Om 11.00 uur wordt mijn moeder met haar vriendin opgehaald. De rouwwagen met daarin de kist met mijn vader rijdt bij haar voor de deur. Daarachter de volgauto waarin zij zullen worden vervoerd. Zo heeft ze nog steun in deze moeilijke, laatste gang. Ze zal mijn vader nog een laatste maal volgen op zijn weg.
Ondertussen gaan wij met zijn zessen op pad. We hebben besloten de weg te lopen.
Ruim op tijd komen we bij het crematorium aan. De ontvangstruimtes zijn al ingericht en de baar wacht op de kist. De muziek staat al geprogrammeerd in de computer die aan de wand hangt. De uitvaartleidster zal de speech voorlezen. Het condoleanceregister ligt maagdelijk schoon te wachten op de aanwezigen. Wie zullen nog komen?
De kleine stoet arriveert op de parkeerplaats. De rouwauto verdwijnt achter het gebouw zodat de kist op de baar kan worden geplaatst. De uitvaartleidster leidt de volgauto stapvoets naar de entree. Een klein breekbaar mensje stapt uit.
Er blijken gelukkig nog wel wat mensen te zijn. Het is warm om te zien dat een aantal buren en oud collega’s van mijn vader zijn gekomen. Om mijn moeder bij te staan op deze dag.
Als vogelliefhebber stond hij bekend dus we beginnen met een toepasselijk nummer van ‘Sweet people’. Dan Ramses Shaffy met ‘Laat me’. Niet vanwege de dranklust, maar vanwege de levenshouding die erin beschreven wordt. De uitvaartleidster leest tussen de nummers door de speech voor. Bij het laatste nummer, zo voorspelbaar van Andrea Bocelli en Sarah Brightman – Time to say goodbye, worden de aanwezigen verzocht om staand afscheid te nemen. De kist verdwijnt naar achteren. De overige aanwezigen hebben het tot hier nog wel droog kunnen houden. Bij het opengaan van het gordijn en het langzaam verdwijnen van de kist begin ik toch maar wat tissues weg te geven. Overal zie ik wateroogjes om het verdriet dat ze mijn moeder zien hebben.
Aan het eind van het nummer is de kist verreden. Het gordijn sluit en ik zie de uitvaartleidster een traantje wegpikken. Je zou verwachten dat zij er minder last van moet hebben, maar niets is minder waar. Ik dacht tijdens de speech al gehoord te hebben dat haar stem brak..
In de condoleance kamer ontpopt zich een sterkere versie van mijn moeder. Ze stapt van groepje naar groepje om mensen te bedanken voor hun aanwezigheid. Ik zie zo hier en daar een roker naar buiten vluchten. Voor het gebouw tref ik een aantal rokers aan die allemaal een schuldig gezicht trekken als ze me zien aankomen. Even twijfel ik of ik een sigaret zal bietsen, maar dat gevoel is snel over.
Na een poosje besluiten we dat het mooi is geweest. De cake en koekjes komen toch niet op, dus we besluiten te vertrekken. We krijgen een nazorgmap mee. Het boeket op de kist is gefotografeerd en vanuit het boeket zijn een aantal bloemen in twee kokers gezet. Die kokers krijgt mijn moeder mee. De volgauto wordt voorgereden en mijn moeder stapt met haar vriendin in de auto. De overige aanwezigen vertrekken en wij gaan weer lopen. Een stuk stiller dan op de heenweg.
Ik loop naar haar huis, de rest gaat naar onze tijdelijke verblijfplaats. Nog even samenzijn, inschatten of ik haar alleen kan laten voor een deel van de dag. Later die dag kan ik nog wel weer langs, maar ik heb even de rust in mijn hoofd nodig. Morgen is het weer druk met afspraken, maar voor vandaag is het klaar.
Ashes to ashes, dust to dust.
Nu begint mijn moeders leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten