Longrevalidatie.
Een kapotte long wordt niet meer heel, nooit meer. Maar je kunt het lijf wel sterken. Eén van de bijwerkingen van COPD is dat de lijders eraan gaan afvallen. Het lichaam heeft veel energie nodig om dat beetje zuurstof dat nog geoogst kan worden ook door het lichaam te transporteren.
Bij longrevalidatie gaat het niet alleen om het trainen van lijf en leden. Ook de voeding moet goed zijn, energierijk eten om het lijf te sterken. En als het voedingsbeeld nog niet goed is, dan kan bijgevoerd worden met energierijk eten. Dat zijn van die pakjes astronautenvoer die ook na chemokuren kan worden gegeven.
De verpleegkundige brengt het opnieuw op tafel. Ik had al aangegeven dat ik eerst wil zien wat eten, geregeld en onder toezicht, doet met haar lichaam. Ze moet aansterken, terugkomen van ondervoeding en verwaarlozing. En dat lijkt nu te gebeuren.
Voor de revalidatie is een wachttijd. Dus besluiten we in de kantine van het ziekenhuis na gedegen overleg dat we haar gaan opgeven. Met de wachttijd in gedachten duurt het dan toch nog even voordat we verder gaan. Als we starten dan is het met een startonderzoek, een nulmeting. Daar kan ik dan mee heen. Daarna kan ze een revalidatietraject in dat is toegesneden op haar kansen en beperkingen. Iedere week op maandag, woensdag en vrijdag zal in de ochtend dan een training en voorlichting zijn. Twaalf weken lang. Dat moet ze echt alleen doen. De taxi brengt haar heen en terug. In week x+7 is een vervolgonderzoek. Daar kan ik dan ook nog wel heen. We geven door dat ze op de wachtlijst mag en dan sluiten we de dag af.
Wat schetst mijn verbazing als vandaag al gebeld wordt of we aanstaande maandag kunnen komen. Ho! Stop! Wat is er gebeurt met wachtlijst en 'duurt wel even'?
Maandag is me te snel, doe maar een week later.
Ik bel haar om te melden dat wat lang zou duren nu plots heel snel gaat. En bereid me voor op nog een dag ruim 8 uur reizen. Gelukkig zijn er hoorboeken en heb ik nog heel wat leeswerk in te halen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten