Ik trof een zwoegend ademhalend mensje aan. Door een verhoogde oogboldruk stond het bloed letterlijk in haar oogwit. Haar borstkas gaat als een blaasbalg op en neer, ondanks de 3 liter zuurstof die ze via haar neus krijgt ingeblazen. Ze wordt beneveld drie keer per dag, neemt één keer per dag haar eigen medicijnen, krijgt antibiotica en prednison via een infuus.
Het schrikbeeld van vorig jaar komt me weer voor de geest. Ze heeft in het huis een aantal malen gezegd geen arts nodig te hebben en men heeft naar haar geluisterd. Dat ga ik veranderen.
Ik moet de longarts spreken. Wat is de verwachte ontslagdatum? Wat is de verwachting van terugkeer (medz, zuurstof). Wat wil de longarts veranderen aan het zorgplan en wat wil ik zelf veranderen.
Daarvoor moet ik het afdelingshoofd van het huis spreken. Degene die medeverantwoordelijk is voor de indicatiestelling.
En om te zorgen dat ze een dokter of behandeling niet kan weigeren ga ik me hardmaken voor een beschikkingsbevoegdheid. Als ze een euthanasieverklaring wil opmaken, prima. Maar niet zo ongemerkt er bijna tussenuit glippen. Boeit me niet wat voor verklaring ze ervoor opdist, niet geaccepteerd.
In het ziekenhuis zijn ze van plan om haar een diëtiste te laten zien. Leuk, maar ik zie daarvan het nut niet als ze twee broodmaaltijden zelf kan regelen (lees: naar wens kan overslaan). Ze vergeet ook zomaar wat er is gezegd en waarom iets nodig is (drie maaltijden per dag is zoiets dat ze voor het gemak vergeet).
Morgen de longarts en de huisarts maar eens raadplegen (lees: op de huid zitten). Dit moet anders!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten