Mijn oudste dochter heeft waarschijnlijk een kamer. Een kamer elders bedoel ik dan. Niet bij ons in huis.
Ze is er aan toe om op zichzelf te staan en daar heeft ze gelijk in. Het zal alleen heel vreemd zijn om er nog één te zien vertrekken.
De mede huisgenoten moeten nog ja zeggen en de huisbaas moet het ook nog goed vinden, maar verder staat niets haar meer in de weg.
Voordat de herfstvakantie begint kan ze daar al zitten, gek idee hoor.
Voor haar hoop ik dat het allemaal gaat zoals het moet. Ik pak er nog een tissue op, alweer een dochter minder in huis.
Ik ben blij, vreselijk blij.
Er wordt één trainer aangesteld op de dienst waarbij ik werk, en ik mag dat eendje zijn. Helemaal geweldig!
Natuurlijk vind ik het voor mijn collega’s (er waren zes gegadigden voor deze taak) heel naar dat het voor hen anders uitpakt. Maar het ‘jippie’ gevoel is nog aan de overhand.
Ik vond het vanmiddag toen het werd gemeld wel lastig om mijn gevoel in bedwang te houden. Maar ik vond dat ik het niet kon maken om een gat in de lucht te springen. Inwendig heb ik zitten juichen en gillen als een puber op z’n eerste date maar uitwendig heb ik het geprobeerd te temperen. Volgens mij gaf ik licht dus ik ben bang dat het niet helemaal is gelukt.
Maar ik ben echt ongelofelijk blij (had ik dat al eens gezegd?).
