Ooit solliciteerde ik voor een functie waarvan ik dacht dat hij me op het lijf geschreven was. Ik ging door de assessments en de gesprekken heen en dacht dat het alleen nog wachten was op een vrije plaats. Dan, plotseling, komt er een uitspraak. “Je bent heel goed in wat je doet”. Maar de functie ging aan mijn neus voorbij. Volledig in verwarring bleef ik achter. Er zitten slecht functionerende mensen op de plek van bestemming, hoe slecht moest ik dan wel niet zijn om er niet te mogen zitten?!? Gepijnigd weigerde ik na te gaan wat dan de reden was. Uiteindelijk kreeg ik de functie dus niet omdat ik goed ben in wat ik doe.
Op de plek van bestemming gebeurt lange tijd niks spannends. Collega’s die ik het enorm gun komen er via een stage in terecht. Zelf zit ik op een plek die nog lang niet verveeld, maar helaas wel eindig is. Langzaam komt die zomerstop dichter en dichter bij. En dan is hij er plots weer. De vacature van toen. Ik bent nog steeds heel goed in wat ik doet, en … nog steeds onzeker over wat nu toen toch de reden is geweest om de functie niet te krijgen.
Natuurlijk, ik ken mijn zwakheden. Ik kan zowel vanuit de vloer als vanuit management denken (en ook tegelijkertijd). Mijn planning om die twee gedachten te uiten is niet altijd de meest optimale, maar hij is altijd oprecht. Ik ben niet echt een volger, maar wel een teamspeler. En ik sta voor en achter het team waartoe ik vind dat ik behoor. En er wordt gezegd dat ik nogal autoritair overkom. Het zal.
Maar de pijn van toen blijft. Ik voelde me uitgekotst en dat is niet prettig. En niet prettige dingen voel ik liever niet vaker. Dus ik reageer niet op de vacature.
Dan plotseling hoor ik wie zijn uitgenodigd voor een gesprek. En een aantal daarvan verbaast me. Nooit aan die persoon gedacht voor die plek. Je kent dat vast wel. Mensen reageren op de gekste functies, totaal tegen hun natuur in. En dan begint het toch te kriebelen. Had ik maar…
Wat zou er gebeurt zijn als… We zijn een paar jaar verder. De managementlaag van toen is geëvolueerd. Wie weet.. Maar dan lees je de tekst nog eens door. De sluitingsdatum is voorbij. Een manager die je kent had ooit gezegd eens een balletje op te gooien, maar dat zal wel een loze belofte zijn geweest. In ieder geval heeft het niet tot iets geleidt.
Zou er nog ruimte zijn? Ze zoeken meerdere nieuwe collega’s. Loop je opnieuw tegen een muurtje op? Misschien juist wel handig, kun je nu eens vragen hoe het muurtje er uit ziet.
De weg naar de toekomst gaat via het verleden. De kans is voorbij. Het muurtje bestaat, alleen de samenstelling is me onduidelijk. Wat maakt mij ongeschikter dan de mensen die er nu zitten. Die informatie is verdwenen. Uithuilen en opnieuw beginnen. En duimen dat de kandidaten die ik ongeschikt acht ook ongeschikt gevonden worden. Anders moet ik toch eens aan de bril.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten