Het is zover, je bent ingeslapen. De morfine heeft de pijn verdreven,… voor altijd. Eindelijk heb je de rust.
Een leven als plantje heb je nooit gewild. Daarvoor ging ik naar je toe, om de stekker eruit te trekken. En als altijd liet je me de kans niet. Je was me voor. Midden in de nacht,.. met niemand erbij. De arts luistert en voelt. Geen pols, geen hartslag, geen niks. Hij verklaart je dood. Je vrouw wordt gebeld. Ze had het bericht verwacht en laat het me weten. Ondanks alles toch wel schrikken.
En dan, geheel tegen alle verwachtingen in. Je gaat weer ademen. De arts weet van gekkigheid niet wat hij moet zeggen om een excuus aan te bieden. Heel zelden gebeurt dit blijkbaar.
Nu wachten we opnieuw af. Wachten om te kijken of je er nog bent als ik vrijdagavond daar kom. Of dat je er toch weer tussenuit knijpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten