Ik ben de brenger van het kwaad. Of iets dat daar heel dicht bij komt volgens het vriendje van mijn dochter. Ik maak de relatie stuk en heb hem verboden om met mijn dochter te praten over wat hem gebeurd. Daarnaast jaag ik hem angst aan en durft hij nog geen gesprek met me aan te gaan.
Er gebeuren steeds rare dingen met die jongen. Hij heeft een kind bij zijn tweelingzus. Die zus is dood en dat kind, ik weet het niet. Hij heeft bij een ex een kind maar die mag hij bijna nooit zien. En hij moet alimentatie betalen maar dat wil hij niet. Uit een homoseksuele relatie van eerder wordt hij bedreigd. Die jongen wil hem dood hebben. Hij is daardoor ooit verkracht en heeft een schuld die hem regelmatig achtervolgd omdat de deurwaarder dan dreigt zijn spullen weg te halen.
Toen hij bij ons was lag in een paar minuten zijn hele leven op tafel legde hebben we het maar zo gelaten. Sommige mensen hebben geen geluk in het leven en als mijn dochter verliefd op hem is dan is het verleden het verleden. Toch?
Maar in de afgelopen periode werd het van raar naar raarder. Bij mijn dochters vertelt hij een wat ander verhaal. Of in ieder geval een andere kant van het verhaal. En waar hij is zegt hij lelijke dingen over de anderen. Hij vertelt mijn dochter dat hij het leven niet meer ziet zitten en er een eind aan wil maken. Maar als ze dan met spoed daar heen gaat dan is hij een stukje wandelen en komt weer happy thuis aan. Het was allemaal toch niet zo erg, een moment opname.
En als de deurwaarder zijn spullen dreigt te komen halen dan moet ook zij dat stukje horen. En zich dus meteen als redder willen opwerpen want zo zijn mijn dochters. Later blijkt het allemaal mee te vallen want hij staat onder bewind en zijn bewindvoerder had een foutje gemaakt.
Nu wil zijn homo-ex hem dus dood hebben. Maar omdat ik hem ooit heb gezegd dat het leuker zou zijn als hij ook eens leuke dingen met haar deelt, vertelt hij wel dat hij is bedreigd, maar laat het verder zitten. Hij mag niks vertellen van mij. Dus wist hij al zijn sociale media en vertelt haar dat hij de deur niet meer uitgaat. Aangifte doen bij de politie kan dus niet. En ze kan ook niet naar hem toe. En hij mag niks vertellen van mij, hij is bang voor me en durft nog geen stap in mijn buurt te doen.
Ze verwijt me dat ik wel leuk omga met een andere schoonzoon. Terwijl die haar ooit enorm heeft gekwetst. Hij heeft haar eens stevig vastgepakt en gepest. Met haar pestverleden is dat een mega schok geweest. Ik weet dat hij sorry heeft gezegd omdat hij niet besefte dat het zo’n enorme impact had. Maar zij zegt dat dat niet voldoende was. En dat ik nu dus heul met de vijand omdat ik met hem kan opschieten.
Als ik voorstellen doe van wat hij kan doen, zeg dat ik wel met hem wil praten als hij daar een keer tijd voor wil maken, wat dan ook… Dan zegt ze me dat ik het niet begrijp. Niks kan, niks helpt en ik zie het allemaal verkeerd. Ik ben een slechte moeder.
En daarmee sluiten we dan maar een Moederdag af. Gisteren hebben we toch al een beetje Moederdag gehad?
Met pijn in mijn hart laat ik het zoals het is. Niets dat ik zeg kan het veranderen. De tijd moet raad geven. Ik heb verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten