Vroeger was je sterk. Jij was de man in huis. Jij wist precies wat je wilde.
Als één van de eersten had je een euthanasie verklaring opgesteld. Jij wilde niet als kasplantje leven. Dan maar liever de lucht in om maar een uitspraak te pakken. Je vertelde het terloops, zo onder het toetje. Mocht het zover komen dat je geen menswaardig bestaan meer had, dan hoefde we er niet over na te denken. Stekker eruit en hupsakee.
Nu zijn we dan daar aangekomen. Stikkend van de pijn sukkelde je al een maand of 2, 3 door. Je kwam al nergens meer, maar wilde eigenwijs genoeg nog wel in de slaapkamer op de verdieping slapen. Terwijl je je in huis al niet meer kon redden. Met een stok en alles wat je als steun kon vinden sleurde je je van de voorkant van de woonkamer naar de achterkant van de woonkamer. Van een dokter wilde je in december al niet horen. Jij ging tenslotte nooit naar de huisarts.
Eén keer weet ik dat je daar niet onderuit kwam; nierstenen. Toen moest de dokter komen. Die sterke man lag te kronkelen op de grond van de pijn. Ook nu kwam je er niet meer onderuit. Morfine is wat de pijn dragelijk kon houden.
Maar inmiddels is er zoveel morfine nodig dat je niet meer aanspreekbaar bent. Het eind is in zicht.
Mijn moeder heeft het uitgesteld. Bang als ze is om voor het eerst in haar leven alleen achter te blijven. Vandaag heeft ze gebeld. ‘Het gaat niet zo goed’ zegt ze dan. Eigenlijk vraagt ze me om een beslissing te nemen. En dat gaan we dan ook maar doen. Zaterdag. Eerst nog even 2 dagen training geven. Het maakt nu toch niet meer uit.
Als hij maar op me wacht. En niet stiekem alsnog voor me uit de pijp aan Maarten geeft, de eeuwige jachtvelden opzoekt en zo. Dat hij het aan het eind toch allemaal zelf nog regelt, zonder mijn hulp.
We zullen het zien, .. zaterdag. Hopen dat we het kunnen plannen. Hopen dat het beeld van de man die hij is geworden nog wat klopt. Hopen… op wat eigenlijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten