Vrijdag
We reizen per trein naar Den Haag. Gelukkig rijdt alles op schema en komen we na een rustige reis geheel volgens plan aan op het park. In een buitentent drinken we een kop koffie in afwachting van het moment waarop de pas gaat werken. Een bak water voor de hond en we kunnen even rustig zitten. Verbaasd kijken we naar de groene, koude wereld die we hier aantreffen.
We kopen een voucher voor internettoegang en veel meer dan dat is het ook niet. Gemeten snelheid 0,02 Mbps down en 0,03 Mbps up!! We kunnen een usb-kaart ophalen waarmee het signaal versterkt kan worden. Borg is 90 euro en nooit van z’n levensdagen dat ik dat bij mij heb op een weekendje weg.
Jammer, want mijn vriendje had zondag graag Ajax gekeken. Met deze snelheid wordt dat nooit wat.
Na een fiets te hebben gehuurd ga ik boodschappen doen. Gelukkig weet ik mijn weg in deze buurt dus al snel is er van alles in huis.
Zaterdag
De dag begint met een onweersklap. Een dik pak sneeuw is in de nacht gevallen en het is hier nu net zo wit als bij ons.
We wandelen op het strand, de hond spettert in een waterplas en keft tegen een kiteboarder. Ze rent over de combinatie van zand en sneeuw. In de duinen en op het park maakt ze de mooiste sneeuwengelen. Er is een hondentoilet dat door niemand wordt gebruikt en in die ruime omheinde ruimte rent ze rond als een koningin in haar paleis.
We kijken een filmpje en nog eens een serie. We wandelen wat maar doen voornamelijk niks. Mijn jongste vermaakt zich thuis prima horen we.
Een collega belt nog even om te vragen hoe het gaat. We kletsen wat over de upz en downz en de eeuwige combinatie die nodig schijnt te zijn. Iedere keer als ik denk dat er iets leuks is is er ook wel weer iets dat minder leuk is..
Laat die avond belt mijn oudste. Tijdens een feestje waar zij en haar vriendje heen waren, combineert één van de dames antidepressiva met alcohol en gaat volslagen door het lint. Gelukkig reageert vriendje heel alert en correct door een ambulance te bellen en de ouders van het meisje te informeren. Fijn om te horen dat ze zo iemand bij zich heeft. Het is toch wel heel erg schrikken zoiets dat op meer dan één manier heel dichtbij komt.
Voor de jongedame waar het over gaat is het misschien wel het beste wat kan gebeuren. Nu ze in het ziekenhuis komt kan ze beginnen aan een weg terug onder begeleiding. Als je zo hard roept om hulp moest je het ook maar krijgen zullen we maar zeggen.
Mijn oudste vraagt zich af wat te doen. Naar het ziekenhuis voor de jongedame (zal ze dat waarderen)? Morgen pas gaan of misschien nog later? Met z’n allen of ieder voor zich? Hoe ga je als omstander (die je dan plots bent geworden) hier mee om? Maar bovenal speelt de vraag of het allemaal goed gaat komen. Ik stel haar daarin gerust en hoop er het beste van. Dit wordt voor haar een onrustige nacht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten