Soms heb je van die dagen dat de hele wereld om je heen gek lijkt te zijn geworden. Een klein bericht op de mobiel, drie korte maar hevige gesprekken en het beest is los.
Niet alle betrokkenen snappen even goed wat ze aanrichten. Niet allemaal zijn ze even geraakt door het voorval. De meest gevoelige ligt al behoorlijk overhoop en is ook in therapie om beide beentje op de grond te krijgen. De oudste zegt al zo vaak op z’n bek te zijn gegaan, dat hij zich nu zo min als mogelijk mengt in wat er gebeurt. De jongste van het spul heeft totaal niet door wat ze teweeg brengt en is na een korte periode al weer helemaal met iets anders bezig.
De meest gevoelige is midden in haar hart met de kracht van een atoombom geraakt. Zoveel doet ze voor de mensen om haar heen, niemand houdt rekening met haar. Alles schijnt te mogen en te kunnen, zolang het maar iemand anders dan zij is die het uithaalt. Volslagen alleen voelt ze zich en ik kan me dat levendig voorstellen.
Waar is dit gezin ooit zo ontspoort geraakt. Wanneer zijn we gestopt met om elkaar te geven en begonnen elkaar te kwetsen? Wanneer zal alles bedaren en de wereld weer gelukkig lijken? Met de explosieve onderdelen die nu samengevoegd zijn is het slechts wachten op een volgende boem!
Ik geef opnieuw aan dat ik het gebeuren waanzinnig vind. Dat ik het op z’n minst anders wil zien. En wie zich niet kan beheersen, die slikt het maar in en verdwijnt maar naar een hoekje ergens anders. Want ik ben er schijtzat van. En nou maar afwachten hoe lang het beter gaat…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten