En verder smaakt alles precies hetzelfde. Dus smaakt niet veel en met mijn vormen is dat niet geheel onwenselijk. Als er zo plaatselijk wat verdwijnt is dat helemaal geen ramp.

Voor het eerst in ruim vier jaar bij deze baas laat ik verstek gaan. Als ik het nu niet uitziek heb je kans dat ik er spijt van krijg. Het is even niet anders. Zodra het gepiep, gekraak en geblaf weer wat weg is ben ik weer van de partij.

illegaal gekocht biertje

Ziek thuis met een kop vol watten (laten we het netjes houden) en onder de invloed van medicijnen kijk ik naar AT5. Leuk, regionaal nieuws.

Nieuws over de op hande zijnde staking van schoonmakers op Koninginnedag. Maar ook handhavingsvraagstukken. De politie gaat met vereende krachten controleren op illegaal gekocht bier.

Ik probeer me dat voor te stellen. Hoe zit dat met de bewijslast. Politie agent X stapt op je af en verdenkt je van het in het bezit hebben van illegaal gekocht bier. Wat dan? Moet je een bonnetje uit je binnenzak halen om te bewijzen dat je hem hebt betaald. Moet er dan op dat bonnetje ook gemeld staan waar je hem gekocht hebt. Is een geschreven naam van de uitbater voldoende of moet het een logo zijn dat is gedrukt in een legale drukkerij. Wat nou als je drankmunten hebt gekocht. Moet je dan het aankoopbewijs van de munten bewaren en tonen dat je een munt hebt uitgegeven door je hand met de resterende munten op te houden?

En als je een biertje krijgt van een aardige omstander. Dan moet je dus vragen om de bon. Even een rondje geven wordt dan een administratief drama’. ‘Mag ik 25 bier en evenveel bonnetjes’?

Het zullen de medicijnen wel zijn. Ik snap de wereld niet meer :)

sick of it

Na een week keelontsteking is het nu fijn aangeland. Mijn voorhoofdsholtes zitten stikvol, mijn keel is nog steeds niks en mijn neus zit dicht. Daarnaast heb ik een leuke koorts. Fijn, zo’n weekend samen.

Poging x

Mijn oudste dochter heeft een vriendin die slecht in haar vel zit. Erg slecht. Ze is daarvoor in behandeling en heeft ook anti-depressiva voorgeschreven gekregen. Naast een behandelplan vaak een juiste aanpak.

Al eerder heeft deze dame (laten we haar A noemen) getracht een overdosis te nemen, toen in combinatie met alcohol. Mensen om A heen worden daardoor geraakt en niet iedereen kan dat bij herhaling aan. Er zijn dus ook mensen die daardoor het contact verbreken. Het is geen pretje om geconfronteerd te worden met iemand die probeert actief een eind aan haar leven te maken.

Mijn dochter vangt haar op en samen met haar vriend besluit ze dat A bij haar blijft slapen. Dan is de vriendin niet alleen met haar verdriet. Als mijn dochter nogal wat gestommel hoort is ze toch verontrust. A komt dan naar haar toe met de melding dat ze iets doms heeft gedaan. En ja hoor, weer een hand pillen genomen.

De pillen uitspugen is blijkbaar niet mogelijk. Op een bepaald moment verslechtert haar gedrag en begint ze zichzelf te verwonden. Mijn dochter belt de doktersnachtdienst. Zoals je weet krijg je dan een assistente aan de lijn een assessment doet op de aard van de zaak. Dan besluit ze dat de arts contact moet opnemen en geeft mijn dochter aan dat ze wordt gebeld. Tijd gaat voorbij.

Waarschijnlijk belt de arts haar terug. Onbekend nummer. De paniek bij mijn dochter wordt groter. De situatie is verder verslechtert. Om A ervan te weerhouden zich te verwonden is de vriend van mijn dochter haar in bedwang aan het houden door haar vast te houden. Als dat onmogelijk te handhaven wordt pint hij haar vast op de grond en gaat er gewoon bovenop zitten en houdt haar handen vast. Ze kan zich nu niet verwonden. Vriendje lief voelt zich hier toch flink ongemakkelijk bij want tijdens het loswurmen gebeurt er van alles met de dame en haar kleding. De onbekende beller geeft aan dat er zeker een wagen zal komen.

Tijd gaat voorbij en er gebeurt niets. A wordt verward en reageert niet meer op wat er tegen haar wordt gezegd. Ze zegt wel van alles maar het verband met wat er wordt gezegd is weg.

Mijn dochter belt 112 voor de ambulance. Er zou immers een wagen komen. Door de paniek klinkt mijn dochter ook niet meer heel helder en ze krijgt een reactie als ‘waarom bel je ons als er een auto onderweg is’.

En in paniek belt ze mij. Met haar aan het ene oor bel ik via het andere oor de doktersnachtdienst om te achterhalen wat de situatie is. De dame probeert me kwijt te raken want ze heeft een spoedje aan de lijn. Maar zo makkelijk kom je niet van mij af. Ik weet dat ze niet alleen zit (ik hoor haar collega) en volhard in mijn verzoek om informatie. Wie heeft gebeld en wat gaat er gebeuren omdat er op dit moment niks lijkt te gebeuren. En het is mijn dochter die in paniek is..

Met vereende krachten achterhaal ik dat de nachtarts mijn dochter heeft gebeld maar met een ander levensbedreigende situatie bezig is. En hij heeft maar 2 armen en 2 benen. Besloten wordt dan toch maar om een ambulance te sturen. Aanrijdtijd is 15 minuten.

Ik zet mijn dochter aan het werk. ‘Doorzoek de tas voor pasjes en informatie. Zorg dat je de pillen die ze genomen heeft bij de hand hebt.’ Door haar bezig te houden breng ik voor haar wat rust is en haal haar van emotie (paniek aanval) terug naar ratio. De volle aanrijdtijd blijf ik met mijn dochter in gesprek en praat haar rustig.

Tegen de tijd dat de ambulance daar is is mijn dochter weer wat rustiger en kan ze zich weer redden. Later meldt ze dat ook de nachtarts is gekomen. Die heeft besloten dat het somatisch is en laat A weghalen door Accare nachtopvang.

Na een raar half uur besluiten we dat ik weer terug naar bed ga. Morgen belt mijn dochter me als ze weer wakker is. Hopelijk weet ze toch een beetje nachtrust te krijgen.  En ik probeer het ook nog even.

Calamiteit in tha house

Eén van onze trainees werd onwel achter zijn werkplek. Niet van de wereld, maar totaal niet ok. Hij zag de wereld bewegen, zag lichtjes, zijn maag stak aan alle kanten en hij had het gevoel over zijn hele lijf te shaken.

Wow.

Even kijken denk je dan, niet misselijk, geen hoofdpijn, zo op de tast geen koorts. Niet overmatig bleek (t’is een nerd, die kleuren niet in de natuur), geen vreemde pupillen of andere maffe dingen.

We zetten hem langs de kant in een stoel om even op adem te komen en vragen hem naar zijn medisch verleden. Op zijn kaart staat niks bijzonders, maar dat wil je in zo’n geval toch even controleren.

De BHV-er en Manager van dienst worden gealarmeerd en zo wordt het al snel gezellig. We verkassen naar een kleiner kantoor waar de ramen wijd open kunnen en de zuurstof binnen kan komen. Daar komt nog een verschijnsel; lichtgevoeligheid. De luxaflex gaat naar beneden en we houden hem in de gaten. Het verbetert niet maar het verslechtert ook niet.

Ik bel zijn vader met de melding dat zijn zoon zich niet zo lekker voelt en dat we het beter achten dat hij niet zelf gaat autorijden. Verder jaag ik de man niet in de gordijnen. Hij zit zelf in de omgeving Rotterdam maar geeft aan zijn vrouw te bellen. Die zal dan de mobiel van haar zoon bellen. Moeder spreekt af hem te halen en over een uur op locatie te zijn.

We besluiten hem naar de EHBO ruimte beneden te brengen. De rolstoel wordt opgehaald. Deze jongen is nu nog heel. Hij is echter zo duizelig dat het zomaar kan gebeuren dat hij onderuit gaat. Met rolstoel en inmiddels drie hulpverleners verlaat  hij de vloer. Zijn collega’s informeren hoe het gaat, want die schrokken van de rolstoel.

Met een grapje op een andere zaal; “ja, leven bij ons op de praktijkopleiding kan heel zwaar zijn” en “je weet toch dat we een knuppel hebben staan….” maken we het minder zwaar dan het mogelijk is.

Moeders zal het advies krijgen met haar zoon naar de huisartsenpost te gaan voor onderzoek. Het calamiteitenplan blijkt niet volledig; we hebben geen consulterend huisarts in het plan!

Morgen zal hij ons (laten) bellen, zodat we ook weten wat er is gebeurd. Just another day at work.

easy sunday

Op de dag die beslissend is voor het voetbal van dit seizoen doe ik even he-le-maal niks. Mijn keel is ontstoken en ik moet deze week nog meer dan genoeg met die keel, dus vandaag even piano.

Mijn oudste dochter is met haar vriend bij ons. Gisteravond een tekenfilm gekeken. Ze willen in de meivakantie mogelijk een weekend weg en hebben Duinrell in gedachten. Maar eens kijken of daar korting voor te regelen is.

Ik pas wat materiaal aan voor mijn werk en verken de nieuwe portfolio van mijn werkgever. Even weer 'in the swing of things' komen. Heerlijk buiten in de tuin, vol in de zon. Later op de dag zie ik dat ik verbrand ben. Tja, dat was ik even vergeten.

Tussendoor waardeer ik het beltegoed van de jonge moeder maar weer op. Met zijn mobiel afgesloten door wanbetaling is er geen werkende telefoon in huis. Gelukkig heeft Telfort nu de beltegoed verdubbelingsactie, waardoor ze even wat langer kan doen met haar saldo.

De avond besteden we aan een serie. Al tijden probeer ik series te volgen die we samen kunnen kijken. Dit is er zo één. Kan me wel voorstellen dat het straks na vijf seizoenen ook wel weer genoeg is. We zijn al in seizoen vier aangekomen, dus we komen er wel.

zaterdag 17 april

We slapen lang, heel lang. Alsof we de wereld moeten verwerken. En dat is ook zo.

De jongedame is naar haar eigen huis. Ze hebben nog een klein beetje geld en een hoop goeie plannen. Ik ben benieuwd wat er van terecht gaat komen. Als ze haar ogen open heeft kan zij degene zijn die het spul weer op de rails krijgt.

Als het goed is delen ze op hun nieuwe adres een verbinding. Dan kunnen ze nog wat contact houden met de rest van de wereld. Nu alleen de mobiel nog aanslingeren en hun contact is hersteld.

De babybox wordt onwenning ingeklapt. De spullen van Krista zijn weg. Mijn meisje is niet meer aanwezig. Haar tekenspullen liggen onaangeraakt op tafel.

We wensen ze veel succes.

Dag 5

De kleine is sterk. Sinds afgelopen dinsdag kijkt ze met interesse de wereld in. Stoer en krachtig kijkt ze minuten lang rond.

De keuze is gemaakt.

Meneer gaat extra werken. Mevrouw gaan de helft van haar werk (de middag) doen. Zijn moeder zal oppassen als zij beiden werken.

Mijn dochter heeft haar spullen gepakt en is op pad gegaan.

Dag 4

Fiks vroeg ga ik met hond en laptop naar het restaurant. Iedereen slaapt nog diep en ik ben lui. Daar is bezorgkoffie en internet. Ik moet de chip van de NS nog aanmelden/activeren of wat dan ook. De verbinding is echt niet vooruit te slaan. Het duurt ontzettend lang voordat de site van de NS ook maar in beeld komt.

Ik vul het formulier in en lees dat ik een mailtje ga ontvangen. Later op de avond trek ik met vriendje, hond en laptop naar de koffie om te zien dat ik nog steeds geen mail heb. Ik vrees het ergste voor de reis morgen. Ik laat me verrassen.

In de middag gaan we op bezoek bij mijn moeder. Ze vind het steeds lastiger om het verband te zien.

We hebben afgesproken in de loop van de dag langs te komen. Ik heb tegen haar gezegd dat ze gewoon haar afspraak bij de kapper kan houden. Dat ik haar wel vind mocht ze beneden zitten, in de gemeenschappelijke huiskamer of buiten op het terras.

Als ik haar vind zit ze in haar kamer. Ramen en deuren dicht dus heel benauwd weer. Ik neem een verse hap voor ik naar binnen ga. Als eerste zetten we de balkondeur op een ruime kier.

We kijken de foto’s, tonen de baby, geven de kaart. Later deze week stuur ik nog wel een fotoboekje op zodat ze kan showen.

We wandelen door haar post en kijken naar wat ze in de tussenliggende tijd heeft verzameld. Met veel passen en meten komt alles weer op z’n plek.

In de buurt zit een uitmuntende toko. Spotgoedkoop en alles met liefde gemaakt. We halen drie verschillende bakken waarbij ik aangeef dat er één mild mag zijn en de andere twee zoet en absoluut niet pittig/mild of anders warm.

Thuisgekomen springt er spontaan overal water uit mijn vriendje. Zweet parelt over zijn voorhoofd. Na een minuutje in zijn mond veroorzaakt het eten ook daar brand. Dapper eet hij door maar halverwege de bak moet hij echt de handdoek in de ring gooien. Jammer. Je vraagt je af wat het was geworden als we gevraagd hadden om heet eten.

Ook de open-je-ogen sessies met mijn dochter zijn heftig. Ik wil haar niet kwetsen maar ze moet zien wat wij zien. Ze hoeft het er niet mee eens te zijn, maar ik wil wel dat ze onze waarheid ziet. Als ze dan nog besluit om erin te stappen, dan doet ze dat in ieder geval met een open blik. Nu lijkt het of alles dat hij zegt waarheid is en daar ben ik het niet mee eens. 

Hij heeft negen uur tussen zijn ochtend en avond klus.  Al 15 dagen heeft hij de sleutel. Zijn oude huis is nog niet leeg of schoon. Zijn nieuwe huis is  nog lang niet af. Zowel in hun slaapkamer (koningsblauw) als in die van Krista (babyroze) mist een enkele baan. Als we de hoeveelheid rollen hadden genomen die hij zelf had bedacht dan hadden ze per kamer nog een rol minder gehad.

Meneer moet zich morgen maar melden. Even met de billen bloot. Hoe denkt hij voor mijn dochter te gaan zorgen. Als hij nu al niks alleen kan, hoe moet dat dan straks als ze weer moet gaan werken om zijn schulden te betalen. Een diepe zucht verder en afwachten wat het gaat worden.

We hadden veel meer plannen dan we uiteindelijk hebben gedaan. Eén keer over het strand met de hond is het geworden. De beide oma’s zijn bediend en mijn vriendje heeft een nieuwe start gemaakt met zijn moeder. De week is voorbij en we gaan straks weer over tot de orde van de dag.

Nog een laatste blok in de open haard. Nog een laatste bad (welke olie zal ik nu nemen).

Dag 3

De dag begint vroeg, te vroeg. Met een lijf vol spanning zit mijn vriendje op de bank en telt de tijd.

Hij heeft gezegd dat hij rond twee uur daar zal zijn en dat duurt nog lang. Na veel twijfelen stuurt hij toch maar het bericht dat het wel eens twaalf uur kan worden. Ik breng hem samen met de hond een eind op weg.

Onderweg wordt duidelijk dat hij zich opvreet van spanning. Heel stil lopen we op weg naar de tram. Als we langs de dierenwinkel komen haal ik nog even hondenbrokken op. Buiten staat hij gelaten bij de hond te wachten.

Rond twee uur belt hij. Hij is onderweg terug. Ik vraag hem hoe het gaat, maar krijg een ‘daar kan ik het nu niet over hebben’. Hij klinkt in ieder geval niet vrolijk of blij of zelfs maar opgelucht. Ik bereid me voor op het ergste.

Samen met de hond en mijn dochter met de kleine wandel ik het strand af en ga op weg naar huis. Klaar om mijn vriendje op te vegen.

Veel later komt hij aan. Het lijkt meegevallen. Hij heeft zich goed geweerd. Iedere poging om te laten zien hoeveel zeer zij heeft gehad heeft hij kunnen ombuigen. Gewoon door heel volwassen aan te geven dat daar waar strijd is er vaak twee zijn die fouten maken. Het kan toch niet zo zijn dat alleen wij fouten hebben gemaakt en zij niet. Laten we niet ingaan op details, maar er is nogal wat gebeurt.

Hij ziet zijn moeder nu rap achteruit gaan. Dat wat bij mijn moeder al heel gewoon is (regelmatig het draadje kwijt in een gesprek) ziet hij nu ook bij zijn moeder. Hij wil het contact houden, voor het laatste deel van haar leven. Hij wil er zo nu en dan heen, soms eens bellen. Gewoon heel rustigjes contact.

Het is goed te zien dat dit zo is gegaan. Het is goed voor de groei van mijn vriendje. Dit is hem gegund.

Dag 2

De box voor Krista is nageleverd. Met excuses etc. van de materiaalman. Er had een babypakket genoteerd moeten zijn maar er stond een kinderpakket. Dat verklaart ook het stoeltje dat we kregen voor een baby van nu vier weken.

Het internet gaat het niet doen. De helpdesk heeft gebeld en de mast waarop wij verbinden is stuk. Reparatie staat ingeroosterd voor 20 april en daar heb ik dus niks aan. Het geld kan ik proberen terug te krijgen via de klantenservice. De supportdesk kan niks voor me doen.

Mijn dochter gaat naar haar oma. Baby showen. Oma had al aangegeven dat ze het druk heeft, toch heeft mijn dochter de afspraak gemaakt. De dochter van mijn zwager heeft op dinsdag haar oma-dag en daar past een kleinkind prima bij.

We zijn benieuwd. Het is al weer lang geleden dat we het contact verbraken. Vijf jaar zo ongeveer. Het is altijd de broer van mijn vriendje voor en na. Hij doet alles goed, is geslaagd, heeft een koopwoning. Mijn vriendje is niks, was huisvader, woont in een huis dat ik huur. Al twee keer eerder hebben we het contact verbroken omdat we zat waren van dat niveauverschil. En twee keer eerder hebben we gedacht dat het contact weer goed kon worden als we overnieuw beginnen. We staan aan de vooravond van poging drie. Mijn vriendje gaat woensdag.

Mijn dochter heeft een hele onwennige dag. In een stad die haar toch niet volledig bekend is moet ze naar een plek waar ze nog nooit is geweest. Na het laatste contact is oma verhuisd en daar is nog niemand van ons ooit geweest. Ook zit de kleine voor het eerst in de buikdrager voor een langere reis.

Later op de dag haal ik haar weer op bij de bus. Het contact was onwennig en oma zat vol verhalen over vroeger. Hoe slecht wij wel niet waren en hoeveel pijn we haar hebben gedaan. Dat belooft niks voor morgen. Hoe goed ze wel niet voor ons zijn geweest en wat ze allemaal voor ons hebben gedaan. Ik wil het niet weten. Ik hoop dat ze morgen voor haar zoon wat meer liefde heeft dan ze vandaag laat zien. Dit zijn geen dingen waarmee je een nieuwe moeder lastig valt. Het is buiten haar om gegaan en het dient geen doel om dit zo te doen. Maar als ik eerlijk ben, is dit wel wat ik van die familie gewend ben inmiddels.

Ik heb ze ooit een grafrede zien houden op de crematie van hun eigen moeder. De kinderen hadden zich verenigd. Twee van de kinderen hadden voor hun moeder gezorgd. De rest stond langs de kant, had er geen tijd, energie of ruimte voor. Maar op het eind werden ze voor Eva Braun en Hitler uitgemaakt. Op een crematie. Een afscheid dat zo vreselijk onwaardig werd gemaakt hierdoor. Het is maar goed dat ze werd gecremeerd, anders had ze zich in haar graf omgedraaid.

Die familie heb ik hele vage dingen zien doen. Maar uiteindelijk zijn wij de bad-guys. Wij hebben zo veel misdaan,.. dat wil je niet weten. En ik wil het ook niet meer weten. Niets dat zij kunnen doen kan het nog goed maken voor mij. Ik zou het leuk vinden voor mijn vriendje als zijn contact met haar wordt wat hij ervan wil. Anders kan ik hem morgen opvegen, al ben ik bang dat hij dan voorbij stuk is. Ik weet niet of hij kan herstellen van nog een afwijzing.

Dag 1

We vertrekken om 10.15 uur. De trein van 11.46 uur moet haalbaar zijn. De hond moet waarschijnlijk onderweg nog allerlei dingen doen, dus we nemen de tijd.

Voor het eerst met de trein met de baby. Toch weer een hele onderneming. Heeft ze net gegeten, is de luier gedaan, hebben we alles. De bus gaat goed en we komen ruim op tijd op het station aan. Nog even een kaartje voor de hond kopen. De lentetoer heb ik online gekocht, scheelt weer vijf euro.

Zelf heb ik een voordeelurenkaart. Daar zit een chipknip op. Reizen op saldo kost beduidend minder dan een los kaartje. Ik zorg voor saldo. De pagina herkent mijn kaart en weet meteen wie ik ben. Ook geld opwaarderen gaat in een oogwenk. Niets houdt me nog tegen…

Tot ik voorbij de check-in van de NS ga met mijn kaart. Kaart niet herkend. Hoezo niet? Net wist je nog precies wie ik was. Dus ik ga naar de informatiedames. Er staat 40 euro saldo op, waarom kan ik niet inchecken? De dame vraagt me met een stalen gezicht of ik op NS.nl al heb aangevraagd met saldo te mogen reizen.

“Hoe bedoelt u”,  vraag ik nog netjes. “Toen ik net opwaardeerde, kende hij me al, wist wie ik was. Wist dat ik een voordeelurenkaart heb en dus met korting kan reizen.” Blijkbaar moet je eerst naar de website en kun je daar aangeven dat je echt met die kaart op saldo wilt reizen, zelfs als je saldo hebt. Natuurlijk kan dat niet per direct geregeld worden, daar kunnen uren overheen gaan. Dus ik geef aan ook een anonieme kaart te hebben met 50 euro saldo. Maar volgens de dame kan ik die niet even snel van 2e naar 1e klasse omzetten. Dus zou ik apart van de anderen moeten reizen. Excuseer mij als ik dom lijk.

Met 80 euro niet in te zetten saldo voor ns-reizen haal ik dus een ouderwets kaartje voor 30 euro. Niet over nadenken, de rest van het bedrag komt wel op met reizen.

Na vijf uur (bus, trein, bus, lopen) komen we aan op het park. Ik had al van te voren gebeld en gevraagd of ik met de kaart die ik heb ontvangen direct ook toegang tot mijn omgeboekte bungalow heb. Volgens de dame bij de receptie is dat ook zo. En dus lopen we direct naar de bungalow om er daar achter te komen dat we er niet in kunnen. Ik bel nog eens met de dame die er nu achter komt dat we van een chalet omgeboekt hebben naar een bungalow (zei ik vanmorgen toch?) en dat we een nieuwe kaart moeten komen halen bij de receptie. Geërgerd loop ik naar de receptie.

“Niet te veel over nadenken” spreek ik mezelf toe. “Het is handig, nu kun je direct een kaart voor internet toegang halen”. Mijn dochter belt om te zeggen dat ze zo door de ramen geen babypakket ziet (box en bed). Ik vraag daar nog even naar.

Het bedje moet er staan maar de box is er nog niet. En er is niemand om hem nu te brengen, dus of ik hem nu even mee wil nemen! Not dus! Ik betaal ervoor. Dan wil ik niet moeten slepen. Dus kom maar gewoon brengen!

In het huisje aangekomen denk ik meteen even internet te regelen. Kan mijn dochter even met haar vriendjes op msn. Maar ik krijg de verbinding niet aan de loop. Zo moeilijk is het niet, vaker gedaan. Ik open een verbinding op de mast van het park en open een browservenster. Dan kom ik op een inlogpagina en daar toets ik dan de codes in. Dan is er een (minimale maar toch) verbinding. De helpdesk is al gesloten, maar ik kan een voicemail inspreken, dan bellen ze terug..

Ondertussen belt mijn moeder. Ik had haar verteld dat we deze week in de stad zouden zijn. Dat we langs gingen komen met de baby. Dat ik haar nog zou laten weten wanneer. Maar dat we vanaf maandag in de stad zouden zijn. Zij heeft onthouden dat ik maandag zou komen en vraagt me met een wat beschuldigende toon waar ik blijf. Ze heeft namelijk afspraken verzet om ruimte voor mij te maken. Nou, het spijt me denk ik (niet) maar ik was duidelijk genoeg. Nu meteen aangegeven dat ze donderdag aan de beurt is. Ze hoeft niks te veranderen, ik vind haar wel.

Ik heb ook een fiets nodig om even verderop in het dorp bij een beter betaalbare winkel boodschappen te doen. De fietshuurkosten zijn er direct al uit. Als ik bij de bungalow kom om te checken wat we vanavond gaan eten, zie ik dat de fiets helemaal niet op slot kan. Zucht,…  nog maar eens langs de receptie.

Later, na boodschappen te hebben gedaan en veel te hebben verzucht, zitten we te kijken naar een lege open haard. Bij Albert Heijn waren we de blokken vergeten en het kampwinkeltje is al dicht. Morgen maar halen dan. Vandaag is het genoeg geweest.

Bad man

Het plaatje is gemaakt. Een deel van de financiën bij de vriend van mijn dochter is bekend. Schokkend. Zij weet van niks, of in ieder geval niet als totaal beeld. Ik schets haar het beeld van de man die haar verjaardagscadeau van ons verkocht. De man die haar cadeau aan hem wilde verkopen, omdat hij geen geld meer had (maar wel de beschikking over ons huishouden waar een vriezer vol stond).

De man die haar te ontvangen spaargeld wilde uitgeven aan zijn rijlessen en rijbewijs. Maar daar steken we een stok voor. Zij mag het besteden, voor zichzelf of haar kind. Hij mag vruchtgebruik van de spullen en meer niet.

Ik schets haar het beeld van de man die gadgets koopt, spelletjes, wiet. En daarna weet te melden dat er geen geld meer voor de kleine is. En kom niet aan met ‘dat doet hij niet’, want dat doet hij nu al. Ze heeft geen cent om uit te geven. De geboortekaartjes moeten nog verstuurd worden omdat er geen postzegels waren voor de 5 kaartjes die zij nog moest versturen. Die op de 8e dag na thuiskomst geen luiers meer kon kopen (of eten of wat dan ook).

Afgelopen zaterdag (mijn vriendje was jarig) heeft hij zich niet laten zien. Zondag is ze naar hem toegegaan om haar koffer te halen en wat spullen voor zichzelf en de kleine. Maandag ging ze op reis om een midweek weg te gaan. Hij is niet geweest, heeft ze niet uitgezwaaid of wat dan ook.

En daar wil ze haar leven mee delen. Haar kind mee delen.

De kleine wordt sterker. Ze tilt haar hoofd hoog in de lucht sinds afgelopen donderdag. Niet voor heel even maar voor heel lang. Wel een minuut of 5 kijkt ze verbaasd rond. Pas dan legt ze zachtjes haar hoofd neer.

Hij praat haar weer naar school gaan uit het hoofd onder het mom van ‘samen opvoeden’. Maar waar is hij dan? Het huis is nog steeds niet af. En geld is er niet voor de komende drie weken. Dat is al op.

Ondertussen is hij de spullen van de kleine al aan het weggeven voordat ze er ook maar uitgegroeid is. Een nichtje van hem is 4 maanden zwanger. Hij heeft gezegd dat ze de spullen van Krista kan krijgen. Maar de spullen die wij hebben gegeven wil ik hier terug. Voor een volgend kleinkind. Hij geeft maar weg wat hij zelf heeft gekocht.

Met alle sores die er is over geld is hij niet de man om een extra klus te zoeken. Niet de man om op zoek te gaan naar extra werk (kan toch niet, het huis moet behangen met duur behang). Er moeten nog spullen verhuisd worden maar dat kon niet meer afgelopen weekend. De benzine was op.

Ik geef het op, tegen zoveel domheid en arrogantie kan ik niet op.

ai ai ai

De vaste lasten zouden betaald zijn zei meneer. Maar dat is niet zo blijkt nu. De nieuwe huur is nog niet betaald. En leefgeld is er ook niet meer voldoende voor de komende 3.5 week. En er blijken schulden te zijn die voldaan moeten worden.

Vandaag is mijn dochter jarig en samen hadden we in de planning om een bankstel en een bed te bestellen. Dat heb ik maar even op hold gezet.

Eerst wil ik een hard gesprek met meneer. Wat is het maand overzicht vaste lasten en inkomsten. Hoe gaat hij het loon aanvullen nu zij besloten heeft in september naar school te gaan. Wanneer verwacht hij een keer een gesprek met zijn werkgever te hebben over mogelijk extra werk. Hij schuift alles naar voren en doet niks (al had hij afgelopen week zo te zien wel geld om te blowen).

Baby and a house

Krista en moeders zijn terug op honk. Er is weer een baby in tha house. Zò voelde de regelweken, was ook zo..

Samen met vader hebben we het zeil gekozen en gekocht. De eerste 520 euro zijn uitgegeven. Nu nog een bed, verf en behang en het feest kan beginnen. De vader moet leren om hulp te aanvaarden. Het geld komt eigenlijk van mijn dochter, later dit jaar komt het pas beschikbaar. We schieten nu voor en verrekenen later. Dus hij accepteert niks van mij maar van zijn partner. Volgens mij ziet hij dat nu pas. Paasmaandag moeten we dan maar verf en behang gaan halen, dan kunnen hij en zijn vader aan het werk.

Onze hond vind dat kleintje helemaal bijzonder. We hebben gisteren een box opgehaald en in haar wakkere momenten ligt ze daar in. Quira ligt dan met haar neus tussen de spijlen en kijkt verwonderd naar de kleine.

la la la

En vrolijk stuiteren we verder.

Het weekend hebben we de geboortekaartjes maar besteld, anders is het kleintje al zo groot als die kaart eenmaal weg gaat. Verder hebben we samen gegourmet omdat het weekend kindloos was. En dat was bijzonder. Filmpje gekeken, beetje hangen op de bank en zo.

De afgelopen week kreeg mijn moederdochter dan eindelijk een eigen huisje. Er moet nog van alles, maar er is in ieder geval zicht op een beter wonen. Totaal geen inrichting aanwezig, dus uit haar spaargeld moet dat dan maar betaald worden. Ik ben ervoor dat ze hun vakantiegeld in mei gebruiken om nuttige dingen te doen (bed kopen, box, bankstel, de pil), maar ik voorzie een ander beeld.

Het geld is op dinsdag al op (eigenlijk al eerder, maar dinsdag biechten ze het op omdat de luiers nagenoeg op zijn). We gooien nog een hand luiers die kant op.

Woensdag wordt de vader van mijn collega met spoed opgenomen. Ik neem haar training over en hoop het beste voor haar en haar pa. Een dagtraining, weg bioritme (al vraag ik me af waar mijn ritme zit tegenwoordig).

Heel lief beginnen collega’s te wijzen op de hoeveelheid werk die ik doe, of op de tijd die ik er in steek. Maar het ontspant ook wel weer. Iets beginnen dat je ook af kunt maken. Nog een dagje en dan hebben we een lang weekend. Heel lang.