with love from

Om de collega’s op werk op de hoogte te brengen van mijn situatie bel ik op. Een collega neemt de telefoon aan: de bazen zijn op een heidag.

Ik vertel hem hoe het is om vervolgens even stil te mogen zijn. Hij ligt in een deuk. Uit eigen ervaring herkent hij wat ik meemaak en vermaakt zich kostelijk. Hij weet hoe slecht ik er tegen kan om niet in controle te zijn. En dit ligt ver buiten mijn invloedsfeer.

Van de huisarts kreeg ik een leuke medicijnencocktail en het dringende advies om dit uit te zieken. Astmatische bronchitis aanval met taai slijm opbouw en mogelijk een verdwaalde virusinfectie. Die bug was niet helemaal zeker omdat het gepiep en gekraak van luchtwegen maar vooral longen te overheersend aanwezig was.

Met slijmlosmakend spul probeer ik het vastzittende slijm dat het ademhalen lastig maakt los te weken. Als het dan los in mijn luchtwegen rondwaait barst de hoestbui weer los. Dat klinkt als een zeehondje met brokhoest, echt heel naar. De ademhaling rochelt door dat al spul en de koorts breekt vaak aan alle kanten los.

In de nacht is het nog wat vervelende. Overdags zit je nog rechtop en dan helpt de zwaartekracht. Maar in de nacht zakt alle ellende naar één zijde. Ik ben nogal een wentelteefje dus regelmatig zakt de zee van rommel van de ene zij naar de andere. Dat gaat gepaard met een meelijwekkende hoestbui. Een volwassen zeerob zou op de vlucht gaan voor het geluid.

Het is wel fijn voor de lijn. Tussen de benauwdheid door eten duurt een flinke tijd. Een bakje muesli is dan een uitkomst. Dat is na een uur of anderhalf nog net zo laf als toen je ermee begon. En verder smaakt alles precies hetzelfde. Dus smaakt niet veel en met mijn vormen is dat niet geheel onwenselijk. Als er zo plaatselijk wat verdwijnt is dat helemaal geen ramp.

Voor het eerst in ruim vier jaar bij deze baas laat ik verstek gaan. Als ik het nu niet uitziek heb je kans dat ik er spijt van krijg. Het is even niet anders. Zodra het gepiep, gekraak en geblaf weer wat weg is ben ik weer van de partij.