a man and his toys

Nogmaals een bericht van de zeer gewaardeerde schrijvende kennis

Het verschil tussen een man en een kind lijkt voornamelijk te liggen in het prijskaartje dat aan de speeltjes hangt. Om een voorbeeld te noemen, één van de centrale punten in de inrichting van een stereotype vrijgezelle man is een tv. Meestal grootbeeld 16:9 flatscreen, strategisch daarom heen staan een dvd speler (met HD), een video, minimaal 1 game console en een surround sound systeem. Recht daarvoor staat de bank of zijn luie stoel. Die centrale objecten vormen de basis van z’n inrichting. Vrijgezelle vrouwen doen het meestal met een kleinbeeld tv ergens in de hoek met een oude video. Mannen zijn dol op speeltjes die voldoen aan hun definitie van functioneel. Meestal dus multifunctioneel met een heleboel aansluitmogelijkheden en hulpstukken.

In tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt, hebben mannen helemaal geen hekel aan winkelen. Mannen hebben een hekel aan winkelen zolang ze het te kopen object niet interessant vinden. Een overhemd, is een overhemd is een overhemd en daarom is het kopen daarvan niet leuk. Boormachines en dergelijke zijn uiteraard heel iets anders. De gemiddelde doe-het-zelf gek kan minstens zolang over het aankoop proces van een nieuwe machine praten als een vrouw over een middagje sjoppen naar schoenen. Waarschijnlijk hebben vrouwen net zo’n hekel aan op jacht gaan naar een stuk gereedschap met wederhelft, als mannen aan het sjoppen naar schoenen voor vrouwlief. Mannen zijn alleen zo aardig om de partner niet mee te vragen.

Als mannen meegaan kleren kopen voelen ze zich vaak niet echt op hun plaats. Naast het feit dat er meer tinten lichtblauw blijken te zijn dan dat ik me kan voorstellen en dat die nog allemaal een naam schijnen te hebben, is kleren kopen met een vrouw altijd een soort van mijnenveld. Als je gevraagd wordt hoe iets staat, wordt niet om jouw mening gevraagd. Je moet haar mening tactisch en geloofwaardig bevestigen, wat je zelf ook vindt. Over uitdagingen gesproken.

Vrouwen onderling hebben de neiging om nieuwtjes over bekenden uit te wisselen. Meestal gaat dat ongetwijfeld allemaal heel liefelijk en aardig, maar soms heb je de neiging om zo’n clubje dames te vragen of ze misschien zin hebben om wat knabbelen. Kittekat brokjes bijvoorbeeld. Mannen roddelen ook, maar zelden echt onvriendelijk. Zij hebben het eerder over hun nieuwste aankoop. En dan opscheppen over de eigen mogelijkheden en andere modellen afkraken. Degene met de grootste, of die de meeste jaloerse blikken scoort, heeft gewonnen. Waarschijnlijk is dat ook altijd zo geweest. Ik stel me zo voor dat er een paar duizend jaar geleden een stel homo erectii om een vuur bezig waren om hun knuppels te vergelijken.

Apparatuur hoeft objectief gezien niet nuttig te zijn. De nieuwste versie van de GSM zal voor de meeste abonnees niet uit kunnen. Apparaten die alle snufjes hebben, gaan wel als warme broodjes over de toonbank. De “early adaptors” zijn heel erg trots op hun aankoop, maar komen eigenlijk bekocht uit. De diensten werken vaak nog niet optimaal, het spul is meer dan dubbel zo duur als een jaar later en er is nog niet veel voor in omloop. Ooit toen de video recorders beschikbaar kwamen voor de consument, waren er amper films voor te koop. Net zoals nu het aanbod voor UMTS spul beperkt is. De industrie die het eerst met filmpjes voor die nieuwe platformen ging maken, was de sex industrie. Niet onlogisch. De meeste “early adaptors” zijn mannen en leuke dingen zijn leuker als ze gecombineerd kunnen worden met een nieuw speeltje. Wat het excuus is voor wat, blijft eigenlijk een beetje de vraag.

De voorliefde voor knopjes, piefjes en palletjes is ook op onverwachte plekken heel aardig te zien. Vijftig jaar geleden hebben mijn ouders een kinderwagen gekocht. Het enige dat op dat ding in te stellen is, is of de kap omhoog staat of niet. Vaders uit die tijd liepen niet achter een kinderwagen. Tegenwoordig wel. Doordat kinderwagens ontworpen worden door mannen en ze die dingen nu zelf gebruiken, zijn moderne kinderwagens aan alle kanten verstelbaar en zijn er bergen hulpstukken voor. Als je goed gaat zoeken, zul je waarschijnlijk zelfs winterbanden voor dat soort spul kunnen kopen. Hetzelfde geldt voor keukenapparatuur. Wie van jullie een moderne oven of magnetron heeft, weet dat die dingen aan alle kanten programmeerbaar zijn. In de praktijk gebruik je die vooraf ingestelde programma’s zelden of nooit. De mogelijkheden zijn hooguit een goed verkoop argument. Al die mogelijkheden maken de besturing moeilijker. Met een beetje pech moet je door een hele trits menu pagina’s worstelen voordat je ingesteld hebt dat je de oven 30 minuten op 190 graden wilt hebben.

Een video programmeren is voor mij over het algemeen geen probleem. Het komt er op neer dat je tegen dat ding moet zeggen dat hij $kanaal moet opnemen van $begintijd tot $eindtijd. Het enige lastige is uitvissen welk knopje van de afstandsbediening welke functie heeft, maar ook dat is redelijk voorspelbaar. Voor de rest rechttoe, rechtaan. Laatst was ik met een dvd recorder aan het spelen die gebruiksvriendelijker heette te zijn. Netto resultaat was dat ik halverwege het 3e submenu het spoor bijster was. Mijn schoonzus vond het simpel. Het zijn echt maar drie variabelen die je moet instellen. Wie dat soort ingewikkelde menu structuren verzint weet ik niet, maar die figuren hebben duidelijk een andere definitie van simpel dan ik. En dan wordt er van mij gezegd dat ik verknipt ben.

N.O.