Back to the future

Ooit solliciteerde ik voor een functie waarvan ik dacht dat hij me op het lijf geschreven was.  Ik ging door de assessments en de gesprekken heen en dacht dat het alleen nog wachten was op een vrije plaats. Dan, plotseling, komt er een uitspraak. “Je bent heel goed in wat je doet”. Maar de functie ging aan mijn neus voorbij. Volledig in verwarring bleef ik achter. Er zitten slecht functionerende mensen op de plek van bestemming, hoe slecht moest ik dan wel niet zijn om er niet te mogen zitten?!? Gepijnigd weigerde ik na te gaan wat dan de reden was. Uiteindelijk kreeg ik de functie dus niet omdat ik goed ben in wat ik doe.

Op de plek van bestemming gebeurt lange tijd niks spannends. Collega’s die ik het enorm gun komen er via een stage in terecht. Zelf zit ik op een plek die nog lang niet verveeld, maar helaas wel eindig is. Langzaam komt die zomerstop dichter en dichter bij. En dan is hij er plots weer. De vacature van toen. Ik bent nog steeds heel goed in wat ik doet, en … nog steeds onzeker over wat nu toen toch de reden is geweest om de functie niet te krijgen.

Natuurlijk, ik ken mijn zwakheden. Ik kan zowel vanuit de vloer als vanuit management denken (en ook tegelijkertijd). Mijn planning om die twee gedachten te uiten is niet altijd de meest optimale, maar hij is altijd oprecht. Ik ben niet echt een volger, maar wel een teamspeler. En ik sta voor en achter het team waartoe ik vind dat ik behoor. En er wordt gezegd dat ik nogal autoritair overkom. Het zal.
Maar de pijn van toen blijft. Ik voelde me uitgekotst en dat is niet prettig. En niet prettige dingen voel ik liever niet vaker. Dus ik reageer niet op de vacature.

Dan plotseling hoor ik wie zijn uitgenodigd voor een gesprek. En een aantal daarvan verbaast me. Nooit aan die persoon gedacht voor die plek. Je kent dat vast wel. Mensen reageren op de gekste functies, totaal tegen hun natuur in. En dan begint het toch te kriebelen. Had ik maar…

Wat zou er gebeurt zijn als… We zijn een paar jaar verder. De managementlaag van toen is geëvolueerd. Wie weet.. Maar dan lees je de tekst nog eens door. De sluitingsdatum is voorbij. Een manager die je kent had ooit gezegd eens een balletje op te gooien, maar dat zal wel een loze belofte zijn geweest. In ieder geval heeft het niet tot iets geleidt.
Zou er nog ruimte zijn? Ze zoeken meerdere nieuwe collega’s. Loop je opnieuw tegen een muurtje op? Misschien juist wel handig, kun je nu eens vragen hoe het muurtje er uit ziet.

De weg naar de toekomst gaat via het verleden. De kans is voorbij. Het muurtje bestaat, alleen de samenstelling is me onduidelijk. Wat maakt mij ongeschikter dan de mensen die er nu zitten. Die informatie is verdwenen. Uithuilen en opnieuw beginnen. En duimen dat de kandidaten die ik ongeschikt acht ook ongeschikt gevonden worden. Anders moet ik toch eens aan de bril.

Bijgeloof

In meer of mindere mate zijn we het allemaal; bijgelovig. Een ladder, een zwarte kat, gevallen zout, zomaar een paar voorbeelden van veelvuldig voorkomend bijgeloof.   Onder een ladder doorlopen. Daar kunnen we zelf nog wel iets bij bedenken. Als de persoon op de ladder iets uit de handen laat vallen, dan ben je mooi zuur. 
Maar er is meer.  Konijnenpootjes, hout afkloppen, met glazen klinken, kaarsjes in één keer uitblazen, met je rechterbeen uit bed stappen, hoefijzers, klavertjes vier, en ga zo nog maar een tijdje door.

Feng Shui (spreek uit als: feng sjoewie / [ˌfʌŋˈʃweɪ]) is het andere geloof. Het geloof van de energie. Door een bepaalde inrichting in je woning kun je de energie positief laten stromen. Een openstaande toiletdeksel kan de positieve energie wegspoelen en laat op die manier voornamelijk geld uit het huishouden verdwijnen. Een specifieke indeling van je slaapkamer kan er voor zorgen dat je beter uitgerust ontwaakt.

Dan is er nog het geloven in vervloekingen. Een voorwerp dat in zijn essentie vervloekt is door de maker. Denk maar aan een Kris. 40 dagen wordt er gevast als een Kris is voorzien van een wens. Er wordt gezegd dat de Kris altijd zijn weg zoekt naar de rechtmatige eigenaar of diens erfgenamen. Een verwenste Kris kun je niet verkopen of weggooien; daarmee los je het probleem ook niet op. Weggeven mag, vermits de ontvanger hem ook graag wil hebben. Pas dan is het mogelijk om het huis te zuiveren van eventuele restanten van de verwensing. Nou is zo’n drager makkelijker te verkrijgen dan te vergeven.

Zo heb ik nog wel een beeld met kris staan die ik graag een liefhebbende (andere) eigenaar toe wens. Maar zie die maar eens te vinden.

Update:
Ruud&Lillian zijn de nieuwe eigenaars geworden. Zonder wederdienst is de Hanuman van eigenaar gewisseld. Moge zij er meer geluk mee hebben dan ik meen te hebben gehad.

Nu nog ramen en deuren dicht en witte salie door het huis, dan kunnen we verder.

Rien va plus

Het balletje draait raar. Je wilt de goktafel het liefst jouw kant op helpen en leunt wat tegen de tafel aan. Het lijkt niet te helpen, integendeel zelfs. Het balletje hikt en lijkt net een andere kant op te gaan vallen dan de kant die  jij graag wilt.  Eindeloos draait het balletje. Waanzinnig van verlangen ben je naar de uitkomst. Dan zie je het plotseling; jouw keuze lijkt het toch te worden. Alle tekenen wijzen erop. En het vakje zelf lijkt het te bevestigen. Vreugde omdat het balletje toch goed terecht komt.

Gokken blijft een rare bezigheid. Het kan online en kan ook leuk zijn. Maar het kan je ook volslagen gek maken. In het dagelijks leven doen we het toch meermalen per week, soms zelf meerdere keren per dag.

Examens bijvoorbeeld. Echt een apart soort gokken. Je start met 10 mensen en schat in hoeveel van die 10 over de streep gaan komen. Iemand anders doet hetzelfde met 10 anderen. Die 10 anderen levert maar 1 persoon op die in één keer over de streep komt. Dat moet in jouw geval toch beter kunnen. Dus gok je op minstens 2 in één keer. En het dubbeltje valt verkeerd. Niet eens één red het. Tragisch! Maar in een tweede poging wordt het beter. 6 uit 10, al moeten we eerlijk bekennen dat het 6 anderen zijn dan we hadden bedacht. Mensen waarvan je een hoge verwachting hebt, juist die redden het niet. En diegene die je het helemaal niet ziet doen, die doet het heel goed.

Als we zo slecht gokken, komt dat dan omdat we onszelf zo slecht kennen? Als je zo om je heen kijkt, zie je vast wel iemand die in het plaatje past. Zo iemand is intensief in therapie voor van alles en lijkt ook heel serieus bezig met aan zichzelf werken. Aan alle kanten denk je te zien dat het uiteindelijk de juiste kant op zal gaan. De omgeving waar die persoon zich nu bevindt is geen optimale. Hier zal dat oude, niet wenselijke, gedrag snel weer de kop opsteken. Hier zullen anderen beschadigd uitkomen. En de veroorzaker zal het niet zien, niet vermoeden, zich niet realiseren. 

Het lijkt er soms op dat jij de enige bent die het ziet. Niemand anders heeft een idee van wat er gebeurt. Toch zal dat niet zo zijn. Diegene zal op een bepaald moment naar iemand reageren die het net als jou opvalt. Iemand die een verschil kan maken in de toekomst van de veroorzaker en zijn omgeving. Iemand waar jij helemaal geen tegengas of actie van had verwacht. Zou het dan toch allemaal goed gaan komen?