ontslag

Vandaag mag ze naar huis. Eindelijk.

Gister nog even door het lijstje heen gewandeld met de receptie longafdeling. Medicatie recept voor het huis gemaakt? Afbouwschema antibiotica op papier? Machtigingsformulier voor de vloeibare voeding ingevuld en doorgestuurd? Zuurstofkast en 2 tanks staan op het huis. Heb ik alles? Alles in orde zo, niks vergeten? De dienstdoende arts bevestigt me dat alles in orde is.

Op mijn vraag hoe laat ze dan ontslagen wordt krijg ik eerst een dagdeel (de ochtend), dan een verkleind dagdeel (eind van de ochtend). Als ik zeg dat het zorgvervoer dat ik 24 uur vooraf moet regelen een specifieker tijdstip nodig heeft wordt het moeilijk. Tussen 10 en 12 uur zegt ze. Kan ik voor het vervoer nog steeds niks mee. Ik stel voor 11 uur en vraag of dat reeel is. Een zucht van verlichting aan de andere kant. Met 11 uur kunnen ze accoord gaan.

Ik bel het zorgvervoer en geef aan dat het om een ontslagrit gaat. Anders halen ze nog een paar anderen op en duurt de rit vrij lang. We hebben geen rolstoeltaxi nodig dus dat is makkelijk. Ik bel nogmaals met de receptie van longziekte. De arts geef ik door dat de taxi om 11 uur is gereserveerd en dat ik er rond 10.15 uur zal zijn voor overdracht.

Vanmorgen was ik er op tijd. De apotheek moest nog langskomen met de papieren en de overdracht. Nogmaals wijs ik ze op het schema (om 11 uur heb ik een zorgtaxi beneden staan, 10.55 uur gaan we uiterlijk naar beneden). Ze verzekeren me dat het goed komt.

Maar dat is niet zo. De apotheekdame komt net 10.50 uur en doet de overdracht aan mij. Zonder voeding. Ik wijs haar op de afspraak die ze niet kan terug vinden. Ze moeten de dietiste bellen, maar daar heb ik geen tijd meer voor. Ik geef aan naar beneden te moeten. En dan plots staat verpleging twee vrouw sterk voor me. Waar ik de zuurstof heb?

Ik vraag wat ze bedoelen. Mijn moeder heeft de afgelopen twee dagen meermalen de tube onder haar neus vandaan gehaald. De verpleging en de arts had gezegd dat ze die mocht afdoen als het niet nodig was. En nu plots krijg ik haar zonder tank niet mee?!? Het is een rit van een half uur. Ze heeft afgelopen twee dagen meermalen enkele uren zonder gezeten.

Met een uitgestreken gezicht melden ze dat ik naar het huis mag om de tank op te halen. Nog eens? Met het openbaar vervoer (als het een beetje leuk aansluit) is het enkele reis toch zeker 45 minuten. Dan nog de tank halen en terug, ik ben zo twee uur verder. Dan nog de opvang bij aankomst in het huis, eten, boodschapje. En uiteindelijk ga ik vandaag ook terug naar Groningen.

Dan komt uit de kelder van hun repertoire de melding dat ze een ambulance kunnen regelen omdat mevrouw geen eigen vervoer heeft. Ik vind het goed. Gaan we met de ambulance terug. Maar dan kan ik plots niet mee. Ik mag achter de ambulance aanrijden. Ik vraag nog met het nodige venijn in mijn stem hoe ik een buschauffeur dan kan laten doen. Mijn moeder wordt nog gestrester dan ze al is. Alleen in de ambulance. Haar ademhaling wordt vlak en als ze haar bloeddruk zouden meten…

Ik sleep de dames naar de gang en wijs ze op wat ze ins hemelsnaam aan het doen zijn. Zien ze niet wat de gevolgen zijn voor mijn moeder? Iedere idioot ziet haar ademreactie! Gisteren heb ik alles gecontroleerd, gisteren was alles accoord. Gisteren is er niks gezegd over zuurstof meenemen. En we hebben het wel over de zuurstof gehad.

Ze gaan in overleg. Ik bel ondertussen het zorgvervoer met duizenden excuses. Ze tonen meer begrip dan de afdeling en gaan annuleren. Wensen ons veel sterkte. Toch lief. Liever dan dat spul aan de andere kant van de gang.

Maar aan de andere kant van de gang is een andere dame aan het meedenken. Ze heeft gisteren het gesprek gehoord. Ze vond het nog zo goed dat ik alles controleerde. En ze geeft aan dat, als ze de situatie uitlegt bij de ambulance, er vast een uitzondering mogelijk is. Ze belt direct, legt het in twee zinnen uit en dankt de broeder aan de andere kant.

Ze wenkt me erbij (mijn oren zijn prima, maar toch doe ik of ik het allemaal niet hebt gehoord). Ik dank haar uitbundig voor haar begrip, inzet en regelcapaciteit. En het effect is zoals beoogd. De twee gangdames buigen het hoofd in schaamte.

Een klein half uur later komen de broeders op zaal. Ze sluiten haar aan op de zuurstof en hijsen haar op de brancard. Boodschappenwagentje met spulletjes en de bos bloemen mee en daar gaan we.

In het huis leggen ze me uit hoe de kast en de tanks werken en hevelen haar over op de kast. Ik leg het haar straks wel uit. Beetje bij beetje komt nu de spanning los. Een verpleegkundige van het huis komt net als de broeders vertrekken en ik vang haar op (ik heb alle papieren, draag ik zo over aan haar). Ze gaat naar binnen en legt een arm om mijn moeder heen. Die barst spontaan in tranen uit. De spanning moet los.

Ik laat haar achter in de veilige armen van de dame die ze vaak overdag ziet en ga even een boodschapje doen. Ook ga ik even langs de apotheek, voeding was immers nog niet geregeld. Als het niet wil zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Even de apotheker (die ik gisteren sprak om te vragen wat het ziekenhuis moet doen wil het goed gaan) aangeven dat het niet is gegaan zoals het moet. De man zag er slagvaardig uit, die regelt het dan wel.

Bij de apotheek ziet hij me binnenkomen en wenkt me. Hij vraagt of alles onderweg is. Medicatie recept heeft hij binnen zien komen. Die brengt hij vanmiddag langs op het huis. Maar hij miste de voedingsmachtiging. Ik bevestig het gemis en vertel hoe het ging. Ze hebben aangegeven dat de machtiging naar de verzekeraar wordt gefaxt en dat die het dan doorstuurt naar de apotheek. Een diepe zucht ontglipt hem. Dat is de regeling zoals die jaren terug was. De huidige regeling is direct naar de apotheek. Hij geeft direct aan er werk van te maken en alvast voor vier dagen mee te geven.

Even een boodschapje gedaan en met vloeibaar en vast voedsel terug naar haar kamer. Daar is alweer een andere visite komen kijken hoe het is. Ik maak een tosti en schotel die samen met een vruchtensapje voor. Kijken of ze die ongemerkt kan wegwerken. In het zorgplan wordt ze vanaf nu begeleid bij de voedingsmomenten. Niet dat ze haar bammetjes gaan smeren maar ze gaan haar ophalen voor gezamenlijk eten.

Ik doe de overdracht naar de verpleging, controleer de aantekeningen in het dossier en geef de voeding af. Dan ga ik weer naar de kamer. De vorige visite is weg en ze ziet er weer wat monterder uit. Ik leg haar uit hoe de kast en de tank werken en laat het haar vervolgens zelf doen. We gaan een minirondje met de tank over de gang. Daar komen we weer jan en alleman tegen en maken overal een praatje. Die paar meter kosten flink wat tijd.

We gaan terug naar de kamer en ik laat haar zelf de overstap doen van tank naar kast. Dat gaat prima. Ik kan gaan. En dat doe ik met liefde. Het is genoeg geweest. Zover ik het zie heb ik het goed achter gelaten. Ik druk haar op het hart beter voor zichzelf te zorgen en sneller te signaleren dat hulp nodig is. Zeker als ze nog een tijdje meewil. Dat is geen verplichting maar een keuze. Ze mag ook de keuze maken dat ze niet meer wil. Is mij om het even. Maar als ze een keuze maakt is het fijn als ze daar naar handelt.

Ze geeft aan nog niet dood te willen en haar leven te beteren. We gaan het zien. Ze is geschrokken van het ziekenhuis en wil dit niet nog eens meemaken. Al is het haar 200% meegevallen. Ze had een antiek schrikbeeld van een ziekenhuis en in werkelijkheid was het haar meegevallen. Maar dan nog wil ze dit niet nog eens. Ze kan er enige invloed op hebben. Ik ga het niet kunnen voorkomen en zij ook niet. Maar ze kan wel haar best doen door eerder aan te geven dat er iets moet gebeuren.

Moe ga ik op weg naar de trein. Nog even een paar uur openbaar vervoer en dan is het klaar. Kan ik mijn vriendje in de armen sluiten. Op het station haal ik Leonidas bonbons voor hem zoals ik altijd doe als ik voor langere tijd van huis ben.

Op naar huis. Eindelijk!