Op 9 maart 2009 besluit je om 20.45 uur toch te vertrekken. Je overlijden is gewenst maar toch onverwacht. Door een combinatie van het ontbreken van eigen vervoer, slechte taxi service, zeer slechte conditie van je voormalig partner en jouw eigen timing, missen we je verscheiden op een haar.
Misschien is het ook wel beter zo. De vorige persoon die ik al stikkend zag overlijden staat me nog vlijmscherp op het netvlies. Wat dat betreft is het een zegen dat we dat niet meer meemaken.
Het verpleeghuis verbreekt de wirwar van gevoelens door rationele vragen. Wilt u dat wij uw vader afleggen of moet de uitvaartondernemer dat gaan doen? Welke kleding wilt u hem in hebben? Moet hij daarna in de koeling tot morgenvroeg of komen ze hem vandaag nog halen?
De schouwarts komt een uurtje later om de dood officieel vast te stellen. Hij wil weten of we nog vragen hebben.. Ik probeer te bedenken welke vragen mijn moeder nog kan hebben. Tenslotte zal het voor haar het moeilijkst zijn. Maar in mijn onschuld kan ik geen vragen bedenken. Mijn moeder zit er wat verloren bij en lijkt nog kleiner dan ze al was. Nog breekbaarder. Nog afhankelijker.
Ik bel de verzekering en meld het overlijden. De uitvaartleidster zal binnen een kwartier terugbellen om afspraken te maken. Verbeeld ik het me of hebben alle mensen in dit werkveld een volume en tonatie die hoort bij het vak?
We spreken af dat je inderdaad in de koeling mag toch morgenochtend. Mijn moeder mag na het afleggen nog afscheid nemen, maar kan daar emotioneel gezien de ruimte niet voor vinden. We besluiten een taxi naar huis te nemen. We praten, huilen, lachen en herinneren ons het leven zoals het was toen alles nog goed was. Het lijkt je te helpen om deze gebeurtenis een plek te geven.
De uitvaartleidster komt de volgende morgen op het afgesproken moment aan huis. In de papieren chaos die ik de afgelopen paar dagen heb doorgeworsteld ben ik maar 1800 euro aan uitvaartdekking tegengekomen. We zullen al snel richting 5500 euro gaan dus ik ben blij met wat reserve op de bank.
Er komt een boel bij kijken. Een kist heb je in veel soorten. Een robuust eiken kist zal ook flink lang branden. We kunnen ook kiezen voor degelijk spaanplaat in fraaie vormgeving. Mooi grafwerk eroverheen en het lijkt al weer heel wat.
Wil je de aula gebruiken, koffie/thee met cake/koek en gebruik condoleanceruimte na afloop? Welke muziek, hoeveel auto’s. Welk protocol? Hebben we een speech, willen we die zelf doen of laten we die doen?
Welk kaartje, welk lettertype, welke tekst, welke papiersoort, welke enveloppe. Na de kist en de bloemen raken we wat in paniek. Natuurlijk stelt ze ons gerust. Het gaat prima zover.
De kaarten zullen vanmiddag voor de buslichting worden bezorgd. De enveloppen laat ze alvast achter zodat we kunnen schrijven. Ik hoop voor haar dat iedereen die we aanschrijven ook het fatsoen heeft om een kaartje terug te sturen. Dat zal het verwerkingsproces alleen maar goed doen.
We krijgen een offerte en nog een kilo ander papier. En dan verdwijnt ze weer. Voldaan na een anderhalf uur adviseren, troosten en noteren. Als in een roes gaan we de enveloppen schrijven. Naar wie stuur je een kaart? De afgelopen jaren zijn steeds meer mensen om jullie heen overleden. Wie is nog over? Daarnaast ben je de laatste anderhalf jaar blijkbaar nogal een lastpak geweest. We komen toch nog tot een redelijk aantal en leggen de enveloppen opzij.
Rond 1700 uur komt de man van de drukkerij met de kaarten. Hij biedt aan om te helpen met vullen en postzegels plakken. Ook zal hij de rouwmap ter verzending aanbieden bij TNT. ‘Hij komt er met de auto toch langs, en aangezien wij geen eigen vervoer hebben…’ Wat een pro actieve service verlening toch dezer dagen.
Met een flinke kop koffie in de hand begint het regelen. En ik weet dat ik daar nog een fikse kluif aan ga hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten