Dodelijk vermoeid lijkt mijn lijf. Veel te veel gesport, veel te sterk geweest met zwakkeren om me heen, teveel geregeld en georganiseerd.
Aanstaande paps die zo moe is dat hij door een flink deel van de bevalling heen weet te slapen. De koffie en het eten dat we hem geven heeft geen zin.
Zijn zusje die zoveel stennis trapt bij de kraamkamer waar de couveuses staan dat de verpleging haar als een bedreiging aanmerkt. Ik kan nog net voorkomen dat de beveiliging wordt gebeld om de reltrapper te verwijderen. Waarom? Omdat ze gehaald zou worden om de baby te gaan zien. Dat duurt echter even omdat de baby voor het eerst wordt aangelegd bij de nieuwbakken moeder. En dat heeft toch wat meer voeten in de aarde.
Als in een vloedgolf komen alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd over me heen. Misschien noteer ik ze nog eens, misschien laten we het voor wat het is..
Het wordt tijd om de draad van voorheen weer op te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten