De woonkamer, keuken, gang wacht nog op afwerking. Een profiel, een afdekhoutje, een deurgordijn, radiatorkoven… Kleine dingetjes maar ze moeten nog.
En als ik dan op een dag thuis kom, dan laat hij met trots zien dat de trap kaal is. Ook die was gestoffeerd, volledig incl. zijwanden. Met diezelfde fijne lijm als in de woonkamer zat. De verflaag daaronder was donkerbruin. En om die reden hadden we besloten te wachten tot we materiaal hadden (schaaf, schuurmachine, beits, weet ik veel wat). Oh en vuilniszakken waren er ook niet, maar we hebben een ruime berging dus daar gooi je het dan gewoon rommelig in. Vandaar dat ik mijn fiets niet kwijt kon. Voordat ik ook maar een stap binnen had gezet zag ik daar de resten van de trapbekleding al wel liggen.
Ik schiet opnieuw uit mijn slof. Waarom denkt hij niet na, maak een planning en zorg dat je alles hebt voordat je begint. Overleg, denk aan het weer en de financiën en mij..
Ik zeg dat ik een collega zal vragen of hij een schuurmachine heeft en of we die kunnen lenen. Dus geen actie vandaag, even wachten. Als ik aan het eind van de middag bel is hij driftig aan het schuren geweest met een schuurpapiertje. Geen doen, takke-klus en nog wat grovere krachttermen. Ik wijs hem terecht. Eigen schuld dikke piep… Ik had toch gezegd wat ik zou proberen. Maar goed, we mogen het apparaat lenen. Schuurpapier halen en kijk maar hoever je komt. Hij wil graag de treden blank maken en dan beitsen zodat ze een houtlook houden. Ik wens hem sterkte met al die hoekjes en kieren.
Als we schuurpapier hebben opgehaald is hij er na een dag al flauw van. Na die dag ziet ook hij dat blank schuren een utopie is. Gaat niet werken. Maar ik sta erop dat hij het dan zo egaal mogelijk schuurt zodat we het kunnen lakken. Dan traptreden erop en dan is het ook netjes.
Maar eerst de slaapkamer, want de bedden gaan geleverd worden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten