Mijn oudste dochter heeft een vriendin die slecht in haar vel zit. Erg slecht. Ze is daarvoor in behandeling en heeft ook anti-depressiva voorgeschreven gekregen. Naast een behandelplan vaak een juiste aanpak.
Al eerder heeft deze dame (laten we haar A noemen) getracht een overdosis te nemen, toen in combinatie met alcohol. Mensen om A heen worden daardoor geraakt en niet iedereen kan dat bij herhaling aan. Er zijn dus ook mensen die daardoor het contact verbreken. Het is geen pretje om geconfronteerd te worden met iemand die probeert actief een eind aan haar leven te maken.
Mijn dochter vangt haar op en samen met haar vriend besluit ze dat A bij haar blijft slapen. Dan is de vriendin niet alleen met haar verdriet. Als mijn dochter nogal wat gestommel hoort is ze toch verontrust. A komt dan naar haar toe met de melding dat ze iets doms heeft gedaan. En ja hoor, weer een hand pillen genomen.
De pillen uitspugen is blijkbaar niet mogelijk. Op een bepaald moment verslechtert haar gedrag en begint ze zichzelf te verwonden. Mijn dochter belt de doktersnachtdienst. Zoals je weet krijg je dan een assistente aan de lijn een assessment doet op de aard van de zaak. Dan besluit ze dat de arts contact moet opnemen en geeft mijn dochter aan dat ze wordt gebeld. Tijd gaat voorbij.
Waarschijnlijk belt de arts haar terug. Onbekend nummer. De paniek bij mijn dochter wordt groter. De situatie is verder verslechtert. Om A ervan te weerhouden zich te verwonden is de vriend van mijn dochter haar in bedwang aan het houden door haar vast te houden. Als dat onmogelijk te handhaven wordt pint hij haar vast op de grond en gaat er gewoon bovenop zitten en houdt haar handen vast. Ze kan zich nu niet verwonden. Vriendje lief voelt zich hier toch flink ongemakkelijk bij want tijdens het loswurmen gebeurt er van alles met de dame en haar kleding. De onbekende beller geeft aan dat er zeker een wagen zal komen.
Tijd gaat voorbij en er gebeurt niets. A wordt verward en reageert niet meer op wat er tegen haar wordt gezegd. Ze zegt wel van alles maar het verband met wat er wordt gezegd is weg.
Mijn dochter belt 112 voor de ambulance. Er zou immers een wagen komen. Door de paniek klinkt mijn dochter ook niet meer heel helder en ze krijgt een reactie als ‘waarom bel je ons als er een auto onderweg is’.
En in paniek belt ze mij. Met haar aan het ene oor bel ik via het andere oor de doktersnachtdienst om te achterhalen wat de situatie is. De dame probeert me kwijt te raken want ze heeft een spoedje aan de lijn. Maar zo makkelijk kom je niet van mij af. Ik weet dat ze niet alleen zit (ik hoor haar collega) en volhard in mijn verzoek om informatie. Wie heeft gebeld en wat gaat er gebeuren omdat er op dit moment niks lijkt te gebeuren. En het is mijn dochter die in paniek is..
Met vereende krachten achterhaal ik dat de nachtarts mijn dochter heeft gebeld maar met een ander levensbedreigende situatie bezig is. En hij heeft maar 2 armen en 2 benen. Besloten wordt dan toch maar om een ambulance te sturen. Aanrijdtijd is 15 minuten.
Ik zet mijn dochter aan het werk. ‘Doorzoek de tas voor pasjes en informatie. Zorg dat je de pillen die ze genomen heeft bij de hand hebt.’ Door haar bezig te houden breng ik voor haar wat rust is en haal haar van emotie (paniek aanval) terug naar ratio. De volle aanrijdtijd blijf ik met mijn dochter in gesprek en praat haar rustig.
Tegen de tijd dat de ambulance daar is is mijn dochter weer wat rustiger en kan ze zich weer redden. Later meldt ze dat ook de nachtarts is gekomen. Die heeft besloten dat het somatisch is en laat A weghalen door Accare nachtopvang.
Na een raar half uur besluiten we dat ik weer terug naar bed ga. Morgen belt mijn dochter me als ze weer wakker is. Hopelijk weet ze toch een beetje nachtrust te krijgen. En ik probeer het ook nog even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten