We slapen lang, heel lang. Alsof we de wereld moeten verwerken. En dat is ook zo.
De jongedame is naar haar eigen huis. Ze hebben nog een klein beetje geld en een hoop goeie plannen. Ik ben benieuwd wat er van terecht gaat komen. Als ze haar ogen open heeft kan zij degene zijn die het spul weer op de rails krijgt.
Als het goed is delen ze op hun nieuwe adres een verbinding. Dan kunnen ze nog wat contact houden met de rest van de wereld. Nu alleen de mobiel nog aanslingeren en hun contact is hersteld.
De babybox wordt onwenning ingeklapt. De spullen van Krista zijn weg. Mijn meisje is niet meer aanwezig. Haar tekenspullen liggen onaangeraakt op tafel.
We wensen ze veel succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten