Daar zit hij dan, helemaal alleen. En ik weet dat het een keuze is. Toch heb ik enorm met hem te doen.
Zijn enige aanspraak is een hond, twee tot drie dochters en een echtgenote – ik dus. Nu ben ik er nagenoeg niet dus mij kun je wegstrepen. De dochters hebben ook een eigen leven, dus ook die ziet hij steeds minder. Bovendien kiezen ze er soms voor om andere bezigheden te hebben juist omdat er zo’n depressieve wolk om hem heen kan hangen.
Ooit had hij oude vrienden. Voornamelijk in de tijd dat hij nog goud geld kon uitgeven. Toen dat veranderde waren ze nergens meer te vinden. Zelfs op zijn trouwdag bleven ze weg. En dan deed diep zeer.
Ooit had hij familie. Maar na een aantal pogingen om niet second-best te zijn werd het contact minder. En toen ook zijn zorgen om zijn dochter op een bepaald moment werden weggewuifd, verbrak hij het contact helemaal.
Ooit had hij ook nieuwe vrienden. Omdat hij toch moeilijk contact maakt was dat hem heel dierbaar. Maar ze verhuisden naar ver weg en het contact verwaterde en verviel.
Nu zit hij hier. Niemand om iets leuks mee te doen. Tja, hij kan met mij weg. Maar eigenlijk wil hij ook wel eens met een ander dan met mij praten. Maar er is geen ander. En hij maakt geen contacten dus dit is wat er zal zijn de rest van de tijd – niemand. Met mij de kroeg in is toch anders. Je kent elkaar door en door en je hebt niks nieuws te vertellen. Dat geneuzel over mijn werk zegt hem niks dus daarmee doe ik hem echt geen plezier.
Nou zou je zeggen dat hij daarmee naar een therapeut zou kunnen. Ware het niet dat mijn dochter al bijna twee jaar bij een therapeut loopt en daar geen stuiver wijzer van lijkt te worden. Bovendien wil hij zijn ziel en zaligheid niet bij een vreemde op tafel leggen.
De wereld heeft hem zeer gedaan en daarom vertrouwt hij de wereld niet meer zo. Toch lijkt me dit ook geen pretje. Hij zal een keer een keuze moeten maken. Er iets aan doen of erin berusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten